 |
| Ένα από τα πιο διάσημα πορτρέτα του Λένιν, ζωγραφισμένο το 1917. |
Οχι μόνο γιατί αποτιμά το επαναστατικό τους έργο, μα γιατί αυτό το έργο είναι υλική δύναμη για το μέλλον της ιστορικής εξέλιξης. Δύναμη, που συμβάλλει στη διαμόρφωση και την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης της εργατικής τάξης. Ετσι μόνο μπορεί να μετατρέπεται σε παράγοντα που επιδρά στην ανάπτυξη του αγώνα της εργατικής τάξης για την εκπλήρωση του τελικού σκοπού, την ανατροπή του καπιταλισμού, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και της κομμουνιστικής κοινωνίας. Πολύ περισσότερο δε, όταν πρόκειται για επέτειο που αφορά στη μεγαλύτερη προσωπικότητα που ανέδειξε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα στον 20ό αιώνα, τον Β. Ι. Λένιν (γεννήθηκε στις 22 Απρίλη 1870), έναν από τους κλασικούς της κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης, που δικαίως φέρει και το δικό του όνομα: Μαρξισμός – Λενινισμός.
Ο Βλαντίμιρ Ιλιτς Ουλιάνοφ (Λένιν) γεννήθηκε στις 22 Απρίλη 1870 στην πόλη Σιμπίρσκ (το σημερινό Ουλιάνοφσκ). Οι γονείς του ανήκαν στο στρώμα της πρωτοπόρας ρωσικής διανόησης.
Ο Λένιν αφού τελείωσε το Γυμνάσιο, το 1887, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Καζάν, γρήγορα όμως πιάστηκε και διώχτηκε από το Πανεπιστήμιο για τη συμμετοχή του στο επαναστατικό κίνημα των φοιτητών. Στο Καζάν, ο Λένιν προσχώρησε σ’ ένα μαρξιστικό κύκλο. Μόλις εγκαταστάθηκε ο Λένιν στη Σαμάρα, σχηματίστηκε γύρω του ο πρώτος κύκλος των μαρξιστών της Σαμάρας.
Στο τέλος του 1893, ο Λένιν πήγε και εγκαταστάθηκε στην Πετρούπολη. Η ασυνήθιστα βαθιά γνώση του στο έργο του Κ. Μαρξ, η ικανότητα να εφαρμόζει το μαρξισμό στην κοινωνικοοικονομική κατάσταση της Ρωσίας εκείνης της εποχής, η πίστη του στη νίκη του προλεταριάτου, οι εξαιρετικές οργανωτικές του ικανότητες, έκαναν το Λένιν, τον αναγνωρισμένο ηγέτη των μαρξιστών της Πετρούπολης.
 |
| ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ «ΠΡΑΒΝΤΑ» |
Η «Ενωση Αγώνα…», για πρώτη φορά στη Ρωσία, άρχισε να πραγματοποιεί τη συνένωση του σοσιαλισμού με το εργατικό κίνημα. Με διάφορες μπροσούρες και σοσιαλιστικές προκηρύξεις, έλεγαν την αλήθεια για τις πληγές που φέρνει ο καπιταλισμός, για την άθλια οικονομική κατάσταση των εργατών, για τις αβάσταχτες συνθήκες εργασίας (12-14 ώρες) και για τα δικαιώματά τους, που καταπατούνταν με τον πιο βάναυσο τρόπο από το απολυταρχικό τσαρικό καθεστώς.
Το Δεκέμβρη του 1895, ο Λένιν πιάστηκε από την τσαρική κυβέρνηση και φυλακίστηκε, αλλά δε σταμάτησε την επαναστατική του πάλη.
Συνέχισε να βοηθά την «Ενωση Αγώνα» από τη φυλακή, στέλνοντας μπροσούρες και προκηρύξεις. Στη φυλακή, ο Λένιν έγραψε την μπροσούρα «Για τις απεργίες» και την προκήρυξη «Στην τσαρική κυβέρνηση», όπου ξεσκέπαζε την άγρια αυθαιρεσία του τσαρικού καθεστώτος. Στην ίδια φυλακή, ο Λένιν έγραψε (με γάλα, ανάμεσα στις γραμμές κάποιου ιατρικού βιβλίου) κι ένα σχέδιο Προγράμματος του Κόμματος.
 |
| ΚΡΕΜΛΙΝΟ 1920: Ο ΛΕΝΙΝ ΣΥΖΗΤΑ ΜΕ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΟΥ 2ου ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ |
Ηταν ανάγκη να συντριβούν ιδεολογικά ως το τέλος οι ναρόντνικοι, για να διαδοθεί παραπέρα ο μαρξισμός και να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την ίδρυση του κόμματος της εργατικής τάξης.
Το καθήκον αυτό εκπληρώθηκε από τον Λένιν, με το βιβλίο του: «Τι είναι οι «φίλοι του λαού» και πώς καταπολεμούν τους σοσιαλδημοκράτες», όπου ξεσκέπασε ως το τέλος το αληθινό πρόσωπο των ναρόντνικων και έδειξε πως ήταν κάλπικοι «φίλοι του λαού», οι οποίοι, στην πραγματικότητα, ήταν ενάντια στο λαό. Στο «Τι είναι οι «φίλοι του λαού», ο Λένιν για πρώτη φορά διατύπωσε την ιδέα της επαναστατικής συμμαχίας των εργατών και αγροτών.
Σε πολλά από τα έργα του, ο Λένιν υπέβαλε σε κριτική τα μέσα της πολιτικής πάλης, που χρησιμοποιούσαν οι ναροντοβόλτσοι – βασική ομάδα των ναρόντνικων – και οι συνεχιστές τους αργότερα – οι σσέροι – (από τα αρχικά εσ. ερ. των λέξεων σοσιαλ-επαναστάτες) και πιο ειδικά την τακτική της ατομικής τρομοκρατίας. Ο Λένιν τη θεωρούσε πολύ επιζήμια για το επαναστατικό κίνημα, γιατί υποκαθιστούσε την οργανωμένη πάλη των μαζών με την πάλη των μεμονωμένων ηρώων, ήταν και δείγμα της έλλειψης πίστης απέναντι στο λαϊκό επαναστατικό κίνημα. Εκτός αυτού, στο ίδιο έργο του, ο Λένιν εξέθεσε τα βασικά καθήκοντα των Ρώσων μαρξιστών και την ανάγκη δημιουργίας ενός ενιαίου σοσιαλιστικού εργατικού κόμματος από τους σκόρπιους μαρξιστικούς ομίλους.
 |
| Ο ΛΕΝΙΝ ΜΕ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ «ΕΝΩΣΗ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ» ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗ |
Ο Λένιν δεν πήρε μέρος στο Συνέδριο, γιατί ήταν εξόριστος στη Σιβηρία στο χωριό Σουσένσκοε. Και στην εξορία ο Λένιν συνέχιζε να αγωνίζεται. Εδώ τελείωσε το μεγάλο επιστημονικό έργο του: «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία», με το οποίο ουσιαστικά έθεσε το ζήτημα της επαναστατικής πάλης της εργατικής τάξης για το σοσιαλισμό – κομμουνισμό, αποτέλεσμα της οποίας στη Ρωσία ήταν η Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Η πραγματοποίησή της έγινε δυνατή με τη σωστή στρατηγική και τακτική του Κομμουνιστικού Κόμματος (Μπολσεβίκων). Επιβεβαιώθηκε, έτσι, η λενινιστική θεωρία ότι μόνο ένα Κομμουνιστικό Κόμμα, που καθοδηγείται από την πρωτοπόρα επιστημονική κοσμοθεωρία, έχει σωστή στρατηγική και τακτική και δρα καθημερινά ενιαία για την προώθηση της στρατηγικής του, έχει γερούς δεσμούς με την εργατική τάξη και τους άλλους εργαζόμενους της πόλης και του χωριού, είναι σε θέση να ηγηθεί στον αγώνα όλων των εκμεταλλευόμενων για την κατάργηση της εκμετάλλευσης. Οτι μόνο ένα Κόμμα νέου τύπου, που συνδυάζει αρμονικά τη δημοκρατική λειτουργία με τη σιδερένια πειθαρχία και την ενιαία θέληση στη δράση, μπορεί να διασφαλίσει τον ηγετικό ρόλο της εργατικής τάξης, στον αγώνα για το άλμα «από το βασίλειο της αναγκαιότητας στο βασίλειο της ελευθερίας»
 |
| ΣΤΟ ΣΜΟΛΝΙ, 1930 |
Ο Λένιν στο έργο του: «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία» έγραφε χαρακτηριστικά: «Η ανάλυση του κοινωνικο-οικονομικού καθεστώτος, συνεπώς και της ταξικής διάρθρωσης της Ρωσίας, που έγινε σ’ αυτό το έργο με βάση την οικονομική έρευνα και την κριτική ανάλυση των στατιστικών στοιχείων, επιβεβαιώνεται τώρα με την ανοιχτή πολιτική εμφάνιση όλων των τάξεων, στην πορεία της επανάστασης. Αποκαλύφθηκε, πέρα για πέρα, ο καθοδηγητικός ρόλος του προλεταριάτου. Αποκαλύφτηκε επίσης ότι η δύναμή του στο ιστορικό ξεκίνημα είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη από το ποσοστό του στο γενικό σύνολο του πληθυσμού».
Για τη δημοκρατία
 |
| Ο ΛΕΝΙΝ ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΕΙ ΤΗΝ ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤ (ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ Β. ΣΕΡΟΦ) |
προλεταριακής δημοκρατίας, (Απαντα, Τ.37, σελ. 251 – 264, 5η έκδοση «Σύγχρονη Εποχή»). Είναι επίκαιρο και από την άποψη ότι έχουν χυθεί τόνοι αντικομμουνιστικής λάσπης στο συγκεκριμένο ζήτημα, ότι δηλαδή η δημοκρατία στο σοσιαλισμό είναι ανύπαρκτη. Το συγκεκριμένο ζήτημα αποτελεί μια από τις αιχμές αστών και οπορτουνιστών ιδεολόγων και πολιτικών, προκειμένου να συκοφαντήσουν το σοσιαλισμό, αποτελεί αιχμή της σύγχρονης αντικομμουνιστικής προπαγάνδας που έφτασε να εξισώνει τον κομμουνισμό με το φασισμό. Προκειμένου να «βγάλει λάδι» την ταξική ουσία της αστικής δημοκρατίας ως μιας στυγνής δικτατορίας της ισχνής κοινωνικής μειοψηφίας των αστών πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Μπορούμε, για παράδειγμα, σήμερα να θεωρούμε ότι υπάρχει δημοκρατία; Οτι ασκεί εξουσία ο λαός; Οτι συμμετέχει στην πολιτική, διαχειρίζεται ο ίδιος τις υποθέσεις του και το κράτος; Μπορεί να υπάρχει πολιτική ισότητα για τους ανθρώπους μιας κοινωνίας που θεμελιακό της γνώρισμα είναι οι τεράστιες οικονομικές ανισότητες, άρα και κοινωνικές, και που η βάση τους
βρίσκεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής;
Το αστικό Σύνταγμα υποτίθεται ότι κατοχυρώνει θεμελιακά την αρχή ότι «όλες οι εξουσίες πηγάζουν από το λαό και ασκούνται από το λαό». Οτι όλοι οι πολίτες έχουν ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις. Αλλά κατοχυρώνει, ταυτόχρονα, ως «ιερή και απαραβίαστη» την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Η ατομική ιδιοκτησία, όμως, είναι δικαίωμα και προνόμιο μόνο της αστικής τάξης, μιας ισχνής μειοψηφίας της κοινωνίας, σε σχέση με την τεράστια λαϊκή πλειοψηφία.
«Να μιλάει κανείς για καθαρή δημοκρατία, για δημοκρατία γενικά, για ελευθερία, για παλλαϊκότητα, όταν οι εργάτες και όλοι οι εργαζόμενοι είναι πεινασμένοι, γυμνοί, ρημαγμένοι, καταπονημένοι και όχι μόνο από τη μισθωτή δουλειά, αλλά και από τον τετράχρονο ληστρικό πόλεμο, ενώ οι καπιταλιστές και οι κερδοσκόποι εξακολουθούν να έχουν στα χέρια τους την αποκτημένη με ληστείες «ιδιοκτησία» και τον «έτοιμο» μηχανισμό της κρατικής εξουσίας, σημαίνει χλευασμό των εργαζομένων και των εκμεταλλευομένων» («Απαντα» Λένιν, 5η έκδοση, τόμος 37, σελ. 389, ΣΕ).
Δημοκρατία στον καπιταλισμό σημαίνει την ταξική κυριαρχία της αστικής τάξης πάνω στο λαό. Η αστική τάξη την εμφανίζει σαν σύστημα κρατικής εξουσίας και πολιτικής διακυβέρνησης, ταξικά ουδέτερη και καθολική για ολόκληρη την κοινωνία. Τα πολιτικά της κόμματα, άλλα κόμματα που πολιτεύονται και δρουν στα πλαίσια που καθορίζονται από τα όρια του καπιταλισμού, τον οποίο και δεν αμφισβητούν σαν κοινωνικοοικονομικό σύστημα, όλοι οι δημοσιολόγοι που αναπαράγουν την αστική ιδεολογία, φροντίζουν να παρουσιάζουν τη «δημοκρατία» ως υπερταξικό σύστημα.
Η ταξική ουσία της Δημοκρατίας
 |
| Ο ΛΕΝΙΝ ΤΟ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1918 |
Ο Λένιν ανακηρύσσει την μπολσεβική εξουσία στο δεύτερο Συνέδριο των Σοβιέτ (πίνακας του Β. Σερόφ)
Η άσκηση της κυβερνητικής εξουσίας γίνεται από την κυβέρνηση που σχηματίζεται από το πολιτικό κόμμα ή και κόμματα σε συνεργασία, που εξασφαλίζουν τη λαϊκή πλειοψηφία με την εκλογή αντιπροσώπων του λαού (βουλευτές), οι οποίοι εκλέγονται με άμεση καθολική μυστική ψηφοφορία. Ταυτόχρονα, στη Βουλή, την επιφορτισμένη με το νομοθετικό έργο, τον έλεγχο της κυβέρνησης, υπάρχει και δρα η αντιπολίτευση, άρα εκφράζονται όλες οι πολιτικές απόψεις οργανωμένα, η κυβέρνηση ελέγχεται διά των αντιπροσώπων των κομμάτων της αντιπολίτευσης, τα οποία και συμβάλλουν και στο νομοθετικό έργο. Ετσι καλλιεργείται η αυταπάτη ότι στη λειτουργία της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ο λαός συμμετέχει ελεύθερα στην πολιτική μέσω της ανάδειξης των οργάνων εξουσίας, που φαίνεται να λειτουργούν «δημοκρατικά».
«Η αστική τάξη αρέσκεται, φυσικά, να ονομάζει «ελεύθερες», «ίσες», «δημοκρατικές», «παλλαϊκές» τις εκλογές που γίνονται κάτω από αυτές τις συνθήκες, επειδή οι λέξεις αυτές χρησιμεύουν για την απόκρυψη της αλήθειας, για την απόκρυψη του ότι η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής και η πολιτική εξουσία παραμένουν στους εκμεταλλευτές και γι’ αυτό ούτε λόγος μπορεί να γίνει για πραγματική ελευθερία, για πραγματική ισότητα για τους εκμεταλλευόμενους, δηλαδή για την τεράστια πλειονότητα του πληθυσμού. Την αστική τάξη τη συμφέρει και της χρειάζεται να κρύβει από το λαό τον αστικό χαρακτήρα της σύγχρονης δημοκρατίας, να την παρουσιάζει σαν δημοκρατία γενικά, ή σαν «καθαρή δημοκρατία», και οι Σάιντεμαν, καθώς και οι Κάουτσκι, επαναλαμβάνοντάς το αυτό εγκαταλείπουν στην πράξη την άποψη του προλεταριάτου και περνούν με το μέρος της αστικής τάξης» (Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», τ. 37, σελ. 389).
 |
| ΟΧΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ: ΜΠΟΛΣΕΒΙΚΟΙ ΚΑΘ’ ΟΔΟΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΧΕΙΜΕΡΙΝΑ ΑΝΑΚΤΟΡΑ |
Πράγματι, υπάρχουν όλες αυτές οι ελευθερίες, αλλά ο Τύπος, τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών, υπερασπίζουν την πολιτική τους, τα συμφέροντά τους, ενώ αποσιωπούν, διαστρεβλώνουν ή εναντιώνονται στην πολιτική του ΚΚΕ, στη δράση του λαϊκού κινήματος. Οι ίδιοι έχουν την οικονομική δυνατότητα και στηρίζουν τη δράση των κομμάτων του συστήματος, ιδιαίτερα δε προεκλογικά. Για παράδειγμα, τα εκλογικά έξοδα των κομμάτων είναι ένας ασφαλής δείκτης για του λόγου το αληθές. Είναι πολλαπλάσια άνιση η εκλογική και κάθε πολιτική αναμέτρηση ανάμεσα στα αστικά κόμματα και το κόμμα της εργατικής τάξης. Ακόμη, η ελευθερία του εκλέγειν και εκλέγεσθαι είναι απατηλή, αφού ο εργάτης ή ο φτωχός αγρότης δεν έχουν την ίδια οικονομική δυνατότητα για τον πολιτικό στίβο με την πλουτοκρατία.
 |
| Ο ΛΕΝΙΝ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ |
 |
| ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΟΥ 7ΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ ΤΗΣ Β` ΔΙΕΘΝΟΥΣ, ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΗΚΕ ΤΟ 1907 ΣΤΗ ΣΤΟΥΤΓΑΡΔΗ. ΠΑΡΘΗΚΑΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ Ο Β. Ι. ΛΕΝΙΝ, Η ΡΟΖΑ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ ΚΑΙ Ο ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΜΠΕΜΠΕΛ |
Ετσι εφαρμόζεται «το κράτος του νόμου» ενάντια στον «εχθρό λαό». Με την προσαγωγή σε δίκες όσων αγωνίζονται. Με το χαρακτηρισμό των απεργιών ως παράνομων. Με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου για αυτεπάγγελτες διώξεις στους μαθητές. Με την ποινικοποίηση της δημόσιας κοινωνικής και πολιτικής ζωής, τις διώξεις ενάντια στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών και γραπτού λόγου και ιδιαίτερα του εργατικού και κομμουνιστικού Τύπου, με τους τρομονόμους, με το ηλεκτρονικό φακέλωμα. Με τη δράση των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, και την τρομοκρατία πρώτ’ απ’ όλα στους τόπους δουλειάς και ενάντια στο λαϊκό κίνημα, αποκαλύπτοντας ότι είναι στυγνή δικτατορία των αστών πάνω στους προλετάριους, στο λαό.
Οταν, βεβαίως, η εργατική τάξη, τ’ άλλα λαϊκά στρώματα συνειδητοποιούν την ανάγκη να επιβάλουν τη δική τους θέληση, είτε αμφισβητώντας την πολιτική με την οποία τους εξουσιάζουν, είτε αμφισβητώντας το ίδιο το σύστημα εκμετάλλευσης, την εξουσία που το
Η νομιμότητα γι’ αυτήν είναι η νομιμότητα της βίας των εκμεταλλευτών ενάντια στους εκμεταλλευόμενους. Οι καπιταλιστές επιδιώκουν να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους, να απομυζούν όσο το δυνατό μεγαλύτερη υπεραξία από την εργατική δύναμη. Να εντείνουν την εκμετάλλευση. Αυτό είναι το δίκιο τους, αυτή είναι η νομιμότητά τους, ανάλογο και το αστικό δίκαιο. Μα, οι εργάτες επιδιώκουν να μειώνουν την εκμετάλλευση, ώσπου να την καταργήσουν, να κάνουν δική τους όλη την υπεραξία, άρα να κοινωνικοποιήσουν τα μέσα παραγωγής, αυτός είναι ο νόμος τους, αυτό και το δίκαιό τους. Και έτσι έχουμε δίκαιο ενάντια σε δίκαιο, που αντιμετωπίζεται μόνο με τη βία. Αλλά η βία της κοινωνικής μειοψηφίας (αστική τάξη), πάνω στην κοινωνική πλειοψηφία (λαϊκές μάζες) είναι εντελώς αντίθετη από την επαναστατική βία των λαϊκών μαζών, προκειμένου να γίνουν κοινωνικά κυρίαρχες, να αντικαταστήσουν την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής με την κοινωνική ιδιοκτησία σ’ αυτά και να μετατρέψουν την ατομική ιδιοποίηση του πλούτου που παράγουν σε παλλαϊκή ιδιοποίηση.
Μα, γι’ αυτό το σκοπό χρειάζεται, δηλαδή, η δικτατορία του προλεταριάτου, που ως διακυβέρνηση του εργατικού κράτους τραβάει στην πολιτική, στη διαχείριση των υποθέσεων της κοινωνίας, την τεράστια πλειοψηφία του λαού.
Οτι αυτό το σύστημα δέχτηκε και δέχεται την επίθεση της αστικής τάξης είναι ιστορικά καταγραμμένο, μα ήταν και αναμενόμενο, αφού οργανώθηκε ο μοχλός κατάργησής της που ήταν η δικτατορία του προλεταριάτου. Η οποία τραβώντας ολόκληρη την εργατική τάξη και τους συμμάχους της στην κοινωνικοπολιτική δράση, αφού καταργήσει επαναστατικά το αστικό κράτος, οικοδομεί την κοινωνία που εξαλείφει την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής αντικαθιστώντας την με την κοινωνική ιδιοκτησία, προκειμένου να εξαλειφθεί η βάση εκμετάλλευσης και πλουτισμού των λίγων εις βάρος των πολλών.
Αλλά αυτή η μορφή οργάνωσης του κράτους και της εργατικής δημοκρατίας δέχτηκε τα πυρά των οπορτουνιστών, γιατί κατάργησε την καθολική ελευθερία, δηλαδή την ελευθερία των καπιταλιστών και την ανύπαρκτη ισότητα εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων στη λειτουργία της δημοκρατίας. Αλλά: «Αληθινή ελευθερία και ισότητα θα υπάρχει στο καθεστώς που οικοδομούν οι κομμουνιστές, σ’ αυτό δε θα υπάρχει η δυνατότητα πλουτισμού σε βάρος άλλων…» (Β. Ι. Λένιν «Απαντα» τ. 37, σελ. 495).
Αστική και προλεταριακή δημοκρατία
Η «καθαρή δημοκρατία» είναι απατηλή φράση φιλελεύθερου, που πάει να ξεγελάσει τους εργάτες. Η Ιστορία γνωρίζει την αστική δημοκρατία, που παίρνει τη θέση της φεουδαρχίας, και την προλεταριακή δημοκρατία, που παίρνει τη θέση της αστικής δημοκρατίας.
Αν ο Κάουτσκι αφιερώνει δεκάδες, μπορούμε να πούμε, σελίδες για «ν’ αποδείξει» την αλήθεια ότι η αστική δημοκρατία αποτελεί πρόοδο σε σύγκριση με το μεσαίωνα και ότι το προλεταριάτο πρέπει απαραίτητα να τη χρησιμοποιήσει στον αγώνα του ενάντια στην αστική τάξη, αυτό είναι μια καθαρή φιλελεύθερη φλυαρία, που αποβλακώνει τους εργάτες. Οχι μόνο στη μορφωμένη Γερμανία, μα και στην αμόρφωτη Ρωσία αυτό αποτελεί κοινοτοπία. Ο Κάουτσκι απλώς ρίχνει «σοφή» στάχτη στα μάτια των εργατών, μιλώντας με σπουδαιοφάνεια και για τον Βάιτλινγκ και για τους ιησουίτες της Παραγουάης και για άλλα πολλά, για να παρακάμψει την αστική ουσία της σύγχρονης, δηλαδή της κεφαλαιοκρατικής δημοκρατίας.
Ο Κάουτσκι παίρνει από το μαρξισμό ό,τι είναι αποδεκτό για τους φιλελεύθερους, για την αστική τάξη (κριτική του μεσαίωνα, προοδευτικός ιστορικός ρόλος του καπιταλισμού γενικά και της κεφαλαιοκρατικής δημοκρατίας ιδιαίτερα) και πετάει, αποσιωπά, συγκαλύπτει ό,τι από το μαρξισμό δεν είναι αποδεκτό για την αστική τάξη (επαναστατική βία του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη για την εκμηδένισή της). Να γιατί ο Κάουτσκι καταντάει αναπόφευκτα, λόγω της αντικειμενικής στάσης του, όποια κι αν είναι η υποκειμενική του πεποίθηση, λακές της αστικής τάξης.
 |
| Ο Λένιν δηλώνει τη νίκη της σοσιαλιστικής επανάστασης στο Δεύτερο Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ στο Ινστιτούτο Smolny στην Πετρούπολη, 7 Νοεμβρίου, 1917 |
Θα θυμίσουμε πρώτα στο σοφολογιότατο κύριο Κάουτσκι τις θεωρητικές θέσεις του Μαρξ και του Ενγκελς, που ο βιβλιοφάγος μας τις «ξέχασε» επαίσχυντα (για να φανεί αρεστός στην αστική τάξη), κι έπειτα θα εξηγήσουμε τα πράγματα με τρόπο πιο εκλαϊκευτικό. Οχι μόνο το αρχαίο και το φεουδαρχικό κράτος, μα και «το σύγχρονο αντιπροσωπευτικό κράτος είναι όργανο εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο» (Ενγκελς, στο έργο του για το κράτος).
«Μια και το «κράτος» δεν είναι παρά ένας προσωρινός θεσμός, που τον χρησιμοποιεί κανείς στον αγώνα, στην επανάσταση, για να καταστέλλει με τη βία τους αντιπάλους του, είναι καθαρή ανοησία να μιλάει για «ελεύθερο λαϊκό κράτος». Οσο καιρό το προλεταριάτο χρειάζεται ακόμα το κράτος, το χρειάζεται όχι προς το συμφέρον της ελευθερίας, αλλά της καταστολής των αντιπάλων του, και από τη στιγμή που θα μπορεί να μιλάει κανείς για ελευθερία, το κράτος παύει να υπάρχει σαν τέτοιο»
(Ενγκελς, «Γράμμα στον Μπέμπελ», της 28/3/1875).
 |
| Η δολοφονική απόπειρα κατά του Λένιν. Στις 30 Αυγούστου του 1918 ο Λένιν ολοκλήρωσε μια ομιλία του σε εργοστάσιο της σοβιετικής πρωτεύουσας. Τη στιγμή που ήταν έτοιμος να επιβιβαστεί στο αυτοκίνητο που θα τον μετέφερε πίσω στο Κρεμλίνο, μια μικροκαμωμένη γυναίκα τον πλησίασε και του ζήτησε το λόγο για τη διακυβέρνηση της χώρας. Προτού ο Λένιν της απαντήσει, αυτή τον πυροβόλησε τρεις φορές. Δύο από τις σφαίρες βρήκαν τον στόχο, η μία σφηνώθηκε στον πνεύμονα του Λένιν και η άλλη στον ώμο του. Η τρίτη τρύπησε το κασκέτο του χωρίς να αγγίξει κάποιο ζωτικό όργανο. Ο βαριά τραυματισμένος Λένιν μεταφέρθηκε αμέσως στο Κρεμλίνο. Για λόγους ασφαλείας, οι γιατροί πραγματοποίησαν επί τόπου την επέμβαση για την αφαίρεση των βολίδων και όχι σε κάποιο νοσοκομείο. |
«Η Κομμούνα δεν έμελλε να είναι ένα κοινοβουλευτικό, αλλά ένα εργαζόμενο σώμα, ταυτόχρονα εκτελεστικό και νομοθετικό… Αντί ν’ αποφασίζεται μια φορά κάθε τρία ή έξι χρόνια ποιο μέλος της άρχουσας τάξης θα εκπροσωπεί και θα τσαλαπατά (ver-und zertreten) το λαό στο κοινοβούλιο, το καθολικό εκλογικό δικαίωμα θα εξυπηρετούσε τον οργανωμένο σε κομμούνες λαό, όπως το ατομικό δικαίωμα εκλογής χρησιμεύει σε κάθε εργοδότη για ν’ αναζητεί εργάτες, επιστάτες και λογιστές για την επιχείρησή του» (Μαρξ, στο έργο του για την Κομμούνα του Παρισιού «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία»).12
Καθεμιά απ’ αυτές τις θέσεις, που τις ξέρει περίφημα ο σοφολογιότατος κύριος Κάουτσκι, είναι ένα χαστούκι γι’ αυτόν, ξεσκεπάζει όλη του την αποστασία. Σ’ όλη την μπροσούρα του Κάουτσκι δεν υπάρχει ίχνος κατανόησης αυτών των αληθειών. Ολο το περιεχόμενο της μπροσούρας του αποτελεί εμπαιγμό του μαρξισμού!
Πάρτε τους βασικούς νόμους των σύγχρονων κρατών, πάρτε τον τρόπο της διακυβέρνησής τους, πάρτε την ελευθερία του συνέρχεσθαι ή του Τύπου, πάρτε την «ισότητα των πολιτών μπροστά στο νόμο», – και θα δείτε σε κάθε βήμα την υποκρισία της αστικής δημοκρατίας, την τόσο γνωστή σε κάθε τίμιο και συνειδητό εργάτη. Δεν υπάρχει κανένα κράτος, έστω και το πιο δημοκρατικό, που να μην έχει στο Σύνταγμά του παραθυράκια και επιφυλάξεις, που εξασφαλίζουν στην αστική τάξη τη δυνατότητα να κινητοποιεί στρατεύματα ενάντια στους εργάτες, να κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο κ.λπ., «σε περίπτωση διατάραξης της τάξης», στην πραγματικότητα σε περίπτωση που η τάξη που υφίσταται την εκμετάλλευση «παραβιάζει» το καθεστώς της σκλαβιάς της και κάνει προσπάθειες να φέρεται όχι δουλικά. Ο Κάουτσκι εξωραΐζει ξεδιάντροπα την αστική δημοκρατία, αποσιωπώντας, λ.χ., αυτά που κάνουν οι πιο δημοκράτες και ρεπουμπλικάνοι αστοί στην Αμερική ή στην Ελβετία ενάντια στους απεργούς εργάτες.
 |
| Ο Λένιν (κέντρο) δίπλα στο Λέον Τρότσκι, στα δεξιά, το 1919. |
Τι εμβρίθεια! Τι εκλεπτυσμένος λακεδισμός μπροστά στην αστική τάξη! Τι πολιτισμένος τρόπος να σέρνεσαι με την κοιλιά μπροστά στους κεφαλαιοκράτες και να τους γλείφεις τις μπότες! Αν ήμουν Κρουπ, ή Σάιντεμαν, ή Κλεμανσό, ή Ρενοντέλ θα πλήρωνα εκατομμύρια στον κύριο Κάουτσκι, θα τον αντάμειβα με φιλήματα του Ιούδα, θα τον εξυμνούσα μπροστά στους εργάτες, θα συνιστούσα την «ενότητα του σοσιαλισμού» με τόσο «αξιότιμα» πρόσωπα, σαν τον Κάουτσκι. Να γράφεις μπροσούρες ενάντια στη δικτατορία του προλεταριάτου, να διηγείσαι για τους ουΐγους και τους τόρις του XVIII αιώνα στην Αγγλία, να διαβεβαιώνεις ότι δημοκρατία πάει να πει «προστασία της μειοψηφίας» και ν’ αποσιωπάς τα πογκρόμ ενάντια στους διεθνιστές στη «δημοκρατική» ρεπουμπλικανική Αμερική – δεν είναι μήπως όλα αυτά υπηρεσίες λακέ προς την αστική τάξη;14
Ο σοφός κύριος Κάουτσκι «ξέχασε» – προφανώς ξέχασε τυχαία… – μια «λεπτομέρεια», και συγκεκριμένα ότι: το κυρίαρχο κόμμα της αστικής δημοκρατίας παρέχει προστασία της μειοψηφίας μόνο σε ένα άλλο αστικό κόμμα, ενώ για το προλεταριάτο σε κάθε σοβαρό, βαθύ, θεμελιακό ζήτημα επιφυλάσσει αντί για την «προστασία της μειοψηφίας» το στρατιωτικό νόμο ή τα πογκρόμ. Οσο πιο εξελιγμένη είναι η δημοκρατία τόσο πιο κοντά βρίσκονται τα πογκρόμ ή ο εμφύλιος πόλεμος σε κάθε βαθιά πολιτική διάσταση, επικίνδυνη για την αστική τάξη.
Ο σοφός κύριος Κάουτσκι θα μπορούσε να παρακολουθήσει αυτόν το «νόμο» της αστικής δημοκρατίας στην υπόθεση Ντρέιφους στη δημοκρατική Γαλλία, στο
λιντσάρισμα των νέγρων και των διεθνιστών στη ρεπουμπλικανική δημοκρατία της Αμερικής, στο παράδειγμα της Ιρλανδίας και του Αλστερ στη δημοκρατική Αγγλία, στη συκοφαντική εκστρατεία κατά των μπολσεβίκων και στην οργάνωση πογκρόμ ενάντιά τους τον Απρίλη του 1917 στη ρεπουμπλικανική δημοκρατία της Ρωσίας. Επίτηδες διαλέγω παραδείγματα όχι μόνο από τον καιρό του πολέμου, μα και από τον προπολεμικό ειρηνικό καιρό. Ο μελίρρυτος κύριος Κάουτσκι αρέσκεται να κλείνει τα μάτια του μπροστά σ’ αυτά τα γεγονότα του XX αιώνα, και αντί αυτών να διηγείται στους εργάτες καταπληκτικά καινούρια, πολύ ενδιαφέροντα, εξαιρετικά διδακτικά, απίστευτα σπουδαία πράγματα για τους ουΐγους και τους τόρις του XVIII αιώνα.
Πάρτε το αστικό κοινοβούλιο. Μπορούμε να δεχτούμε ότι ο σοφός Κάουτσκι δεν άκουσε ποτέ πως το χρηματιστήριο και
οι τραπεζίτες τόσο περισσότερο καθυποτάσσουν τα αστικά κοινοβούλια όσο πιο εξελιγμένη είναι η δημοκρατία; Απ’ εδώ δε
βγαίνει το συμπέρασμα ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε τον αστικό κοινοβουλευτισμό (και οι μπολσεβίκοι τον χρησιμοποίησαν με τόση επιτυχία, που είναι ζήτημα αν το έκανε άλλο κόμμα στον κόσμο, αφού στα 1912-1914 κερδίσαμε όλη την εργατική κουρία της 4ης Δούμας). Απ’ εδώ, όμως, βγαίνει ότι μόνο ένας φιλελεύθερος μπορεί να ξεχνά τον ιστορικά
περιορισμένο και συμβατικό χαρακτήρα του αστικού κοινοβουλευτισμού, όπως τον ξεχνά ο Κάουτσκι. Οι καταπιεζόμενες μάζες συναντούν στο κάθε βήμα, ακόμα και στο πιο δημοκρατικό αστικό κράτος, τη χτυπητή αντίφαση ανάμεσα στην τυπική ισότητα, που διακηρύσσει η «δημοκρατία» των κεφαλαιοκρατών, και στους χιλιάδες πραγματικούς περιορισμούς και πονηριές, που μετατρέπουν τους προλετάριους σε μισθωτούς δούλους. Αυτή ακριβώς η αντίφαση ανοίγει τα μάτια των μαζών για να δουν τη σαπίλα, την ψευτιά και την υποκρισία του καπιταλισμού. Αυτήν ακριβώς την αντίφαση ξεσκεπάζουν συνεχώς μπροστά στις μάζες οι αγκιτάτορες και οι προπαγανδιστές του σοσιαλισμού, για να τις προετοιμάσουν για την επανάσταση! Κι όταν άρχισε η εποχή των επαναστάσεων, ο Κάουτσκι της γύρισε την πλάτη κι άρχισε να εξυμνεί τα θέλγητρα της αστικής δημοκρατίας που πεθαίνει.
 |
| Συνάντηση του Σοβιέτ της Πετρούπολης το 1917. Η Σοβιετική ιδρύθηκε 12 Μαρ, 1917 μετά την επανάσταση του Φεβρουαρίου ως αντιπροσωπευτικό όργανο των εργατών και των στρατιωτών της πόλης. |
Πάρτε την εξωτερική πολιτική. Σε καμιά, έστω και στην πιο δημοκρατική, αστική χώρα, η εξωτερική πολιτική δεν ασκείται ανοιχτά. Παντού εξαπάτηση των μαζών, στη δε δημοκρατική Γαλλία, στην Ελβετία, στην Αμερική, στην Αγγλία, η εξαπάτηση αυτή είναι εκατό φορές πιο μεγάλη και πιο εκλεπτυσμένη απ’ ό,τι στις άλλες χώρες. Η σοβιετική εξουσία απέσπασε επαναστατικά τον πέπλο του μυστηρίου στην εξωτερική πολιτική. Ο Κάουτσκι δεν το πρόσεξε αυτό, το παρασιωπά, αν και στην εποχή των ληστρικών πολέμων και των μυστικών συνθηκών για το «μοίρασμα των σφαιρών επιρροής» (δηλαδή για το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στους κεφαλαιοκράτες ληστές), αυτό έχει κεφαλαιώδη σημασία, γιατί απ’ αυτό εξαρτάται το ζήτημα της ειρήνης, το ζήτημα ζωής ή θανάτου δεκάδων εκατομμυρίων ανθρώπων.
Πάρτε τη διάρθρωση του κράτους. Ο Κάουτσκι γαντζώνεται από «λεπτομέρειες», ακόμα και από το γεγονός ότι οι εκλογές είναι «έμμεσες» (στο σοβιετικό Σύνταγμα), δε βλέπει, όμως, την ουσία του ζητήματος. Δεν παρατηρεί την ταξική φύση του κρατικού μηχανισμού, της κρατικής μηχανής. Στην αστική δημοκρατία, οι κεφαλαιοκράτες, με χίλιες δυο λαθροχειρίες – τόσο πιο έντεχνες και δραστικές όσο πιο εξελιγμένη είναι η «καθαρή» δημοκρατία – απομακρύνουν τις μάζες από τη συμμετοχή στη διακυβέρνηση, από την ελευθερία του συνέρχεσθαι, του Τύπου κλπ. Η σοβιετική εξουσία είναι η πρώτη στον κόσμο (για την ακρίβεια, η δεύτερη, γιατί το ίδιο πράγμα είχε αρχίσει να κάνει η Κομμούνα του Παρισιού), που τραβά στη διακυβέρνηση τις μάζες, κυρίως τις μάζες που υφίστανται την εκμετάλλευση. Η συμμετοχή των εργαζόμενων μαζών στο αστικό κοινοβούλιο (που στην αστική δημοκρατία ποτέ δεν αποφασίζει για τα σοβαρότερα ζητήματα, γι’ αυτά αποφασίζουν το χρηματιστήριο και οι τράπεζες) αποκλείεται με χίλιους δυο φραγμούς, και οι εργάτες ξέρουν και νιώθουν θαυμάσια, βλέπουν και αντιλαμβάνονται ότι το αστικό κοινοβούλιο είναι θεσμός ξένος, όργανο καταπίεσης των προλετάριων από την αστική τάξη, θεσμός της εχθρικής τάξης, της εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας.
 |
| Ο ΛΕΝΙΝ ΣΤΟ 3ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΗΣ ΚΟΜΣΟΜΟΛ |
εργαζομένων και αυτών που υφίστανται την εκμετάλλευση γύρω από την πρωτοπορία τους, το προλεταριάτο. Ο παλιός αστικός μηχανισμός – η υπαλληλοκρατία, τα προνόμια του πλούτου, της αστικής εκπαίδευσης, των σχέσεων κ.λπ. (αυτά τα πραγματικά προνόμια είναι τόσο πιο ποικιλόμορφα όσο πιο εξελιγμένη είναι η αστική δημοκρατία), όλ’ αυτά εξαφανίζονται στις συνθήκες της σοβιετικής οργάνωσης. Η ελευθερία του Τύπου παύει πια να είναι υποκρισία, γιατί αφαιρούνται από την αστική τάξη τα τυπογραφεία και το χαρτί. Το ίδιο γίνεται και με τα καλύτερα κτίρια, τα παλάτια, τις επαύλεις, τα σπίτια των τσιφλικάδων. Η σοβιετική εξουσία αφαίρεσε αμέσως από τους εκμεταλλευτές πολλές χιλιάδες από τα καλύτερα κτίρια, κι έκανε έτσι το δικαίωμα του συνέρχεσθαι για τις μάζες – δικαίωμα που χωρίς αυτό η δημοκρατία αποτελεί απάτη – ένα εκατομμύριο φορές πιο «δημοκρατικό». Οι έμμεσες εκλογές για τα μη τοπικά Σοβιέτ διευκολύνουν τη σύγκληση των συνεδρίων των Σοβιέτ, κάνουν όλο το μηχανισμό πιο φτηνό, πιο ευκίνητο, πιο προσιτό στους εργάτες και τους αγρότες, σε μια περίοδο που η ζωή βράζει και που πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα ν’ ανακαλείται πολύ γρήγορα ο τοπικός βουλευτής ή να στέλνεται στο γενικό συνέδριο των Σοβιέτ.
Η προλεταριακή δημοκρατία είναι ένα εκατομμύριο φορές πιο δημοκρατική από κάθε αστική δημοκρατία. Η σοβιετική εξουσία είναι ένα εκατομμύριο φορές πιο δημοκρατική από την πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία.
Αυτό μπορούσε να μην το προσέξει μόνο ένας συνειδητός υπηρέτης της αστικής τάξης, είτε ένας πολιτικά ολότελα νεκρός, που πίσω από τα σκονισμένα αστικά βιβλία δε βλέπει την αληθινή ζωή, που είναι ως το μεδούλι ποτισμένος από τις αστικοδημοκρατικές προκαταλήψεις και μετατρέπεται έτσι, αντικειμενικά, σε λακέ της αστικής τάξης.
Αυτό μπορούσε να μην το προσέξει μόνο ένας άνθρωπος που δεν είναι ικανός να θέσει το ζήτημα από την άποψη των καταπιεζόμενων τάξεων:
Υπάρχει μήπως έστω και μια μόνο χώρα στον κόσμο, από τις πιο δημοκρατικές αστικές χώρες, όπου ο μέσος εργάτης της μάζας, ο μέσος εργάτης γηςτης μάζας ή γενικά ο μισο-προλετάριος του χωριού (δηλαδή ο εκπρόσωπος της καταπιεζόμενης μάζας, της τεράστιας πλειοψηφίας του πληθυσμού) να απολαμβάνει έστω και κατά προσέγγιση τέτοια ελευθερία να οργανώνει συγκεντρώσεις στα καλύτερα κτίρια, τέτοια ελευθερία να έχει τα μεγαλύτερα τυπογραφεία και τις καλύτερες αποθήκες χαρτιού για να εκφράζει τις ιδέες του και να υπερασπίζει τα συμφέροντά του, τέτοια ελευθερίαν’ αναδείχνει στη διακυβέρνηση του κράτους και στην «οργάνωση» του κράτους ανθρώπους ακριβώς από τη δική του τάξη, όπως συμβαίνει στη Σοβιετική Ρωσία;
Είναι αστείο και να σκεφτεί κανείς ότι ο κύριος Κάουτσκι θα μπορούσε να βρει σε μια οποιαδήποτε χώρα μέσα σε χίλιους κατατοπισμένους εργάτες ή εργάτες γης έστω κι έναν, που θα δίσταζε ν’ απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα. Οι εργάτες
όλου του κόσμου, βρίσκοντας στις αστικές εφημερίδες ψήγματα ομολογιών της αλήθειας, συμπαθούν ενστικτωδώς τη σοβιετική δημοκρατία, ακριβώς γιατί βλέπουν στο πρόσωπό της την προλεταριακή δημοκρατία, τη δημοκρατία για τους φτωχούς και όχι τη δημοκρατία για τους πλούσιους, όπως είναι στην πραγματικότητα κάθε αστική δημοκρατία, ακόμα και η καλύτερη.
Μας κυβερνούν (και «διοργανώνουν» το κράτος μας) οι αστοί υπάλληλοι, οι αστοί κοινοβουλευτικοί άνδρες, οι αστοί δικαστές.
Να η απλή ολοφάνερη, αναμφισβήτητη αλήθεια, που την ξέρουν από την πείρα της ζωής τους, που τη νιώθουν και την αντιλαμβάνονται καθημερινά δεκάδες και εκατοντάδες εκατομμύρια από τις καταπιεζόμενες τάξεις σε όλες τις αστικές χώρες, μαζί και στις πιο δημοκρατικές.
Από το άλλο μέρος, στη Ρωσία τσακίστηκε εντελώς ο γραφειοκρατικός μηχανισμός, δεν έμεινε απ’ αυτόν πέτρα πάνω στην πέτρα, διώχτηκαν όλοι οι παλιοί δικαστές, διαλύθηκε το αστικό κοινοβούλιο και δόθηκε μια αντιπροσώπευση πολύ πιο προσιτή ακριβώς στους εργάτες και στους αγρότες. Μέσω των Σοβιέτ τους αντικαταστάθηκαν οι υπάλληλοι, ή τα Σοβιέτ τους
μπήκαν πάνω από τους υπαλλήλους, τα Σοβιέτ τουςεκλέγουν τους δικαστές. Και μόνο αυτό το γεγονός είναι αρκετό για ν’ αναγνωρίσουν όλες οι καταπιεζόμενες τάξεις ότι η σοβιετική εξουσία, δηλαδή τούτη η μορφή της δικτατορίας του προλεταριάτου, είναι ένα εκατομμύριο φορές πιο δημοκρατική από την πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία.
Ο Κάουτσκι δεν καταλαβαίνει αυτή την αλήθεια, την τόσο κατανοητή και φανερή για κάθε εργάτη, γιατί «ξέχασε», «ξέμαθε» να βάζει το ερώτημα: δημοκρατία για ποια τάξη; Κρίνει από την άποψη της «καθαρής» (δηλαδή της αταξικής; ή της εξωταξικής;) δημοκρατίας. Φέρνει επιχειρήματα σαν Σάιλοκ: «μόνο μια λίβρα κρέας», τίποτα περισσότερο. Ισότητα όλων των πολιτών – αλλιώς δεν υπάρχει δημοκρατία.
Είμαστε υποχρεωμένοι να θέσουμε στο σοφό Κάουτσκι, στο «μαρξιστή» και «σοσιαλιστή» Κάουτσκι το ερώτημα: Μπορεί
να υπάρχει ισότητα ανάμεσα σ’ αυτόν που υφίσταται την εκμετάλλευση και τον εκμεταλλευτή;
Είναι τερατώδες, είναι απίστευτο πως είμαστε υποχρεωμένοι να θέτουμε ένα τέτοιο ερώτημα, αναλύοντας το βιβλίο του
ιδεολογικού ηγέτη της II Διεθνούς. Αλλά «μια και μπήκες στο χορό πρέπει να χορέψεις». Μια και καταπιάστηκες να γράψεις για τον Κάουτσκι, – εξήγησε στο σοφό αυτόν άνθρωπο, γιατί δεν μπορεί να υπάρχει ισότητα ανάμεσα στον εκμεταλλευτή και σ’ αυτόν που υφίσταται την εκμετάλλευση. Μπορεί να υπάρχει ισότητα ανάμεσα σ’ αυτόν που υφίσταται την εκμετάλλευση και τον εκμεταλλευτή;2Ο Κάουτσκι κρίνει κατά τον εξής τρόπο:
1) «Οι εκμεταλλευτές πάντα αποτελούσαν μόνο μια μικρή μειοψηφία του πληθυσμού» (σελ. 14 του βιβλίου του Κάουτσκι).
Αυτό είναι αδιαφιλονίκητη αλήθεια. Πώς πρέπει να κρίνει κανείς, ξεκινώντας απ’ αυτή την αλήθεια; Μπορεί να κρίνει σαν
μαρξιστής, σαν σοσιαλιστής, τότε πρέπει να πάρει σαν βάση τη σχέση ανάμεσα σ’ αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση και στους εκμεταλλευτές. Μπορεί να κρίνει σαν φιλελεύθερος, σαν αστός δημοκράτης, τότε πρέπει να πάρει σαν βάση τη σχέση ανάμεσα στην πλειοψηφία και τη μειοψηφία.
Αν κρίνει μαρξιστικά, πρέπει να πει: οι εκμεταλλευτές μετατρέπουν αναπότρεπτα το κράτος (και δω γίνεται λόγος για τη
δημοκρατία, δηλαδή για μια από τις μορφές του κράτους) σε όργανο
κυριαρχίας της τάξης τους, της τάξης των εκμεταλλευτών, πάνω σ’ αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση. Γι’ αυτό και το δημοκρατικό κράτος όσο θα υπάρχουν εκμεταλλευτές, που θα κυριαρχούν πάνω στην πλειοψηφία αυτών που υφίστανται την εκμετάλλευση – θα είναι αναπόφευκτα δημοκρατία για τους εκμεταλλευτές. Το κράτος αυτών που υφίστανται την εκμετάλλευση πρέπει να διαφέρει ριζικά από ένα τέτοιο κράτος, πρέπει να είναι δημοκρατία γι’ αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση και όργανο καταστολής των εκμεταλλευτών, αλλά η καταστολή μιας τάξης σημαίνει ανισότητα γι’ αυτή την τάξη, αποκλεισμό της από τη «δημοκρατία».
Αν κρίνει κανείς σαν φιλελεύθερος, πρέπει να πει: η πλειοψηφία αποφασίζει, η μειοψηφία υποτάσσεται. Οσοι δεν υποτάσσονται – τιμωρούνται. Αυτό είναι όλο. Δεν υπάρχει λόγος να μιλάει κανείς για ταξικό χαρακτήρα του κράτους γενικά και για «καθαρή δημοκρατία» ειδικά. Αυτό είναι άσχετο με το θέμα, γιατί η πλειοψηφία είναι πλειοψηφία και η μειοψηφία, μειοψηφία. Μια λίβρα κρέας είναι μια λίβρα κρέας, αυτό είναι όλο. Ο Κάουτσκι κρίνει ακριβώς ως εξής:
2)«Για ποιους λόγους η κυριαρχία του προλεταριάτου χρειάστηκε να πάρει, και να πάρει κατ’ ανάγκην, μια μορφή ασυμβίβαστη με τη δημοκρατία;» (σελ. 21). Ακολουθεί η επεξήγηση ότι το προλεταριάτο έχει με το μέρος του την πλειοψηφία, μια επεξήγηση αρκετά διεξοδική και μακροσκελής μαζί με μια περικοπή από τον Μαρξ και με αριθμούς για τις ψήφους στην Κομμούνα του Παρισιού. Συμπέρασμα: «Ενα καθεστώς, τόσο βαθιά ριζωμένο μέσα στις μάζες, δεν έχει ούτε τον παραμικρότερο λόγο να επιβουλεύεται τη δημοκρατία. Δε θα μπορεί πάντα να κάνει χωρίς βία, στις περιπτώσεις που ασκείται βία για την κατάπνιξη της δημοκρατίας.
 |
| Ο Λένιν κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας στη Μόσχα |
Καθώς βλέπετε, η σχέση ανάμεσα σ’ αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση και τους εκμεταλλευτές έχει εξαφανιστεί από την επιχειρηματολογία του Κάουτσκι. Εμεινε μόνο η πλειοψηφία γενικά, η μειοψηφία γενικά, η δημοκρατία γενικά, η γνωστή μας πια «καθαρή δημοκρατία».
Σημειώστε πως αυτά λέγονται σε σχέση με την Κομμούνα του Παρισιού! Ας παραθέσουμε, λοιπόν, για επιβεβαίωση, τα λόγια του Μαρξ και του Ενγκελς για τη δικτατορία σε σχέση με την Κομμούνα:
Μαρξ:…«Αν οι εργάτες στη θέση της δικτατορίας της αστικής τάξης εγκαθιδρύσουν τη δική τους επαναστατική δικτατορία… για να τσακίσουν την αντίσταση της αστικής τάξης… οι εργάτες δίνουν στο κράτος μια επαναστατική και μεταβατική μορφή»…
Ενγκελς: …«Και η νικήτρια» (στην επανάσταση) «μερίδα είναι κατ’ ανάγκη υποχρεωμένη να διατηρήσει την κυριαρχία της με τον τρόμο, που εμπνέουν τα όπλα της στους αντιδραστικούς. Θα κρατούσε ποτέ η Κομμούνα του Παρισιού έστω και μια μέρα, αν δεν είχε χρησιμοποιήσει ενάντια στην αστική τάξη το κύρος ενός οπλισμένου λαού; Δε θα είχαμε, αντίθετα, το
δικαίωμα να την κατακρίνουμε γιατί το χρησιμοποίησε σε πολύ μικρό βαθμό;»…
 |
| Ο Λένιν κατά τη διάρκεια ενός αγώνα το 1921. |
επανάσταση, για να καταστέλλει με τη βία τους αντιπάλους του, είναι καθαρή ανοησία να μιλάει για «ελεύθερο λαϊκό κράτος». Οσο καιρό το προλεταριάτο χρειάζεταιακόμα το κράτος, το χρειάζεται όχι προς το συμφέρον της ελευθερίας, αλλά της καταστολής των αντιπάλων του, και, από τη στιγμή που θα μπορεί να μιλάει κανείς για ελευθερία, το κράτος παύει να υπάρχει σαν τέτοιο»…
Ο Κάουτσκι απέχει από τον Μαρξ και τον Ενγκελς όσο η γη από τον ουρανό, όσο ο φιλελεύθερος από τον προλετάριο επαναστάτη. Η καθαρή δημοκρατία ή απλώς η «δημοκρατία», που γι’ αυτήν μιλά ο Κάουτσκι, δεν είναι παρά επανέκδοση του ίδιου «ελεύθερου λαϊκού κράτους», δηλαδή καθαρή ανοησία. Ο Κάουτσκι, με την εμβρίθεια ενός ανόητου σοφολογιότατου των γραφείων ή με την αθωότητα ενός δεκάχρονου κοριτσιού, ρωτάει: Tι χρειάζεται η δικτατορία, όταν υπάρχει πλειοψηφία; Ο Μαρξ και ο Ενγκελς το εξηγούν:
– Για να τσακίσουμε την αντίσταση της αστικής τάξης.
– Για να εμπνέουμε τρόμο στους αντιδραστικούς.
– Για να διατηρήσουμε το κύρος του ένοπλου λαού ενάντια στην αστική τάξη.
– Για να μπορεί το προλεταριάτο να καταστέλλει με τη βία τους αντιπάλους του.
Ο Κάουτσκι δεν καταλαβαίνει αυτές τις διευκρινίσεις. Ερωτευμένος με την «καθαρότητα» της δημοκρατίας, χωρίς να βλέπει τον αστικό της χαρακτήρα, υποστηρίζει «με συνέπεια» ότι η πλειοψηφία, μια και είναι πλειοψηφία, δε χρειάζεται «να τσακίσει την αντίσταση» της μειοψηφίας, δε χρειάζεται να την «καταστέλλει με τη βία», – της φτάνει να καταστέλλει τις περιπτώσεις
παράβασης της δημοκρατίας. Ερωτευμένος με την «καθαρότητα» της δημοκρατίας, ο Κάουτσκι διαπράττει άθελά τουτο ίδιο μικρούτσικο λάθος, που κάνουν πάντα όλοι οι αστοί δημοκράτες: δηλαδή, παίρνει την τυπική ισότητα (ολότελα ψεύτικη και υποκριτική στον καπιταλισμό) για πραγματική! Πράγματα ανάξια λόγου!
 |
| Ο Λένιν δίπλα στη γυναίκα και τα παιδιά του στον κήπο της βίλας του στο Γκόρκι, κοντά στη Μόσχα. (Hulton Αρχείο / Getty Images) |
Αυτή η αλήθεια, όσο κι αν είναι δυσάρεστη για τον Κάουτσκι, αποτελεί το πιο ουσιαστικό περιεχόμενο του σοσιαλισμού.
Μια άλλη αλήθεια: Πραγματική, ουσιαστική ισότητα δεν μπορεί να υπάρχει, όσο δε θα έχει εξαλειφθεί εντελώς κάθε δυνατότητα εκμετάλλευσης μιας τάξης από μιαν άλλη.
Οι εκμεταλλευτές μπορούν να τσακιστούν μεμιάς με μια πετυχημένη εξέγερση στο κέντρο ή μ’ ένα
ξεσήκωμα του στρατού. Αλλά, έξω από μερικές μόνο, πολύ σπάνιες και ειδικές περιπτώσεις, οι εκμεταλλευτές δεν μπορούν να εκμηδενιστούν με μιάς. Δεν μπορούν ν’ απαλλοτριωθούν μεμιάς όλοι οι τσιφλικάδες και οι κεφαλαιοκράτες μιας λίγο – πολύ μεγάλης χώρας. Παραπέρα, η απαλλοτρίωση μόνη της, σαν νομική ή πολιτική πράξη, δε λύνει καθόλου το πρόβλημα, γιατί οι τσιφλικάδες και οι κεφαλαιοκράτες πρέπει να σαρωθούν έμπρακτα, ν’ αντικατασταθούνέμπρακτα από μιαν άλλη, εργατική,
διεύθυνση των εργοστασίων και των κτημάτων. Δεν μπορεί να υπάρχει ισότητα ανάμεσα στους εκμεταλλευτές, που επί πολλές γενιές διακρίνονταν και ως προς τη μόρφωση, και ως προς τις συνθήκες μιας πλούσιας ζωής, και ως προς τις συνήθειες, – και σ’ αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση, που η μάζα τους, ακόμα και στις πιο προηγμένες και στις πιο δημοκρατικές αστικές δημοκρατίες είναι εξουθενωμένη, αμόρφωτη, άξεστη, τρομοκρατημένη, διασπασμένη.
 |
| Βλαντιμίρ Λένιν αναρώνει σε ένα σανατόριο |
Αν οι εκμεταλλευτές τσακιστούν μόνο σε μια χώρα, – κι αυτή φυσικά είναι η τυπική περίπτωση, γιατί ταυτόχρονη επανάσταση σε μια σειρά χώρες είναι σπάνια εξαίρεση – παραμένουν μολαταύτα δυνατότεροιαπό αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση, γιατί οι διεθνείς δεσμοί των εκμεταλλευτών είναι τεράστιοι. Οτι ένα μέρος αυτών που υφίστανται την εκμετάλλευση, που προέρχεται από τις λιγότερο εξελιγμένες μάζες των μεσαίων αγροτών, βιοτεχνών κλπ., ακολουθεί και είναι σε θέση ν’ ακολουθήσει τους εκμεταλλευτές, αυτό το έδειξαν όλες οι επαναστάσεις, ως τα σήμερα, μαζί και η Κομμούνα (γιατί ανάμεσα στα στρατεύματα των Βερσαλλιών υπήρχαν και προλετάριοι, πράγμα που το ξέχασε ο σοφολογιότατος Κάουτσκι).
Οταν έτσι έχουν τα πράγματα, να δέχεσαι ότι σε μια λίγο – πολύ βαθιά και σοβαρή επανάσταση η υπόθεση κρίνεται απλούστατα από τη σχέση της πλειοψηφίας προς τη μειοψηφία, είναι η μεγαλύτερη αμβλύνοια, είναι η πιο ανόητη προκατάληψη ενός φιλελεύθερου της ντουζίνας, είναι η εξαπάτηση των μαζών,απόκρυψη από τις μάζες μιας ολοφάνερης ιστορικής αλήθειας.
Η ιστορική αυτή αλήθεια συνίσταται στο ότι κανόνας κάθε βαθιάς επανάστασης είναι η μακρόχρονη, επίμονη, απεγνωσμένη αντίσταση των εκμεταλλευτών, που διατηρούν για πολλά χρόνια μεγάλα και ουσιαστικά πλεονεκτήματα απέναντι σ’ αυτούς που υφίστανται την εκμετάλλευση.
Ποτέ έξω από τη γλυκανάλατη φαντασία του γλυκανάλατου κουτεντέ Κάουτσκι οι εκμεταλλευτές
 |
| το σώμα του Λένιν στην επίδειξη στο Κρεμλίνο τον Ιανουάριο του 1924. |
Και πίσω από τους εκμεταλλευτές κεφαλαιοκράτες σέρνεται η μεγάλη μάζα της μικροαστικής τάξης, που, όπως δείχνουν δεκάδες χρόνια ιστορικής πείρας σ’ όλες τις χώρες, διστάζει και ταλαντεύεται, σήμερα πάει με το προλεταριάτο, αύριο τη φοβίζουν οι δυσκολίες της επανάστασης, πανικοβάλλεται από την πρώτη ήττα ή μισο ήττα των εργατών, εκνευρίζεται,
 |
| Το μαυσωλείο του Λένιν το 1930. |
Και σε μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων, σ’ εποχή απεγνωσμένου, σκληρού πολέμου, όταν η ιστορία βάζει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα αν θα υπάρχουν ή όχι τα προαιώνια και χιλιόχρονα προνόμια – να γίνεται κουβέντα για πλειοψηφία και μειοψηφία, για καθαρή δημοκρατία, για ανώφελο της δικτατορίας, για ισότητα του εκμεταλλευτή με αυτόν που υφίσταται την εκμετάλλευση! Τι απύθμενη αμβλύνση, τι άβυσσος φιλισταϊσμού χρειάζεται για ένα τέτοιο πράγμα!
Αλλά οι δεκαετίες ενός σχετικά «ειρηνικού» καπιταλισμού, της περιόδου 1871-1914, έχουν συσσωρεύσει μέσα στα σοσιαλιστικά κόμματα, που προσαρμόζονταν στον οπορτουνισμό, τόσο φιλισταϊσμό, στενοκεφαλιά και αποστασία, όση ήταν η κόπρος του Αυγείου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου