Ο αστικός κόσμος και οι ταγματασφαλίτες
Η μεγαλύτερη ελληνική ναυτική τραγωδία του 20ού αιώνα που πολλοί λίγοι γνωρίζουν!!
Σε ... αποστολή στο Αρχιπέλαγος
τρία γράμματα του Νίκου Ζαχαριάδη
Η Κομμούνα
Ο αστικός κόσμος και οι ταγματασφαλίτες
 |
| ΑΕΤΟΠΟΥΛΑ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ, ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΑ ΧΩΡΟΦΥΛΑΚΩΝ |
Η Κυβέρνηση Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου 1942 ήταν η δεύτερη διορισμένη από τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής κυβέρνηση της Ελληνικής Πολιτείας μετά την Κυβέρνηση Τσολάκογλου. Ανέλαβε στις 2 Δεκεμβρίου 1942 και έμεινε στην εξουσία μέχρι τις 7 Απριλίου 1943, όταν αντικαταστάθηκε από την Κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη 1943.
Η κυβέρνηση, που σχημάτισε στις 7 του Απρίλη 1943 ο Ιωάννης Δ. Ράλλης, ήταν η τρίτη στη σειρά κατοχική κυβέρνηση που αναλάμβανε τη «διακυβέρνηση» της χώρας με γερμανική εντολή. Είχαν προηγηθεί οι κυβερνήσεις του στρατηγού Γεωργίου Τσολάκογλου (29 του Απρίλη 1941 – 2 του Δεκέμβρη 1942) και του καθηγητή της Ιατρικής Κωνσταντίνου Λογοθετόπουλου (2 του Δεκέμβρη 1942 – 6 του Απρίλη 1943), τον οποίο όρισε πρωθυπουργό ο Τσολάκογλου.
Ο τελευταίος, από τους πρωτοστάτες της συνθηκολόγησης με το γερμανικό στρατό και της παράδοσης της χώρας στους Γερμανούς, τερμάτισε τον πρωθυπουργικό βίο του μετά από 18 μήνες. Η αστική τάξη χρειαζόταν μία «νέα» κατοχική κυβέρνηση, πιο κατάλληλη και ικανή να «χειριστεί» το λαό. Πρώτα από όλα, χρειαζόταν άλλος πρωθυπουργός. Ο Λογοθετόπουλος δεν εκπληρούσε τις απαραίτητες προϋποθέσεις και λόγω πολιτικής οξυδέρκειας, και λόγω πολιτικής επιρροής. Ο Ι. Δ. Ράλλης, στον οποίο προτάθηκε η πρωθυπουργία, εκείνη την ώρα αρνήθηκε.
Η επιλογή ως πρωθυπουργού του Λογοθετόπουλου ήταν αναγκαστική και φανερά μεταβατική λύση. Σύντομα επαναβεβαιώθηκε ότι τη θέση του πρωθυπουργού έπρεπε να καταλάβει ένα πρόσωπο ικανό και αποφασιστικό, προερχόμενο μάλιστα από τον αστικό πολιτικό κόσμο του κοινοβουλευτισμού, προκειμένου να διευρυνθούν οι συμμαχίες και η κοινωνική βάση της κατοχικής κυβέρνησης.
Ετσι, οι γερμανικές αρχές Κατοχής επανήλθαν στον Ι. Δ. Ράλλη, γιο πρωθυπουργού και επί χρόνια βουλευτή και υπουργό του «Λαϊκού Κόμματος» (Δ. Γούναρη, Π. Τσαλδάρη). Βρισκόμαστε στο 1943, που οι διεθνείς και εσωτερικές συνθήκες είχαν αρχίσει να αλλάζουν ουσιαστικά.
Διεθνώς, συντελούνταν ριζική στροφή στην πορεία του Β- Παγκοσμίου Πολέμου, μετά τη συντριβή των γερμανικών στρατιών στο Στάλινγκραντ. Από την άλλη, διαφαινόταν ότι από μήνα σε μήνα η Ιταλία θα κατέρρεε, όπως και έγινε.
Στις 8 του Σεπτέμβρη, η Ιταλία συνθηκολόγησε.
Στην Ελλάδα, το ΕΑΜ αναπτυσσόταν και ο ΕΛΑΣ είχε συγκροτηθεί, ενώ τα πρώτα σημάδια μιας θυελλώδους ανάπτυξης και των δύο ήταν ορατά. Στις 5 του Μάρτη 1943 πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το μεγάλο συλλαλητήριο που ματαίωσε την πολιτική επιστράτευση.
Το έδαφος, λοιπόν, άρχισε να τρίζει κάτω από τα πόδια της αστικής τάξης. Τους όρους, που ο Ράλλης είχε θέσει στις γερμανικές και ιταλικές αρχές Κατοχής στο παρελθόν και τους οποίους αυτές είχαν απορρίψει, με αποτέλεσμα να μη δεχθεί την πρωθυπουργία, τώρα τους δέχθηκαν. Για την ακρίβεια, δέχθηκαν τον πιο βασικό όρο: Να δημιουργηθούν τα Τάγματα Ασφαλείας.
Στα τέλη του Οκτώβρη 1943, σε μυστική σύσκεψη, που πραγματοποίησαν μεγαλοβιομήχανοι και μεγαλομαυραγορίτες, αποφασίστηκε να χρηματοδοτηθεί ο Ράλλης με μεγάλα χρηματικά ποσά, για να εξοπλίσει τα Τάγματα Ασφαλείας. Προηγουμένως, στις 18 του Ιούνη 1943, δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ο νόμος 260/1943 «περί συγκροτήσεως τεσσάρων ευζωνικών ταγμάτων».
Οι αντιθέσεις διεθνώς και στην Ελλάδα
 |
| «ΤΣΟΛΙΑΔΕΣ» ΤΟΥ Ι. ΡΑΛΛΗ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΕΠΙΑΣΑΝ ΣΕ ΜΠΛΟΚΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΔΩΣΟΥΝ ΣΤΑ ΕΣ ΕΣ |
Από τη μία πλευρά, ήταν η χιτλερική Γερμανία, η Ιαπωνία και η Ιταλία του Μουσολίνι, μαζί με τους συμμάχους τους (Βουλγαρία, Ρουμανία κ.ά.).
Απέναντι στον Αξονα βρέθηκαν αρχικά η Μ. Βρετανία, η Γαλλία και σειρά άλλων καπιταλιστικών κρατών. Αργότερα προστέθηκαν οι ΗΠΑ.
Ηταν και αυτός πόλεμος ιμπεριαλιστικός, για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Η νικημένη και ταπεινωμένη πλευρά του πρώτου πολέμου, η Γερμανία, επιζητούσε μανιωδώς τη ρεβάνς. Οι αντιθέσεις ήταν αδύνατο να τιθασευτούν, παρά το γεγονός ότι κοινός αντίπαλος και των δύο ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων ήταν η Σοβιετική Ενωση, που μπήκε στον πόλεμο στις 22 του Ιούνη 1941, μόλις η Γερμανία επιτέθηκε εναντίον της.
Οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις διαπέρασαν κάθετα όλα τα καπιταλιστικά κράτη, δημιουργώντας στο καθένα δύο αντιμαχόμενες αστικές παρατάξεις, συγκριτικά μικρότερης ή μεγαλύτερης πολιτικής εμβέλειας η μία από την άλλη. Η τοποθέτηση των αστικών δυνάμεων σε αυτή ή στην έτερη μεριά καθοριζόταν από λόγους ιδεολογικοπολιτικούς, καθώς και από συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι οι οικονομικές δοσοληψίες γερμανικών και ιταλικών οικονομικών μεγαθηρίων με εγγλέζικα, αμερικανικά και άλλα μονοπώλια ποτέ δεν σταμάτησαν. Πολλοί αστοί (οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες, καθώς και διανοούμενοι), εκτός από τους παραπάνω λόγους, θεωρούσαν τη Γερμανία πιο ικανή και αποφασισμένη να συντρίψει τη σοβιετική εξουσία.
Φυσικά, η κατάσταση διαγραφόταν πολύ πιο σύνθετη. Παράλληλα με την αντιπαράθεση, καταβάλλονταν διπλωματικές προσπάθειες (π.χ. από το Βατικανό) να συνενωθεί ο καπιταλιστικός κόσμος εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Ταυτόχρονα, οι αντιμαχόμενες πλευρές των αστικών δυνάμεων δε συγκροτούσαν – σταθερά ή και προσωρινά – δύο μεταξύ τους «καθαρά» αντίπαλα στρατόπεδα.
Ως προς αυτό, αν δούμε ως παράδειγμα την Ελλάδα, παρατηρούμε ότι με το μέρος της γερμανικής πλευράς πέρασαν και αστοί που είχαν παραδοσιακούς δεσμούς με τη Μ. Βρετανία ή και παρέμειναν υποστηρικτές του αστικού κοινοβουλευτισμού. Αντιλαμβάνονταν ότι ο πόλεμος κάποια στιγμή θα τελειώσει και έπρατταν αναλόγως. Στο παράδειγμα της Ελλάδας, αυτός ο «διπλός» ρόλος επίσης εκδηλώθηκε χαρακτηριστικά. Πρυτάνευσε η ανάγκη της ελληνικής αστικής τάξης να συντηρήσει – όσο επέτρεπαν, βεβαίως, οι συνθήκες της Κατοχής – τη λειτουργία του κράτους της, προκειμένου να διατηρήσει τη βάση της μεταπολεμικής του ανασυγκρότησης και θωράκισης και, ταυτόχρονα, να το υπερασπίσει στις κατοχικές συνθήκες από τους ταξικούς αντιπάλους της.
Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, που μία από τις ιδιομορφίες του, σε σύγκριση με τον πρώτο, ήταν η κατάκτηση και κατοχή χωρών από ξένα στρατεύματα, διαμόρφωσε συνθήκες υψηλού βαθμού όξυνσης των κοινωνικοταξικών αντιθέσεων στο εσωτερικό των περισσότερων καπιταλιστικών χωρών. Η αντίθεση κεφαλαίου – εργασίας βρισκόταν σε άμεση συνάρτηση με το εθνικοαπελευθερωτικό στοιχείο της πάλης.
Από τις παραπάνω απόψεις δεν είναι αντικειμενικός ο χαρακτηρισμός «Ελληνες εναντίον Ελλήνων», που έγινε τίτλος βιβλίου. Τέτοιοι χαρακτηρισμοί, με πιο γνωστό εκείνον του «εμφυλίου πολέμου», κρύβουν το χαρακτήρα που έχει ο ένας ή ο άλλος πόλεμος (π.χ. ταξικός, εθνικοαπελευθερωτικός), γιατί προτάσσουν ως κριτήριο το κοινό φυλετικό στοιχείο των αντιμαχομένων ή και αποδίδουν το χαρακτήρα του πολέμου αποκλειστικά με αυτό το κριτήριο.
Μάλιστα, η σχολή της «αναθεώρησης» της Ιστορίας, σχολή του χυδαίου αντικομμουνισμού, διαπράττει την εξής λαθροχειρία: Εκτιμώντας ότι η ταξική σύγκρουση στην Ελλάδα άρχισε το 1943 (γιατί όχι το 1942;), από τότε δηλαδή που δημιουργήθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας, υποβαθμίζει ή «απαλύνει» μέχρι και εξαφάνισης το στοιχείο της κατάκτησης. Ετσι, παρουσιάζει το ΚΚΕ, λίγο – πολύ, να κρύβεται πίσω από το ΕΑΜ, για να ξεγελάσει το λαό! Αυτό επανέλαβαν πρόσφατα και οι Στ. Καλύβας και Ν. Μαραντζίδης, αλλά και ο Θ. Πάγκαλος, αποσιωπώντας μεθοδικά τις θέσεις του ΚΚΕ εκείνων και μεταγενέστερων χρόνων, που κάνουν σαφέστατες τις επιδιώξεις που είχε και πώς έβλεπε το θέμα της εξουσίας.
Η ταξική σύγκρουση υπήρχε και εκδηλωνόταν από την πρώτη ώρα της Κατοχής. Στην πορεία μάλιστα, ιδιαίτερα το 1944, πήρε μεγαλύτερες διαστάσεις. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση, δεν κυριάρχησε πριν από το Δεκέμβρη του 1944.
Παράλληλα, από την «αναθεώρηση», αλλά και από οπορτουνιστικά ρεύματα, η αντίθεση στο πολιτικό επίπεδο χαρακτηρίζεται ως αντίθεση «αριστεράς – δεξιάς». Κι αν ακόμα δεχόμαστε αυτήν την ορολογία, τίθεται το ερώτημα: Πού βρισκόταν τότε το «Κέντρο»; Γιατί ουδέτερο δεν ήταν, ούτε οι εκπρόσωποί του είχαν …εξαφανιστεί από προσώπου Γης. Η ορολογία «δεξιά, κέντρο, αριστερά» κρύβει επίσης ποια τάξη εκφράζει κάθε κόμμα και ποιες κοινωνικοπολιτικές δυνάμεις συγκρούονται.
Θεμ. Σοφούλης: «Τα Τάγματα και τα μάτια σας»!
 |
| ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΔΙΑΤΑΓΗ ΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ, ΓΙΑ ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΟ ΠΕΝΤΕ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ, ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΣΤΟ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΟ ΤΟΥ «ΒΗΜΑΤΟΣ», ΣΤΙΣ 5 ΑΠΡΙΛΗ 1944 |
Εγραψε σχετικά ο Κομνηνός Πυρομάγλου, υπαρχηγός του ΕΔΕΣ: «…η κυβέρνησις Ι. Ράλλη είναι, εις τας παραμονάς της απελευθερώσεως της Ελλάδος, η πρώτη «Δυτικοσυμμαχική» Κυβέρνησις εις την Ελλάδα (…)».
«Συνεπώς, η Κυβέρνησις Ράλλη και τα Τάγματα Ασφαλείας δεν είναι απλώς μία Κατοχική Κυβέρνησις, αλλά, προ παντός, η «Τρίτη Δύναμις», η δυναμική εμφάνισις των Παλαιών Κομμάτων, η διεκδικούσα εθνική και πολιτική δύναμις την Εξουσίαν μετά την απελευθέρωσιν».
Ο ίδιος: «Τας δολιχοδρομήσεις και την γραμμήν πλεύσεως των Παλαιών Κομμάτων, θα τας συνοψίσουμεν ως κατωτέρω:
(…) δ) Εμμεσος συνεργασία με την Κυβέρνησιν Ι. Ράλλη, ως προς το ΕΑΜ/ΕΛΑΣ…
(…) ε) Ενίσχυσις και ανάπτυξις των Ταγμάτων Ασφαλείας…».
Και σε άλλο σημείο ο Κ. Πυρομάγλου υπογραμμίζει:
«Η κυβέρνησις Ι. Ράλλη σχηματίζεται, την 8ην Απριλίου 1943, με την ρητήν συγκατάθεσιν των Αρχηγών των αστικών Πολιτικών Κομμάτων και την υποστήριξιν των Αρχών Κατοχής εις την Ελλάδα, ιδιαιτέρως των Γερμανών.
Ακόμη και με την σιωπηράν έγκρισιν του Βασιλέως Γεωργίου Β- και την σιωπηράν ανοχήν του Λονδίνου».
Στο βιβλίο του Σπύρου Γασπαρινάτου «Η ΚΑΤΟΧΗ» διαβάζουμε σχετικά:
«…στις 2 Σεπτεμβρίου 1944 ο αντιστράτηγος Κ. Μαζαράκης διαβίβασε έγγραφο του κατοχικού πρωθυπουργού Ι. Ράλλη απευθυνόμενο «προς τον Αρχιστράτηγον Στρατιάς Μέσης Ανατολής – Προς τον Α.Ε. κ. Παπανδρέου». Σ’ αυτό ο κατοχικός πρωθυπουργός πληροφορεί για την πρόθεση των Γερμανών ως προς τη «δυνατότητα να υπάρξη εγγύησις της τάξεως εις την πρωτεύουσαν έναντι εντίμου τοπικής συνθηκολογήσεως» (των γερμανικών δυνάμεων). Επίσης, τονίζει ότι «εν πάση περιπτώσει, θα ήτο χρήσιμον να εγνώριζον τας οδηγίας σας εν ευθέτω χρόνω, διά να συντονίσω μικράς στρατιωτικάς δυνάμεις και να συγκρατήσω επ’ ολίγας ώρας εις απόστασιν πολυπληθείς ομάδας τρομοκρατών έτοιμους να εισβάλουν εις πρωτεύουσαν, διά να καταλάβουν την εξουσίαν και να δημιουργήσουν τετελεσμένα γεγονότα». Βλ. το κείμενο εις Τσουδερού, Ιστορικό Αρχείο, Γ2, σελ. 1.225».
Ας δούμε τι λέει και η γερμανική πλευρά για το ίδιο θέμα. Εγραψε ο Γκίντερ Αλτενμπουργκ, πληρεξούσιος (πρέσβης) του Ράιχ στην Ελλάδα εκείνα τα χρόνια:
«…θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι ο Ράλλης είχε δηλώσει επανειλημμένα σε μεταξύ μας συζητήσεις, ότι ανέλαβε το αξίωμα μετά από συνεννόηση με την εξόριστη ελληνική κυβέρνηση του Καΐρου».
 |
| ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ ΤΩΝ ΤΑΓΜΑΤΩΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΤΟΥ Ι. ΡΑΛΛΗ ΥΠΟΒΑΛΛΕΙ ΣΕ ΣΩΜΑΤΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ, ΓΙΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΩΝ, ΕΛΛΗΝΑ ΠΟΛΙΤΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, ΑΦΟΥ ΠΡΩΤΑ ΤΟΝ ΔΙΕΤΑΞΕ «ΨΗΛΑ ΤΑ ΧΕΡΙΑ» |
«Τα ελληνόφωνα κτήνη, σαν τον Ράλλη και Ταβουλάρη (…) με τη βοήθεια της Αγγλίας, του βασιλιά Γλύξμπουργκ και των αστικών κομμάτων (του Σοφούλη, του Καφαντάρη, του Κ. Τσαλδάρη, του Γονατά κτλ., κτλ.) ετοίμαζαν ένοπλες δυνάμεις, για να αιματοκυλίσουν το λαό».
Είναι πλήθος τα γεγονότα που πιστοποιούν την ομόγνωμη στάση σύμπαντος του αστικού πολιτικού κόσμου απέναντι στα Τάγματα Ασφαλείας.
Στην απολογία του στο δικαστήριο των δοσιλόγων, ο Ι. Ράλλης είπε:
«Μοι επιβάλλεται όμως εν τω σημείω τούτω να εκφράσω τας ζωηράς μου ευχαριστίας εις τον πάντοτε αντίπαλόν μου αλλ’ εξόχου καλής πίστεως άνδρα, τον σεβαστόν πρόεδρον κ. Σοφούλην, βεβαιώσαντα ότι εθνικώς κατά την πρωθυπουργίαν μου επολιτεύθην». Ας μην ξεχνάμε ότι ο Θεμ. Σοφούλης ήταν μάρτυρας υπεράσπισης του Ράλλη στη δίκη των δοσιλόγων. Ηταν ο ίδιος που είχε πει στον δολοφόνο Πλυτζανόπουλο: «Τα Τάγματα και τα μάτια σας»!..
Ο Κρις Γούντχαουζ, αρχηγός της συμμαχικής στρατιωτικής αποστολής στα ελληνικά βουνά μετά την αποχώρηση του Εντι Μάγιερς, έγραψε:
«Ο Ράλλης έβλεπε τα Τάγματα Ασφαλείας ως μία γέφυρα διά το πέρασμα της Ελλάδος από της Γερμανικής κατοχής εις την απελευθέρωσίν της υπό των συμμάχων, χωρίς να μεσολαβήσει κανένα χάος».
Αλλά και η σύνθεση της κυβέρνησης Ράλλη είναι πολύ εύγλωττη. Στα μέλη της συγκαταλέγονταν ο βενιζελογενής υπουργός των Εσωτερικών Αντ. Ταβουλάρης, άνθρωπος της εμπιστοσύνης του δικτάτορα Θ. Πάγκαλου, καθώς και ο Ν. Καλύβας, υπουργός Εργασίας, παλαιός συνδικαλιστής και σοσιαλιστής. (Ο Καλύβας εκτελέστηκε από την ΟΠΛΑ, έξω από το σπίτι του στο Κολωνάκι, στις 27 του Γενάρη 1944).
Εξάλλου και ο Δαμασκηνός έγινε αρχιεπίσκοπος στις 6 του Ιούλη 1941, με τη συναίνεση των Γερμανών και των Εγγλέζων και αφού άλλαξε υπέρ του το συσχετισμό στην Ιερά Σύνοδο μαζί με τον Γ. Τσολάκογλου, που καθαίρεσε τον μέχρι τότε αρχιεπίσκοπο Χρύσανθο. Εγγλεζόφιλος δεν ήταν μόνο ο Δαμασκηνός, ήταν και ο Αγγελος Εβερτ, ήταν και Ι. Δ. Ράλλης, ο οποίος θα συνεργαζόταν με οποιονδήποτε κατακτητή, προκειμένου να επιτύχει το στόχο της αστικής τάξης.
Και ο Λαντζ, ο Γερμανός διοικητής των Ιωαννίνων, κατέθεσε για τον Ναπολέοντα Ζέρβα, αρχηγό του ΕΔΕΣ, στις 4 του Φλεβάρη 1947, στο αμερικανικό στρατοδικείο:
«Είχα συνάψει μία απόρρητη συμφωνία με τον διοικητή των εθνικιστών ανταρτών στρατηγό Ζέρβα για κατάπαυση του πυρός. (…) Ο στρατηγός Ζέρβας με ειδοποιούσε διά μέσον του αξιωματικού συνδέσμου που είχα κοντά του – θα μπορούσα να αναφέρω το όνομά του – σχετικά με επικείμενες συγκρούσεις με τους Ελασίτες. Ετσι βοηθούσα το Ζέρβα στον αγώνα του εναντίον των κομμουνιστών ανταρτών».
Και ο Γεώργιος Παπανδρέου συγχαίρει…
Ταυτόχρονα τους κατοχικούς πρωθυπουργούς επιδοκίμασε σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος. Διαβάζουμε:«Ο πρωθυπουργός κ. Τσολάκογλου εδέχθη χθες τους Πολιτικούς ηγέτας της χώρας, κ.κ. Πάγκαλον, Γονατάν, Οθωναίον, Μάξιμον, Κ. Τσαλδάρην, Γ. Παπανδρέου, Π. Κανελλόπουλον, Β. Δηλιγιάννην, Γ. Πεσματζόγλου, Γ. Μερκούρην, Βελέντζαν και Περ. Ράλλην. Μετά τας συνομιλίας εδόθη εις τον Τύπον η κάτωθι επίσημος ανακοίνωσις:
«Ο κ. Πρωθυπουργός ήκουσε μετά προσοχής τας γνώμας των ανδρών τούτων, αφού εξέθεσε την κατάστασιν και τας ακολουθητέας κατευθύνσεις της Κυβερνήσεως. Πάντες ανεγνώρισαν ότι η κυβέρνησις Εθνικής Ανάγκης είναι επιβεβλημένον να υποστηριχθή εκ μέρους πάντων των Ελλήνων άνευ επιφυλάξεων και ειλικρινώς»». Και ο «γέρος της Δημοκρατίας», ο Γεώργιος Παπανδρέου λοιπόν…
Το κοινωνικό καθεστώς…
 |
| ΑΝΤΑΡΤΗΣ ΤΟΥ ΔΣΕ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΙΜΗ, ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ |
«…διότι εμφανώς πλέον έβλεπον τας προθέσεις του ΕΑΜ και εθεώρουν (η Χωροφυλακή είχεν υποστεί κάπως την επίδρασιν των κομμουνιστών κατά ένα μέρος) ότι ήτο απαραίτητος ανάγκη να υπάρχουν τμήματα απολύτως εθνικιστικά δυνάμενα να αντιπαλαίσουν κατά των καταχθονίων σκοπών του κομμουνισμού και να αναλάβουν την προστασίαν του κινδυνεύοντος κοινωνικού μας καθεστώτος».
Και σε άλλο σημείο: «Η αναρχία εδέσποζε της χώρας όλης, ως είπον ήδη. Αι πρόοδοι των ανατρεπτικών στοιχείων ήσαν καταφανείς. Τα θεμέλια του κοινωνικού μας καθεστώτος εσείοντο. Επρεπε το κράτος να παρασκευασθή διά την άμυνάν του, εάν ήθελε να ζήση».
Αυτή η τοποθέτηση του Ράλλη, η οποία, όπως προαναφέρθηκε, δεν ήταν άποψη και στόχος μόνο του Ράλλη, δε σηκώνει παρερμηνείες και αποτελεί ξεκάθαρη απάντηση, δοσμένη μάλιστα πριν από 65 χρόνια, σε όσους υποστήριξαν στο παρελθόν και υποστηρίζουν απόψεις σε σύγκρουση με τα πραγματικά γεγονότα.
Μία από αυτές είναι του σοσιαλδημοκράτη γνωστού δημοσιογράφου Βάσου Μαθιόπουλου, ο οποίος υιοθετεί την εξής εκδοχή για τους ταγματασφαλίτες:
«Είναι εξτρεμιστές, εθνικιστές και αντικομμουνιστές. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για πρόσωπα που δεν έχουν καμιά ιδεολογία αλλά σκοτεινό παρελθόν. Ο κομμουνισμός αποτελεί γι’ αυτούς πρόσχημα. Εκείνο που ενδιαφέρει τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας είναι η λεηλασία, η αρπαγή και η καταστροφή της μακεδονικής γης. Η χωρίς όρια καταστροφή!».
Δεν είναι σωστό ότι οι ταγματασφαλίτες δεν είχαν ιδεολογία, ούτε ότι ο σκοπός τους ήταν γενικά η αρπαγή. Είναι βεβαίως γεγονός ότι στα Τάγματα Ασφαλείας είχαν προσχωρήσει και πολλά λούμπεν στοιχεία και διαφόρων ειδών τρωκτικά. Είχαν προσχωρήσει και άτομα που για ένα πιάτο φαΐ δεν δίσταζαν μπροστά σε τίποτα. Επόμενο, αφού τα παιδιά ευκατάστατων οικογενειών, τους οποίους η κυβέρνηση Ράλλη κάλεσε να καταταγούν, αρνήθηκαν, για να μη διακινδυνεύσουν… Αλλά είναι επίσης γεγονός ότι στα Τάγματα είχαν προσχωρήσει και ιδεολόγοι αντικομμουνιστές.
Τα τότε γεγονότα δίνουν επίσης απάντηση στους εκπροσώπους της «αναθεώρησης». Αυτοί οι ιστορικοί, καθώς και άλλοι της αστικής διανόησης, αιτιολογούν, όπως και ο Ράλλης, τη δημιουργία των Ταγμάτων Ασφαλείας ως αποτέλεσμα της τρομοκρατίας που ασκούσε το ΕΑΜ στους κατοίκους της υπαίθρου!! Εγραψε σχετικά ο Στάθης Καλύβας του Γέιλ: «Η εκστρατεία δολοφονίας αμάχων που διεξήγαγε το ΕΑΜ το χειμώνα του 1943-’44 δεν περιορίστηκε στην Αργολίδα. Ενα παρόμοιο κύμα δολοφονιών σάρωσε ολόκληρη την Πελοπόννησο την ίδια εποχή, ενδεχομένως και ολόκληρη τη χώρα».
Τα ίδια επαναλαμβάνει ο πεζογράφος και ακαδημαϊκός Θανάσης Βαλτινός:
«Τα Τάγματα έγιναν αργότερα. Ως αντίδρασις των όσων συνέβησαν. Των συλλήψεων και εκτελέσεων».
Από την άλλη, φαίνεται ότι οι Γερμανοί ήσαν …ήπιοι! Γράφει ο Καλύβας:
«Στα μάτια ενός απληροφόρητου παρατηρητή οι επιδρομές αυτές φαντάζουν σαν άσκηση αδιάκριτης βίας από τους κατακτητές σε βάρος αθώων πολιτών. Είναι όμως σαφές πως επρόκειτο επίσης για επιλεκτικές πράξεις αντιποίνων, στο πλαίσιο μιας κλιμακούμενης τοπικής διένεξης»!!!
Είναι από εκείνους που ξαναγράφουν την ιστορία, κάνοντας το μαύρο άσπρο. Γιατί, βεβαίως, συνέβαινε το ακριβώς αντίθετο. Οι ταγματασφαλίτες ήταν ένα τρομοκρατικό και δολοφονικό χέρι που στρεφόταν συνολικά εναντίον του απλού λαού, ακόμα και αμέτοχων στο κίνημα, για να υποταχθεί, να αποθαρρυνθεί η προσχώρηση στο ΕΑΜ και να δημιουργηθούν κεντρόφυγες τάσεις απομαζικοποίησης του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Και, ταυτόχρονα, να συσπειρωθούν εναντίον του ΕΑΜ και του ΚΚΕ όσο το δυνατόν περισσότερα μικροαστικά στρώματα, που αποτελούσαν τότε τη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού.
Από την άλλη, διάφοροι ιστοριογράφοι παρεμφερούς ή και όμοιας μεθοδολογίας, εμφανίζουν ως πρωτότυπη την ερμηνεία τους, ότι η αστική τάξη επιδίωξε τότε να εξασφαλίσει τη συνέχεια του κράτους της, παρά το γεγονός ότι αυτό ακριβώς υποστήριξε ο Ι. Ράλλης, όπως και ο Θεμιστοκλής Τσάτσος, ο πρώτος για τις συνθήκες της Κατοχικής Ελλάδας και ο δεύτερος στις συνθήκες της Μέσης Ανατολής, αναφερόμενος ωστόσο στην Ελλάδα. Είπε ο Ράλλης: «Αλλά το κράτος, κύριοι δικασταί, δεν παύει υπάρχον και μετά την κατοχήν (…)
Εχον όθεν το κατά την κατοχήν υπάρχον κράτος το δικαίωμα και την υποχρέωσιν να ζη, έχει ανάγκη νόμων, διαταγμάτων, πιστώσεων, πράξεων, ενί λόγω απάντων εκείνων των μέσων, δι ων εν Κράτος δύναται να εξασφαλίσει την διαβίωσιν των αποτελούντων αυτό πολιτών, των εν αυτώ οικούντων και ζώντων».
 |
| ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΑΜ ΜΕΤΑ ΤΑ ΑΙΜΑΤΗΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ |
«…πρέπει να επικρατήση το αίσθημα ότι απαρεγκλίτως άκαμπτος θα είναι η θέλησις προς εργασίαν και προς επιβολήν της τάξεως. Εκ της θελήσεως ταύτης θα προκύψει η έννοια του κράτους. Οσοι θέλουν να συμμορφωθούν προς την τοιαύτην έννοιαν του κράτους».
Επομένως δεν κομίζουν γλαύκα ες Αθήνας απόψεις όπως: «… εν τέλει το κατοχικό κράτος ως συνέχεια του προπολεμικού». Είναι επιπλέον και λαθεμένες, επειδή κάνουν λόγο και για «την παραδοξότητα της ενσωμάτωσής τους (σημείωση δική μας: των Ταγμάτων Ασφαλείας) στο μεταπολεμικό εθνικό αφήγημα».
Καμία παραδοξότητα. Οι συγγραφείς του παραπάνω είναι που φάσκουν και αντιφάσκουν. Τα Τάγματα Ασφαλείας χρησιμοποιήθηκαν και το Δεκέμβρη του 1944 εναντίον του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ, από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Ο στρατηγός Λεωνίδας Σπαής, τότε υφυπουργός Στρατιωτικών, έγραψε:
«Συνολικά υπήρχαν 27.000 άνδρες των Ταγμάτων Ασφαλείας. Χρησιμοποιήσαμε 12.000, τους λιγότερο εκτεθειμένους και οπωσδήποτε κανένα από τα σημαίνοντα στελέχη. Τους ντύσαμε και τους εξοπλίσαμε».
Αυτή ήταν η νομιμότητα της εγχώριας αστικής τάξης και των ξένων συμμάχων της.
Τελικά οι δοσίλογοι της Κατοχής, αν και παραμένουν κρυφό καμάρι της τάξης τους, ρίχτηκαν στον Καιάδα της ιστορίας από άλλους συναδέλφους τους του αστικού πολιτικού κόσμου. Μάλιστα η ταξική πάλη τα έφερε έτσι – τραγική ειρωνεία – ώστε να μετατραπούν σε κατηγόρους των δοσιλόγων εκείνοι που επίσης έπρεπε να καθίσουν στο σκαμνί του κατηγορουμένου, μαζί με τους Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλο, Ράλλη, Κατσιμήτρο και λοιπούς. Οχι βέβαια ότι οι δοσίλογοι κάθισαν πράγματι στο σκαμνί. Οι δίκες των δοσιλόγων ήταν δίκες παρωδία.
Αν λοιπόν κάποιοι δικαίως στιγματίστηκαν, γιατί δεν είναι έτσι κι αλλιώς στιγματισμένοι, πολιτικοί σαν τον Νικόλαο Πλαστήρα; Σε επιστολή του από τη Νίκαια της Γαλλίας έγραψε μεταξύ άλλων στις 21 του Απρίλη 1941:
«Είμαι της γνώμης ότι πρέπει να γίνει Κυβέρνηση φιλογερμανική για να καταστήσωμεν ολιγώτερον οδυνηράν την ήτταν. Αυτό πρέπει να γίνη και αν ακόμη θα ηξεύραμε ότι ο πόλεμος θα ετελείωνε και μετά τινας μόνον μήνας με τελείαν ήτταν του άξονος (όπερ απίθανον)».
Τι άλλο, άραγε, είπαν και έκαναν οι Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλος και Ράλλης; Και αν η έμπνευση να συγκροτηθούν τα Τάγματα Ασφαλείας ανήκει και στους «φιλελεύθερους» Θεόδωρο Πάγκαλο και Στυλιανό Γονατά, βενιζελικός ήταν και ο Γεώργιος Πούλος, απότακτος αξιωματικός μετά το αποτυχημένο κίνημα του Βενιζέλου το 1935, επικεφαλής του περιβόητου «τάγματος Πούλου», που έδρασε μαζί με τους Γερμανούς κατά του λαού στη Βόρεια Ελλάδα. Καμία εντύπωση δεν προξενεί το γεγονός. Και ο Πλαστήρας ήταν θαυμαστής του Μουσολίνι.
Οι δοσίλογοι πρόδωσαν το έθνος, για να το σώσουν, δηλαδή για να σώσουν την αστική τάξη και την εξουσία της, που την ταυτίζουν με το έθνος.
Γι’ αυτό και το ζήτημα είναι ότι επισήμως στιγματίστηκαν ελάχιστοι, πάλι για να διασωθεί η τάξη. Και οι μεν και οι δε, ταξικοί.
Και ο Γκίντερ Αλτενμπουργκ έμεινε με την απορία (υποκριτική):
«…Ιδιαίτερα με ξένισε η δικαστική δίωξη που ασκήθηκε κατά του καθηγητή Λούβαρι. Αυτός μόνο μετά από προτροπή του Δαμασκηνού δέχθηκε να αναλάβει το Υπ. Πολιτισμού στην κυβέρνηση Ράλλη, χωρίς ωστόσο ο αρχιεπίσκοπος, ο οποίος στο μεταξύ είχε αναλάβει αντιβασιλέας, να πάρει το μέρος του κατά τη διάρκεια της δίκης. Αντίθετα, στην Αγγλία για παράδειγμα, η βρετανική κυβέρνηση ευχαρίστησε επίσημα, μετά τον πόλεμο, τις προσωπικότητες εκείνες, οι οποίες στην κατοχή ορισμένων νησιών της Μάγχης είχαν συνεργαστεί με τις γερμανικές αρχές κατοχής προς όφελος των συμπατριωτών τους»…
ΠΗΓΕΣ
1. Πέτρου Ρούσου, «Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΝΤΑΕΤΙΑ», τ. Α’, σελ. 514, εκδόσεις «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ».
2. Κομνηνού Πυρομάγλου, «ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ», σελ. 385, εκδόσεις «ΔΩΔΩΝΗ».
3. Κομνηνού Πυρομάγλου, «ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ», σελ. 392, εκδόσεις «ΔΩΔΩΝΗ».
4. Κομνηνού Πυρομάγλου, «ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ», σελ. 384, εκδόσεις «ΔΩΔΩΝΗ».
5. Σπύρου Γασπαρινάτου, «Η ΚΑΤΟΧΗ», τόμος Α’, σελ. 219, εκδόσεις Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ
6. Χάγκεν Φλάισερ, «ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ», τόμος Α’, σελ. 31, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΠΑΖΗΣΗ.
7. Βασίλη Μπαρτζιώτα, «Η ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΑΔΟΥΛΩΤΗ ΑΘΗΝΑ», σελ. 147, εκδόσεις «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ».>
8. «Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΑΛΛΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ», σελ. 12, ΑΘΗΝΑΙ 1947.>
9. Νίκου Καρκάνη, «Οι δωσίλογοι της Κατοχής», σελ. 23, εκδόσεις «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ».
10. Από Σπύρου Γασπαρινάτου, «Η ΚΑΤΟΧΗ», τ. Α’, σελ. 222, εκδόσεις Ι. ΣΙΔΕΡΗΣ.
11. Τα στοιχεία από Χάγκεν Φλάισερ, «ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ», τ. Α’, σελ. 363, εκδόσεις ΠΑΠΑΖΗΣΗ.
12. Christoph U. Schminck Gustavus, «Μνήμες Κατοχής Ι», σελ. 189, εκδόσεις «Ισνάφι», ΙΩΑΝΝΙΝΑ 2007.
13. Κομνηνού Πυρομάγλου, «Ο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΤΑΛΗΣ ΚΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ 1934-57», τ. Α’, σελ. 136-137, εκδόσεις «ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΡΕΥΝΑ».
14. «Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΑΛΛΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ», σελ. 59, ΑΘΗΝΑΙ 1947.
15. «Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΑΛΛΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ», σελ. 42, ΑΘΗΝΑΙ 1947.
16. Βάσου Π. Μαθιόπουλου, «Ο Δεκέμβριος του 1944», σελ. 71-72, ΝΕΑ ΣΥΝΟΡΑ – Α.Α. ΛΙΒΑΝΗ.
17. Μαρκ Μαζάουερ, «Μετά τον πόλεμο», σελ. 166, εκδόσεις «ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ».
18. Θανάση Βαλτινού, «Ορθοκωστά», σελ. 127, εκδόσεις «ΩΚΕΑΝΙΔΑ».
19. Μαρκ Μαζάουερ, «Μετά τον πόλεμο», σελ. 171, εκδόσεις «ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ».
20. «Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΑΛΛΗΣ ΟΜΙΛΕΙ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ», σελ. 14, ΑΘΗΝΑΙ 1947.
21. Θεμιστοκλή Τσάτσου, «Αι παραμοναί της Απελευθερώσεως (1944)», σελ. 23, εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ.
22. «ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΛΗΘΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ», σελ. 224, εκδόσεις «ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ».
23. «ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΛΗΘΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ», σελ. 224, εκδόσεις «ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ».
24. Πέτρου Ρούσου, «Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΝΤΑΕΤΙΑ», τ. Β’ , σελ. 358, εκδόσεις «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ».
25. Εφημερίδα «Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», Κυριακή 14 Σεπτεμβρίου 1997.
26. Χάγκεν Φλάισερ, «ΣΤΕΜΜΑ ΚΑΙ ΣΒΑΣΤΙΚΑ», τόμος Α’, σελ. 31, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑ
ΧΕΙΜΑΡΑ
Η μεγαλύτερη ελληνική ναυτική τραγωδία του 20ού αιώνα
 |
| ΤΟ ΕΠΙΒΑΤΙΚΟ ΠΛΟΙΟ «ΧΕΙΜΑΡΑ», ΠΟΥ ΠΑΡΕΣΥΡΕ ΣΤΟ ΘΑΝΑΤΟ 383 ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. ΑΝΑΜΕΣΑ ΤΟΥΣ 29 ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΙ |
Ανάμεσα στους επιβάτες ήταν και 39 κομμουνιστές, ΕΠΟΝίτες και ΕΑΜίτες πολιτικοί κρατούμενοι, δεμένοι με τις χειροπέδες στα αμπάρια του πλοίου. Οι 29 από αυτούς βρήκαν φριχτό θάνατο, στα παγωμένα νερά του Eυβοϊκού…
Η βύθιση του «ΧΕΙΜΑΡΑ» αναφέρεται ως η μεγαλύτερη ελληνική ναυτική τραγωδία του 20ού αιώνα.
Πρόκειται για το πλέον πολύνεκρο ναυάγιο ελληνικού πλοίου που δεν προκλήθηκε από πολεμικές ενέργειες και το δεύτερο συμπεριλαμβανομένων και των ναυαγίων στα πλαίσια του πολέμου (αφορά στο επιβατηγό «Αρντένα» που βυθίστηκε στις 27/9/1943, στο Αργοστόλι με 700 νεκρούς).
Οταν βούλιαξε το «ΧΕΙΜΑΡΑ» είχε ηλικία 42 ετών, επρόκειτο δηλαδή για ένα πολύ γερασμένο πλοίο.
Ναυπηγήθηκε το 1905, στη Γερμανία. Στη διάρκεια του πολέμου χρησιμοποιήθηκε ως πλωτό νοσοκομείο. Το καλοκαίρι του 1946 παραχωρήθηκε στην Ελλάδα, στο πλαίσιο των …«πολεμικών επανορθώσεων»!
Στις 9 του Σεπτέμβρη 1946, μετά από σύντομες επισκευές στον Πειραιά, μετονομάστηκε και άρχισε να χρησιμοποιείται ως επιβατικό, μόλις, όμως, για τέσσερις μήνες, όταν και παρέσυρε στον υγρό του τάφο 383 ανθρώπους…
«Κρυώνω, κρυώνω»…
 |
| ΝΑΥΑΓΟΙ ΤΟΥ ΧΕΙΜΑΡΑ |
«Αρπάχτηκα από μια καουτσουκένια σχεδία και ενώ το καράβι βούλιαζε με την αριστερή μπάντα, βρέθηκα στη θάλασσα», περιγράφει ο Γ΄ ασυρματιστής του πλοίου, κ. Φρέρης, σε εφημερίδες της εποχής. «Βούλιαξα και εγώ. Κάποια γυναίκα με κρατούσε από τα πόδια. Ενώ βυθιζόμουν, κρατώντας όσο μπορούσα την αναπνοή μου και ενώ με παρέσυρε η δίνη που έκανε το “ΧΕΙΜΑΡΑ“, κουνώντας χέρια και πόδια βρέθηκα στον αφρό. Σε λίγο είδα συντρίμμια του καραβιού και αρπάχτηκα από αυτά. Η θάλασσα είχε γεμίσει από ναυαγούς. Παλεύανε λίγο με το νερό και βουλιάζανε. Στα αυτιά μου έχω τις φωνές τους, “κρυώνω, κρυώνω”. Οι περισσότεροι ναυαγοί ύστερα από λίγη ώρα σιωπούσαν για πάντα»…
Το πόρισμα από τις ανακρίσεις που διενήργησε η Ανακριτική Επιτροπή Ελέγχου Ναυτικών Ατυχημάτων κατέληξε πως το πλοίο δεν κινούνταν επί της ορθής πορείας με αποτέλεσμα να προσκρούσει στη βραχονησίδα «Γάιδαρο».
Δεμένοι με χειροπέδες!
 |
| ΑΝΑΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΥΑΓΙΟΥ |
Στο βιβλίο «Ηρωες και Μάρτυρες» (εκδόθηκε το 1954 στο εξωτερικό) αναφέρεται: «Ο Νικ. Ζαγουρτζής πνίγηκε στο δρόμο προς την εξορία, στο ναυάγιο του “Χειμάρα“. Τον είχαν δεμένο οι χωροφύλακες με χειροπέδες, ακόμη και την ώρα που το πλοίο βυθιζόταν…»!
Από τους 39 κρατούμενους, σώθηκαν οι δέκα. Σε κανέναν από τους διασωθέντες δεν επιτράπηκε να περιγράψει στους δημοσιογράφους τα όσα έζησε. Λίγες μέρες αργότερα, οι επιζήσαντες συνελήφθησαν και εξορίστηκαν.
Ο «Ριζοσπάστης» στο φύλλο της 22ης του Γενάρη 1947 σημειώνει: «Μερικοί από τους διασωθέντες κρατουμένους έσωσαν τέσσερα άτομα από βέβαιο πνιγμό. Ενα χωροφύλακα, ένα στρατιώτη, μια κοπέλα και μια γριά».
Πηγές:
Εφημερίδα «Ριζοσπάστης»
Εφημερίδα «Εθνος»
Περιοδικό «Εφοπλιστής»
Σε … αποστολή στο Αρχιπέλαγος
Η ζωντανή, περιεκτική παρουσίαση του βιβλίου, είναι του συγγραφέα Βαγγέλη Σακκάτου, που με μεράκι «έσκυψε» πάνω σε αυτό το βιβλίο του Στ. Καββαδία.
Από τα πρώτα βήματα…
Πρόκειται για ένα ογκώδες και πολύ σπουδαίο ιστορικό έργο για την Εθνική Αντίσταση στην Εύβοια 381 σελίδων μεγάλου σχήματος και με ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον επίμετρο: «Αποστολή στο Αρχιπέλαγος».Είναι η εποποιία της Αντίστασης στην Εύβοια και στα νησιά του κεντροανατολικού Αιγαίου, Μυτιλήνη, Χίο, Σάμο και Ικαρία, που υπήρξε και σ’ αυτά για μια περίοδο (Αύγουστος – Νοέμβρης 1944) Γραμματέας του ΕΑΜ.
Αρχίζοντας από την κατάληψη της Εύβοιας το 1941 από τους Γερμανούς, αναφέρεται στις πρώτες προσπάθειες δημιουργίας αντάρτικου στο νησί, με την αποστολή μιας ομάδας 30 ανταρτών από τη Στερεά, που σε λίγο γίνονται 150 και μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας το Σεπτέμβρη του 1943 και τον αφοπλισμό από τον ΕΛΑΣ σημαντικών ιταλικών δυνάμεων, γιγαντώνεται και δημιουργείται το 7ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ Εύβοιας, μεγάλη μονάδα υπαγόμενη αρχικά στην 5η Ταξιαρχία του ΕΛΑΣ, που έγινε σε λίγο η 2η Μεραρχία του ΕΛΑΣ Αττικοβοιωτίας.
Από τότε, με εξαίρεση τη Χαλκίδα, την Κάρυστο και την Κύμη, όλη η υπόλοιπη Εύβοια ήταν ανταρτοκρατούμενη. Αναφέρεται στο στρατηγό Δημ. Λιάκο, κατοχικό νομάρχη Εύβοιας και αρχηγό των εκεί ορδών των Ταγμάτων Ασφαλείας και στο συνταγματάρχη Χαράλαμπο Παπαθανασόπουλο,παλιό επιτελάρχη του Ν. Πλαστήρα και στενό συνεργάτη του Λιάκου, που τον διαδέχτηκε ως αρχηγός των Ταγμάτων όταν ο πρώτος σκοτώθηκε σε μάχη με τον ΕΛΑΣ, αλλά και σε έγγραφο – διαταγή προς αυτούς από τον ΕΔΕΣ Αθήνας (Θ. Πάγκαλος – Στυλ. Γονατάς),
 |
| Η ΗΓΕΣΙΑ ΤΟΥ ΕΒΔΟΜΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΤΟΥ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ |
Στη δημιουργία της Ναυτικής Διοίκησης του ΕΛΑΝ Εύβοιας, σε κατάσταση Ευβοέων μονίμων αξιωματικών που προσχώρησαν στον ΕΛΑΣ, αλλά και αυτών που πλαισίωσαν τις ορδές των Ταγμάτων Ασφαλείας, σε κατάσταση 44 εφέδρων που κλήθηκαν από τα Τάγματα του Λιάκου να καταταγούν σ’ αυτά και που παρά τις επανειλημμένες προσκλήσεις και τις απειλές τους με θάνατο αν δεν παρουσιαστούν και με τη σύλληψη και εκτόπιση των οικογενειών τους, δεν παρουσιάστηκε κανείς.
Ακόμα παραθέτει έγγραφο του τότε μητροπολίτη Καρυστίας και Σκύρου Παντελεήμονα από 20.03.1943 προς τον Ιταλό στρατάρχη Τζελότο, με το οποίο τον πληροφορεί πως «αντίκρισε τον κομμουνισμόν εις την επαρχία αυτήν από το 1922 και κατόρθωσε εντός ολίγων ετών να τον κλονίσει, να τον συντρίψει, να τον εξαφανίσει από την επαρχίαν του».
Θεωρώντας τον κομμουνισμό ως «τον μεγαλύτερον εχθρό της γαλήνης και της προόδου των λαών και ενώ εις την Ρωσίαν τον αντικρίζετε, εις το εσωτερικόν των κατεχομένων χωρών, αν εκ των συμβαινόντων εν Ελλάδι κρίνω, όχι μόνον δεν τον πολεμάτε, αλλά και τον ενισχύετε και τον υπηρετείτε», γράφει ο… σεβάσμιος μητροπολίτης προς το φασίστα Ιταλό στρατάρχη, κατηγορώντας τον – ούτε λίγο, ούτε πολύ – για… συνοδοιπορία!
Ο θηριώδης δήμιος
 |
| ΤΑ «ΕΝΩΜΕΝΑ ΝΕΙΑΤΑ» ΗΤΑΝ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΕΠΟΝ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΕΥΒΟΙΑΣ. ΤΥΠΩΝΟΤΑΝ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ ΚΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΣΤΟ ΒΑΣΙΛΙΚΟ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΑ ΜΕΡΗ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ |
«Την 6ην ώραν έφθασαν επ’ αυτοκινήτου εις Ιστιαίαν τμήμα 40 ανδρών της γερμανικής φρουράς του παρά το χωρίον Γούβες οχυρού. Οι αξιωματικοί του οχυρού αντιληφθέντες την μάχην έσπευσαν αμέσως εις ενίσχυσίν μου. Η συγκίνησίς μου ήτο απερίγραπτος διά την προθυμίαν των Γερμανών συναδέλφων οίτινες έσπευσαν μετά πραγματικής ταχύτητας προς ενίσχυσίν μου.
 |
| Η ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΗ ΔΙΑΤΑΓΗ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΗΓΕΙΟ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΣΤΕΡΕΑΣ ΕΛΛΑΔΑΣ, ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΗΓΕΙΟΥ ΕΥΒΟΙΑΣ |
Ετυφέκισα εις Ιστιαίαν 22 εξ ων 8 αντάρτας. Επίσης ετυφέκισα εις Γούβες 18 και εις Χαλκίδα 24. Απέστειλα εις τας φυλακάς Αθηνών και Χαϊδαρίου 350 άνδρας και 20 γυναίκας. Ενέκλεισα εις τας φυλακάς Χαλκίδος 430 άνδρας και 135 γυναίκας. Την 12ην Απριλίου επέστρεψα εις Χαλκίδα κατά διαταγήν της Γερμανικής Στρατιωτικής Διοικήσεως.
Ο Ανωτ. Στρατ. Διοικητής Εύβοιας
Χ. Παπαθανασόπουλος Υποστράτηγος».
(Σελίδες 235-236)
Ο θηριώδης δήμιος, που και οι δύο εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του καταλήξανε σε παταγώδεις ήττες, αυτός που η συγκίνησή του ήταν «απερίγραπτος διά την προθυμίαν των Γερμανών συναδέλφων» του, που έσπευσαν αμέσως σε βοήθειά του, μιλάει στην εγκύκλιό του σε πρώτο πρόσωπο («ετυφέκισα», «ενέκλεισα εις τας φυλακάς») – μόνο σ’ αυτήν την περίπτωση τουφέκησε συνολικά 64 – και με το μεγαλύτερο κυνισμό, σαν να μην επρόκειτο για ανθρώπινες ζωές αλλά για τα πιο ασήμαντα και πιο ευτελή πράγματα. Προηγούμενα, σε άλλη προκήρυξή του από 2.04.1944, μετά τη μάχη του Ξηροχωρίου και την εκεί ήττα του, μεταξύ άλλων αναφέρει: «Οι κακοποιοί και εγκληματίαι, που λέγονται αντάρτικα σώματα, οφείλουν να γνωρίζουν ότι έχω εις χείρας μου τας οικογενείας των και κάθε έγκλημα θα τιμωρηθεί αμείλικτα». (Σελίδα 223). Οχι μόνο μια φορά, σ’ αυτές τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις τους τούς εφυγάδευσαν διά θαλάσσης οι Γερμανοί.
Οι αγώνες στα νησιά του Αρχιπελάγους
 |
| «ΑΓΩΝΑΣ», ΤΟ ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΑΜ ΒΟΡΕΙΑΣ ΕΥΒΟΙΑΣ, ΠΟΥ ΕΒΓΑΙΝΕ ΑΡΧΙΚΑ ΣΕ ΠΟΛΥΓΡΑΦΟ ΚΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΣΕ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ ΣΤΟ ΞΗΡΟΧΩΡΙ |
Αναφέρεται στην απελευθέρωση, όπου το ΕΑΜ παίρνει σ’ αυτά τα νησιά την εξουσία, εφαρμόζεται η λαϊκή αυτοδιοίκηση και η λαϊκή δικαιοσύνη, εξουσία που διατηρείται και μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας, ως την άνοιξη του 1945.
 |
| «ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ ΕΠΑΡΧ. ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΑΜ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ». ΠΡΩΤΟΒΓΗΚΕ ΣΕ ΠΟΛΥΓΡΑΦΟ. ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΥΠΩΜΕΝΑ ΦΥΛΛΑ ΒΓΗΚΑΝ ΤΟ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 1943 ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ. ΑΠΟ ΤΗΝ 1Η ΟΚΤΩΒΡΗ 1944 ΕΒΓΑΙΝΕ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΩΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟ «ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ» |
Στο βιβλίο περιγράφονται συγκλονιστικά γεγονότα, μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, φονικότατες μάχες και σκληροί αγώνες, με λεπτομερή και διασταυρωμένα στοιχεία, πρόσωπα που παίξανε βασικούς ρόλους κι από τις δύο πλευρές και γενικά, η ρέουσα αφήγησή του είναι συναρπαστική και ταυτόχρονα ιστορικά τεκμηριωμένη και αντικειμενική, ενώ παραθέτει και πολλά άλλα βαρυσήμαντα έγγραφα. Αν και πρωταγωνιστής, έχει κρατήσει τις αναγκαίες αποστάσεις που επιβάλλει η αντικειμενικότητα και η ιστορική ευθύνη.
Σύντομο βιογραφικό
 |
| ΟΙ ΘΕΜΕΛΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΥ ΣΤΗΝ ΕΥΒΟΙΑ (ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΕΡΑ): ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΧΕΙΛΑΡΗΣ – «ΕΥΡΙΠΟΣ», ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΟΥΑΤΖΗΣ – «ΟΘΡΥΣ», ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΕΠΙΤΡΟΠΟΣ ΚΑΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΨΑΛΗΣ – «ΒΟΥΡΛΙΑΣ», ΚΑΠΕΤΑΝΙΟΣ |
Από τα φοιτητικά του χρόνια δρα πολιτικά κατά της δικτατορίας Γλύξμπουργκ – Μεταξά και το 1941 γίνεται μέλος του ΚΚΕ. Στην Κατοχή πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως Γραμματέας του ΕΑΜ δικηγόρων, Γραμματέας του ΕΑΜ Εύβοιας και του ΕΑΜ των νησιών του Αρχιπελάγους Μυτιλήνης, Χίου, Σάμου και Ικαρίας κι από το 1945 ως το 1947 ήταν επικεφαλής του ΕΜ Επιστημόνων και Διανοουμένων.
Από το 1948 ως το 1952 εκτοπίζεται διαδοχικά σε Ικαρία, Μακρόνησο και Αη – Στράτη και μετά την απόλυσή του συνεχίζει τη δράση του μέσα από τις γραμμές της ΕΔΑ, που υπήρξε υποψήφιος βουλευτής της στην Κεφαλονιά και Ιθάκη το 1963 και το 1967, εκλογές που ματαίωσε η δικτατορία της Χούντας. Τότε διαφεύγει στο εξωτερικό και αγωνίζεται κατά της δικτατορίας.
Αντί επιλόγου…
 |
| «ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΕΥΒΟΙΑΣ». ΠΡΩΤΟΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ ΜΑΡΤΗ ΤΟΥ 1944. ΤΥΠΩΝΟΤΑΝ ΣΤΟ ΤΥΠΟΓΡΑΦΕΙΟ ΤΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΕΑΜ |
Τέλος, ο Σταμάτης Καββαδίας υπήρξε από το 1977 ένας από τους βασικούς συνεργάτες του μεγάλου τρίτομου έργου: «Μακρόνησος – Ιστορικός Τόπος». Ηταν μέλος της Επιτροπής Συλλογικής Εργασίας υπό το Διονύση Γεωργάτο.
Αλλα βιβλία του Σταμάτη Β. Καββαδία:
«Το Σύνταγμα των Νομικών της Χούντας», Εκδοση Γραφείου Τύπου της ΕΔΑ – Λονδίνο 1968. «Η Διοικητική Εκτόπιση στην Ελλάδα. (1871-1974)». Εκδοση Phoenix – Λονδίνο 1974. «Η Ερισος (Κεφαλονιάς)». Αθήνα 2008.
Ας είναι Αιωνία του η Μνήμη!
Τα τρία γράμματα του Νίκου Ζαχαριάδη
1. Συνθήκες δράσης του ΚΚΕ
 |
| Ο Ζαχαριάδης σε φωτογραφία του 1936 |
Στο ίδιο ΔΟΚΙΜΙΟ διαβάζουμε και τα εξής:
«Ως προς τις συνθήκες διαβίωσης των κρατουμένων της περιόδου αυτής, είναι χαρακτηριστικό ότι «από τις στερήσεις πέθαναν 64 (εις Αγιον Ευστράτιον 40, εις Ακροναυπλίαν 13, εις Φολέγανδρον 4, και εις άλλας ξερονήσους 7). Υπέστησαν διασάλευσιν των φρενών από τας κακουχίας και τα βασανιστήρια, 11 εις Ακροναυπλίαν και 5 εις Αγιον Ευστράτιον, και εις άλλους τόπους φυλακίσεως και εξορίας 100 άτομα, ενώ ησθένησαν βαρύτατα εξ άλλων νόσων 500 και πλέον άτομα»».2Στις φυλακές της Κέρκυρας πέθανε μετά από απάνθρωπα βασανιστήρια ο γραμματέας της ΟΚΝΕ Χρήστος Μαλτέζος.
Στα χρόνια της τεταρτοαυγουστιανής δικτατορίας βασανίστηκαν περισσότερα από 80.000 άτομα, με σκοπό να υπογράψουν «δήλωση μετανοίας».
Το μεγαλύτερο πλήγμα που δέχτηκε το ΚΚΕ ήταν ότι η δικτατορία μπόρεσε να δημιουργήσει την «Προσωρινή Διοίκηση», που εμφανιζόταν ως το καθοδηγητικό όργανο του Κόμματος και αποτελούνταν από στελέχη του που πέρασαν στην υπηρεσία του ταξικού εχθρού. Η «Προσωρινή Διοίκηση» εξέδιδε και εφημερίδα με τον τίτλο «Ριζοσπάστης», ενώ πέτυχε να παγιδεύσει για ένα διάστημα σειρά στελεχών και μελών του Κόμματος, όπως τους δεσμώτες της Ακροναυπλίας και τον Ν. Ζαχαριάδη , που νόμιζαν ότι αυτή πράγματι εκπροσωπούσε την καθοδήγηση του ΚΚΕ.
Μετά τη σύλληψη σχεδόν όλων των μελών της ΚΕ και του ΠΓ, καθώς και του Ν. Ζαχαριάδη , ομάδα στελεχών του Κόμματος, που δεν είχαν συλληφθεί, συγκρότησαν καθοδηγητικό κομματικό κέντρο, το οποίο έμεινε γνωστό ως «Παλιά Κεντρική Επιτροπή». Η «Παλιά ΚΕ», που διέθετε τυπογραφείο και εξέδιδε το «Ριζοσπάστη», καταγγέλθηκε τότε σαν «χαφιέδικη σφηκοφωλιά», γιατί η Ασφάλεια παρουσίαζε δήθεν σαν δικούς της πράκτορες μια σειρά στελέχη που ανήκαν σ’ αυτήν και επειδή δεν υιοθέτησε το πρώτο ανοιχτό γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη για τον πόλεμο του 1940. Αργότερα έγινε αποδεκτό από το Κόμμα ότι αποτελούνταν από τίμιους ανθρώπους, πιστούς στο ΚΚΕ.
Η ύπαρξη δύο κέντρων δημιούργησε μεγάλη σύγχυση στις γραμμές του Κόμματος, καθώς και δυσπιστία. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κυριότερη από τις οργανώσεις που δρούσαν στην παρανομία, η «Ανεξάρτητη Κομμουνιστική Οργάνωση Αθήνας», με καθοδηγητή τον Σπύρο Καλοδίκη, δρούσε αυτόνομα.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες βρήκε ο πόλεμος το ΚΚΕ. Σε αυτές τις συνθήκες γράφτηκαν και τα τρία γράμματα του Νίκου Ζαχαριάδη.
2. Περιεχόμενο των γραμμάτων
Στους πολλούς είναι γνωστό το ένα (το πρώτο) από τα τρία συνολικάγράμματα που έγραψε ο Νίκος Ζαχαριάδης για τη στάση του ΚΚΕ απέναντι στον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940.Το γεγονός ότι ο Ν. Ζαχαριάδης έγραψε τρία γράμματα για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, δεν είναι ασφαλώς τυχαίο. Το επέβαλαν συγκεκριμένοι λόγοι, οι οποίοι διευκρινίζονται αναλυτικά στα γράμματακαι στο ιστορικό τους που παρατίθενται αμέσως παρακάτω.
ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
«Προς το λαό της Ελλάδας
Ο φασισμός του Μουσσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.
Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα. Στον πόλεμο αυτό που τον διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά, όλοι μας πρέπει να δόσουμε όλες μας τις δυνάμεις, δίχως επιφύλαξη. Επαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση, μ’ ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.
Ολοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας.
Αθήνα 31 του Οκτώβρη 1940
Νίκος Ζαχαριάδης
Γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ».
Στο «Ριζοσπάστη» της 28ης Οκτώβρη 1945, με τον τίτλο «Από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας», δημοσιεύτηκε το παρακάτω σημείωμα:
«Το γράμμα του σ. Ζαχαριάδη για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο έχει και την προϊστορία του. Στις αρχές του 1940 ο Μανιαδιάκης μετέφερε τον σ.Ζαχαριάδη απ’ την Κέρκυρα στη Γενική Ασφάλεια της Αθήνας, τόσο γιατί νόμιζε ότι έτσι θα κλόνιζε πιο εύκολα τους φυλακισμένους στην απομόνωση της Κέρκυρας όσο και για να τον έχει και να παρακολουθεί τις κινήσεις του από πιο κοντά. Το Σεπτέμβρη του 1940 ο Μανιαδάκης έδωσε, δήθεν εν αγνοία του, τη δυνατότητα στο σ. Ζαχαριάδη να επικοινωνήσει με την «Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ». Στη διοίκηση αυτή βρισκότανε και ο Γιάννης Μιχαηλίδης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ από παλιά και που είχε φύγει απ’ την Κέρκυρα με δήλωση. Τη δήλωση αυτή την έκανε με εντολή των σ.σ. Ζαχαριάδη , Παρτσαλίδη και του Νεφελούδη για να βρει και να ξεσκεπάσει το χαφιέ Δαμιανό Μάθεση που λυμαινότανε το Κόμμα. Μα και ο Γιάννης Μιχαηλίδης πρόδωσε την αποστολή που τούχε ανατεθεί και έγινε κι αυτός όργανο του Μανιαδάκη. Αυτόν, λοιπόν, θέλησε να χρησιμοποιήσει τώρα ο Μανιαδάκης για να «ψωνίσει» το σ. Ζαχαριάδη , που τον κρατούσε σε απομόνωση στα κρατητήρια της Γενικής Ασφάλειας. Ο Μανιαδάκης έδωσε έτσι τη δυνατότητα στο Μιχαηλίδη με δήθεν συμπαθούντες αστυφύλακες να συνδεθεί με το σ. Ζαχαριάδη .
Ο σ. Ζαχαριάδης απ’ την πρώτη στιγμή ζήτησε τα έντυπα της «Προσωρινής Διοίκησης», είδε ότι διαστρεβλώνεται κατάφωρα φιλομεταξικά η κομματική γραμμή και αποφάσισε, ξέροντας ότι η όλη δουλειά βρίσκεται στα χέρια του Μανιαδάκη, να χρησιμοποιήσει τη μόνη δυνατότητα που υπήρχε για να δοθεί στο ΚΚΕ σωστή γραμμή. Ο σ.Ζαχαριάδης , παρά την επιμονή της «Προσωρινής Διοίκησης», δε σύστησε ποτέ στο Κόμμα να αναγνωρίσει την «Προσωρινή Διοίκηση» σαν τη μόνιμη καθοδήγηση του ΚΚΕ. Αρνήθηκε κατηγορηματικά να βοηθήσει οργανωτικά την «Προσωρινή Διοίκηση», συνδέοντάς τη με πρόσωπα κλπ., που ακόμα δεν είχαν πιαστεί και που αυτός γνώριζε. Παρά την επιμονή της «Προσωρινής Διοίκησης», ο σ. Ζαχαριάδηςαρνήθηκε να τη συνδέσει με τον Γληνό, που τότε ήταν έξω και απέφευγε την «Προσωρινή Διοίκηση».
Ο σ. Ζαχαριάδης έστειλε απ’ την αρχή στην «Προσωρινή Διοίκηση» ένα σχέδιο οργανωτικής απόφασης και πρότεινε στην «Προσωρινή Διοίκηση» να την δημοσιεύσει σα δική της απόφαση. Στο σχέδιο εκείνο λεγότανε ότι, επειδή ο χαφιεδισμός στο Κόμμα είχε σμπαραλιάσει την παλιά κομματική καθοδήγηση και απ’ την πλευρά αυτή είχε δημιουργηθεί μια ανώμαλη κατάσταση στο ΚΚΕ, μέχρις ότου εγκατασταθεί μια νόμιμη καθοδήγηση στο Κόμμα θάπρεπε η κάθε τοπική κομματική οργάνωση ν’ αποχτήσει οργανωτική αυτοτέλεια και ανεξαρτησία, να μην υπάγεται οργανωτικά σε καμιά κεντρική καθοδήγηση και να συνδέεται μ’ αυτή μόνο πολιτικά, εφαρμόζοντας την πολιτική γραμμή που αυτή έδινε, μόνον εφόσον θα την θεωρούσε σωστή.
Η «Προσωρινή Διοίκηση» δε δημοσίευσε το σχέδιο αυτό. Οταν ο σ.Ζαχαριάδης επέμεινε, προφασίστηκε ότι το έχασε, ότι δεν το πήρε. Ο σ.Ζαχαριάδης έστειλε αντίγραφο, μα πάλι η «Προσωρινή Διοίκηση» έκανε τα ίδια. Ηταν ολοφάνερο τι παιχνίδι παιζότανε. Στο μεταξύ ο Μανιαδάκης έπαιζε και άλλο κόλπο. Επιασε μια μέρα 5-6 απ’ τους μεγαλοδηλωσίες (Κλάρα, Σιτοκωνσταντίνου, Φλωκίδη κλπ.) και μαζί τους και τον Μιχαηλίδη που τον έβαλε στο κελί δίπλα στο σ. Ζαχαριάδη. Ο Μιχαηλίδης επικοινώνησε με το μορς με το σ. Ζαχαριάδη . Οταν ο Μιχαηλίδης δεν απάντησε σε ορισμένα συγκεκριμένα ερωτήματα του σ.Ζαχαριάδη , αυτός του είπε ανοιχτά ότι «λέρωσε τη φωλιά του» και πουλήθηκε στον Μανιαδάκη και σταμάτησε τη συνομιλία.
Οταν ο Μανιαδάκης κατάλαβε ότι τόσο με τη δημοσίευση του «ανοιχτούγράμματος » της 31/10/40 όσο και με τη «μηχανή» της επικοινωνίας η διχτατορία ζημίωνε και το ΚΚΕ κέρδιζε, σταμάτησε τη «μηχανή» και μετέφερε το σ. Ζαχαριάδη σε ειδικό κρατητήριο στο τμήμα αλλοδαπών (Ανωτάτη Εμπορική Σχολή) σε ολοκληρωτική απομόνωση, απ’ όπου τον παρέδωσαν στην Γκεστάπο στις 20/5/41 που τον έστειλε την ίδια μέρα αεροπορικώς στη Γερμανία.
Οταν ο σ. Ζαχαριάδης στις αρχές του Νοέμβρη 1940 πείστηκε οριστικά ότι ο Γιάννης Μιχαηλίδης είχε προδώσει την αποστολή που του είχαν αναθέσει οι σύντροφοι της Κέρκυρας και ότι η χαφιεδική «Προσωρινή Διοίκηση» πλαστογραφούσε τη γραμμή του, (του σ. Ζαχαριάδη ), ακόμα ότι η χρησιμοποίηση και αυτού του «Ριζοσπάστη» της χαφιεδικής διοίκησης για σωστή πολιτική διαφώτιση γινότανε πολύ δύσκολη ή και αδύνατη, τότε αποφάσισε να καταγγείλει ανοιχτά το χαφιεδισμό του Μιχαηλίδη και Σίας. Εδωσε λοιπόν το γράμμα αυτό (βλ. «Το 3ο ανοιχτό γράμμα του σ. Ν. Ζαχαριάδη »), γραμμένο σε πανί, στο φοιτητή Λιανόπουλο, που τότε κρατιόταν στη Γενική Ασφάλεια για να το μεταβιβάσει στους κομμουνιστές φοιτητές, που θα το τύπωναν και θα το κυκλοφορούσαν. Τα πράγματα δείξαν αργότερα ότι και ο Λιανόπουλος ήταν χαφιές».
ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΓΡΑΜΜΑ
«Προς το λαό της Ελλάδας
Ολόκληρος ο λαός της Ελλάδας ξεσηκώθηκε σαν ένας άνθρωπος και χάλασε τα σχέδια του φασισμού. Με το αίμα του ο λαός εξασφάλισε τη λευτεριά και την ανεξαρτησία του. Εξω απ’ αυτά η Ελλάδα δεν έχει καμιά θέση στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο ανάμεσα στην Αγγλία και Ιταλία – Γερμανία. Αφού ο λαός μας υπερασπίσει αποτελεσματικά την ανεξαρτησία και την εθνική λευτεριά του, σήμερα ένα μονάχα πράμα θέλει: Ειρήνη και ουδετερότητα με τούτους τους όρους: 1) Να ξανάρθουν τα πράγματα όπως ήταν στις 28 Οχτώβρη 1940 δίχως καμιά εδαφική – οικονομική – πολιτική ζημιά σε βάρος της Ελλάδας. 2) Οι πολεμικές δυνάμεις της Αγγλίας να φύγουν όλες απ’ τα χώματα και τα νερά της Ελλάδας. Με βάση τους δύο αυτούς όρους να ζητήσουμε αμέσως απ’ την κυβέρνηση της ΕΣΣΔ να μεσολαβήσει για να γίνει ελληνοϊταλική ειρήνη. Αυτό είναι σήμερα το μοναδικό εθνικολαϊκό συμφέρον. Και η πράξη έχει αποδείξει ότι μόνον η ΕΣΣΔ σήμερα έδωσε την ειρήνη και ουδετερότητα της Γιουγκοσλαβίας – Βουλγαρίας – Τουρκίας.
26 του Νοέμβρη 1940
Ν. ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Υ.Γ. Είμαστε υποχρεωμένοι να ζητήσουμε ειρήνη έντιμη και δίχως κυρώσεις και για να ξεκαθαρίσουμε άλλη μια φορά τόσο τον εθνικό – αμυντικό – απελευθερωτικό χαρακτήρα του πολέμου που κάνουμε, όσο και ότι είμαστε ξένοι προς τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που κάνουν οι πλουτοκρατικές μεγάλες δυνάμεις. Αν σήμερα δε δουλέψουμε για μια έντιμη ειρήνη, ο πόλεμος θα χάσει για μας τον εθνικό αμυντικό χαραχτήρα του, θα γίνει καταχτητικός και τότε θα έχει αντίθετο το λαό».
Το γράμμα αυτό δεν είδε το φως της δημοσιότητας παρά μόνο την 9η Μάρτη 1947, που η Γενική Ασφάλεια το έδωσε στον αθηναϊκό Τύπο και δημοσιεύτηκε σε όλες τις αστικές εφημερίδες. Μέχρι τότε παρέμενε τελείως άγνωστο.
Αμέσως μετά τη δημοσίευση από τη Γενική Ασφάλεια του δεύτερουγράμματος , ο Ν. Ζαχαριάδης γράφει στον «Ριζοσπάστη» της 11 Μάρτη 1947 το παρακάτω σημείωμα, με τα αρχικά Ν. Ζ.
«Αγαπητέ Ρίζο
Η Γενική Ασφάλεια αποφάσισε, επιτέλους (!), να δημοσιεύσει από το αρχείο της το δεύτερο γράμμα μου. Και, φυσικά από «κακή συνήθεια» που της κατάντησε δεύτερη φύση, δεν μπορεί κι εδώ, όπως και στο πρώτο γράμμα μου, ν’ αποφύγει τις πλαστογραφήσεις και παραποιήσεις. Οπως είναι κιόλας γνωστό, στο πρώτο γράμμα μου είχε κολλήσει, πλαστογραφώντας το, την επικεφαλίδα: «Προς τον κ. Μανιαδάκη κλπ.» πράγμα που εγώ δεν είχα γράψει. Κάτι σχετικό γίνεται και με το δεύτερο γράμμα. Το γράμμα αυτό δεν το έστειλα εγώ στον Μεταξά. Το απηύθυνα τότε στην «Προσωρινή Διοίκηση» του ΚΚΕ για να το στείλει αυτή. Φυσικά η «Προσωρινή Διοίκηση» του ΚΚΕ δεν τόστειλε γιατί «δε συμφωνούσε» με τη γραμμή που έβαζα. Και δε συμφωνούσε γιατί ήταν κατασκεύασμα και όργανο του Μανιαδάκη. Μάλιστα τότε οι Μανιαδάκης – Παξινός – Χαραλαμπίδης έβαλαν το «θεωρητικό» της «Προσωρινής Διοίκησης» Τυρίμο και μου έγραψε μια μακρόσυρτη απάντηση για να δικαιολογήσει και θεμελιώσει «θεωρητικά» την άρνηση αυτή της «Προσωρινής Διοίκησης». Εννοείται πως ο Τυρίμος δε μου παρουσιάστηκε με το όνομά του, μα αυτός ήταν ο δράστης της απάντησης εκείνης. Η απάντηση εκείνη ξεσκέπαζε τελειωτικά το χαφιεδικό ρόλο της «Προσωρινής Διοίκησης». Και ένας λόγος που το δεύτερο γράμμα τόστειλα στην «Προσωρινή Διοίκηση» ήταν ακριβώς αυτός. Ηθελα να τους αναγκάσω να πάρουν ανοιχτή θέση για να ξεσκεπαστούν. Αυτό το δεύτερο και έγινε.
Η διχτατορία, τότε, δεν τόλμησε να δημοσιεύσει το «προδοτικό» εκείνο γράμμα και να με στείλει παράλληλα στο στρατοδικείο αφού με κρατούσε στα χέρια της και μια και επρόκειτο για πράξη «εσχάτης προδοσίας». Και δεν τάκανε όλα αυτά η διχτατορία τότε γιατί καταλάβαινε ότι η γραμμή που έβαζε το δεύτερο γράμμα ήταν μια εθνική – πατριωτική γραμμή, που κάλυπτε πέρα για πέρα τα εθνικά συμφέροντα και ανταποκρινόταν στη θέληση του λαού.
Οι τεταρτοαυγουστιανοί απ’ τη Γενική Ασφάλεια, με εντολή της κυβέρνησης δημοσιεύουν τώρα, ύστερα από εξήμισυ χρόνια, το γράμμα εκείνο, νομίζοντας πως έτσι θα ενισχύσουν κάπως τη σάπια προσφυγή τους στον ΟΕΕ. Θέλουν να δείξουν κυρίως στους Αγγλοσάξωνες αφέντες τους ότι ήσαν πάντα λακέδες τους και ότι το ΚΚΕ και τότε πάλευε ενάντια σε οποιαδήποτε ιμπεριαλιστική υποδούλωση της Ελλάδας, ενάντια στον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό και για την εθνική ανεξαρτησία, όπως αγωνίζεται και σήμερα. Φυσικά, όπως τότε έτσι και τώρα, αυτό ήταν και είναι για το ΚΚΕ η πιο εθνική – πατριωτική αποστολή και η πιο μεγάλη τιμή. Δείχνει ακόμα αυτό την αδιάσπαστη συνέπεια και συνέχεια που έχει η αντιιμπεριαλιστική και λαϊκή πολιτική του Κόμματός μας.
Οταν η «Προσωρινή Διοίκηση» αρνήθηκε να δημοσιεύσει το δεύτερο γράμμα, αναγκάστηκα να αποτανθώ τότε με δικό μου μέσο που προσπάθησα να βρω μέσα από τα μπουντρούμια της Γενικής Ασφάλειας, μόνος μου και απευθείας, προς το Κόμμα και προς το λαό. Και έδωσα άλλο γράμμα – το τρίτο αυτό – στον Λιανόπουλο. Εκεί έβαζα τη γραμμή του δεύτερου γράμματος και ξεσκέπαζα τη χαφιέδικη «Προσωρινή Διοίκηση». Ομως και ο Λιανόπουλος που πήρε το τρίτο αυτό γράμμα, αποδείχτηκε προδότης του αγώνα μας. Ετσι ούτε αυτό έφτασε έγκαιρα στον προορισμό του.
Τώρα η Γενική Ασφάλεια, δημοσιεύοντας το δεύτερο γράμμα μου προσφέρει, άθελά της βέβαια, υπηρεσίες στο ΚΚΕ που τόσο μισεί. Μια απ’ αυτές είναι και το ότι ομολογεί έτσι ανοιχτά πως η «Προσωρινή Διοίκηση» ήταν κατασκεύασμά της. Αυτό θα βοηθήσει ορισμένους να ξεκαθαρίσουν κάποιες συγχύσεις που ακόμα τους μπέρδευαν.
Η δημοσίευση του δεύτερου γράμματος πρέπει ακόμα να δώσει αφορμή σε μερικούς που πήραν μέρος «καλή τη πίστει», όπως λεν, στην κίνηση της «Προσωρινής Διοίκησης», να διασαφηνίσουν τη θέση τους και το ρόλο τους τόσο γενικά όσο και ειδικότερα γύρω απ’ το δεύτερο γράμμα. Ασφαλώς η Γενική Ασφάλεια και τα όργανά της που, όπως στον καιρό του Μανιαδάκη, διευθύνουν και τώρα προσωπικά την αντικομμουνιστική δουλιά της, αποβλέπουν ακόμα στο να δόσουν «όπλα» και στους διάφορους συνεργάτες τους, «αντιπολιτευόμενους του ΚΚΕ» και τροτσκιστές ενάντια στο Κόμμα μας. Συμφωνάμε απόλυτα με την πρόθεσή της αυτή και θα την παρακαλούσαμε να συνεχίσει και να δημοσιεύσει και τα άλλα «ντοκουμέντα» μας που κρατά στα χέρια της και που τα πήρε χάρη στην «Προσωρινή Διοίκηση», τον Λιανόπουλο είτε άλλους πράκτορές της.
Αθήνα, 9 του Μάρτη 1947».
Είχαν περάσει δυόμισι ακριβώς μήνες από τότε που δόθηκε στη δημοσιότητα το πρώτο γράμμα και 50 μέρες από τη συγγραφή του δεύτερου, οπότε ο Ν. Ζαχαριάδης παρέδωσε στο φοιτητή Λιανόπουλο το τρίτο ανοιχτό γράμμα του.
Αυτό το τρίτο γράμμα δημοσιεύτηκε τελικά στην ΚΟΜΕΠ της Κατοχής (Ιούνης 1942, τεύχος 2) ως το 2ο γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη , αφού η καθοδήγηση του Κόμματος δε γνώριζε τότε την ύπαρξη του δεύτερουγράμματος , άρα δε γνώριζε και ότι αυτό ήταν το τρίτο.
ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΓΡΑΜΜΑ
Αγαπητοί σύντροφοι,
Εχω για σας μια παράκληση: Να τυπώστε, μοιράστε, τοιχοκολλήστε στην Αθήνα – Πειραιά – Θεσσαλονίκη, αν είναι μπορετό σ’ όλη τη χώρα και στο μέτωπο, το παρακάτω γράμμα μου. Κρατάτε ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ και συνεχίστε με πιο μεγάλη ορμή την πολιτική και οργανωτική σας δουλιά.
Ζήτω το ΚΚΕ και η Κομμουνιστική Διεθνής.
Αθήνα, 15 Γενάρη 1941.
Ν. Ζαχαριάδης
ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΣΤΕΛΕΧΗ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ
ΤΟΥ ΚΚΕ (ΕΤΚΔ) ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΚΝΕ (ΕΤΚΔΝ)
Το γράμμα αυτό το γράφω, γιατί παρουσιάστηκε μια βασική ριζική διαφωνία μου με την «Προσωρινή Διοίκηση» που παρουσιάζεται σαν εκπρόσωπος του ΚΚΕ από το Σεπτέμβρη του 1940. Είχα δεχτεί την πολιτική μόνο συνεργασία με την «Προσωρινή Διοίκηση» (παρά τους σοβαρούς δισταγμούς μου) γιατί είχα εμπιστευθεί σ’ έναν παλιό σύντροφο να καθαρίσει το ΚΚΕ από τη χαφιέδικη σφηκοφωλιά του Μάθεση – Παπαγιάννη.
Από την πρώτη στιγμή είχα παρατηρήσει σοβαρά λάθη στην πολιτική γραμμή της «Προσωρινής Διοίκησης», που αυτή, παρά τις υποδείξεις μου, αρνήθηκε να τα διορθώσει όπως δε δέχτηκε και άλλες υποδείξεις μου. Η βασική όμως διαφωνία μας, που θ’ αναφέρω πιο κάτω, με αναγκάζει να μιλήσω ανοιχτά.
Το γράμμα μου που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες στις 2 Νοέμβρη 1940 αποβλέπει στα παρακάτω:
1) Nα δόσει έγκυρη ενιαία κατεύθυνση στους κομμουνιστές όλης της χώρας.
2) Να κινητοποιήσει το λαό στην αντιφασιστική εξόρμηση για την εθνική ανεξαρτησία και λευτεριά.
3) Να αποκαταστήσει στο εσωτερικό τις λαϊκές ελευθερίες, μια λαϊκή αντιπλουτοκρατική πολιτική.
4) Να κάμει τον πόλεμο εθνικό αντιφασιστικό, αντιιμπεριαλιστικό με βασικό και μοναδικό σκοπό την εξασφάλιση της εθνικής μας ανεξαρτησίας, της ειρήνης και ουδετερότητάς μας, έξω από το γενικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτό θα μπορούσαμε να το επιτύχουμε μόνο μ’ έναν ολόπλευρο προσανατολισμό στην ΕΣΣΔ και με μια πραγματική βαλκανική συνεργασία.
Ο Μεταξάς από την πρώτη στιγμή έκαμε το αντίθετο, έκαμε πόλεμο φασιστικό, καταχτητικό πόλεμο. Ενώ, αφού διώξαμε τους ιταλούς από την Ελλάδα, βασική προσπάθειά μας έπρεπε να είναι να κάνουμε μια ξεχωριστή, έντιμη και δίχως παραχωρήσεις ελληνοϊταλική ειρήνη, πράγμα που μπορούσε να γίνει με τη μεσολάβηση της ΕΣΣΔ, η μοναρχοφασιστική διχτατορία συνέχισε τον πόλεμο για λογαριασμό όχι του λαού της Ελλάδας μα της πλουτοκρατίας και του αγγλικού ιμπεριαλισμού. Μετά το διώξιμο δε των ιταλών από την Ελλάδα, το αίμα των φαντάρων μας χύνεται άδικα, σήμερα δε ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός εισπράττει σε αίμα των παιδιών της Ελλάδας τους τόκους των κεφαλαίων που διέθεσε στα 1935-36 για την παλινόρθωση του Γεώργιου και την εγκαθίδρυση της μοναρχοφασιστικής διχτατορίας του Μεταξά.
Αφού δε ο Μεταξάς αρνιέται να αποκαταστήσει τις ελευθερίες του λαού, να εξασφαλίσει την ειρήνη της Ελλάδας και κάνει πόλεμο καταχτητικό ιμπεριαλιστικό, που όλα του τα βάρη τα πληρώνει ο λαός, παραμένει (ο Μεταξάς) κύριος εχθρός του λαού και της χώρας.
Η ανατροπή του είναι το πιο άμεσο και ζωτικό συμφέρον του λαού μας. Λαός και στρατός πρέπει να πάρουνε στα χέρια τους τη διαχείριση της χώρας και του πολέμου με σκοπό ειρήνη, εθνική ανεξαρτησία, εσωτερικό αντιφασιστικό λαϊκό καθεστώς, ολόπλευρη προσέγγιση προς την ΕΣΣΔ και βαλκανική συνεργασία με βάση την ειρηνική λύση των εσωβαλκανικών διαφορών. Ολες τις απόψεις μου αυτές τις ανέπτυξα σ’ ένα ανοιχτό γράμμα κι ένα σχέδιο απόφασης που στις 22-11-1940 έστειλα στην «Προσωρινή Διοίκηση».
Αυτή αρνήθηκε να δεχτεί και να δημοσιεύσει αναπτύσσοντας μια καθαρή σοσιαλπατριωτική επιχειρηματολογία που έχει αυτή τη βάση: Ο πόλεμος της Ελλάδας εναντίον της Ιταλίας στην Αλβανία είναι παρόμοιος με τον πόλεμο της ΕΣΣΔ – Φιλανδίας και ότι ο Μεταξάς είναι ο πρωτεργάτης στον παγκόσμιο αντιφασιστικό αγώνα. Η «Προσωρινή Διοίκηση» θέλει να υποδουλώσει ολοκληρωτικά το ΚΚΕ στη μοναρχοφασιστική διχτατορία αντί να οργανώσει την ανατροπή της.
Ετσι η «Προσωρινή Διοίκηση» και το ανοιχτό γράμμα μου στις 2-11-1940 (που ακέραια την ευθύνη του την έχω εγώ μπροστά στο ΚΚΕ και στην ΚΔ) το καταντά ένα καθαρό σοσιαλπατριωτικό ντοκουμέντο και πάει να λερώσει την τιμή του ΚΚΕ. Αυτή είναι η διαφωνία μου και η στάση της «Προσωρινής Διοίκησης». Ετσι πίσω από τη στάση αυτή καθαρίζει ολότελα και τούτο: ότι η «Προσωρινή Διοίκηση» είναι δημιούργημα και όργανο του Μανιαδάκη και ότι ο Γιάννης Μιχαηλίδης, Ψηλός, Κατσανέβης, Κάμος πρόδοσε την εντολή που είχε να καθαρίσει το ΚΚΕ από τη σπείρα του Μάθεση, πουλήθηκε στη μοναρχοφασιστική διχτατορία.
Υστερα από όλα αυτά η στάση όλων των μελών, στελεχών και οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΟΚΝΕ μέσα στη χώρα και το μέτωπο πρέπει να είναι αυτή: Ο λαός της Ελλάδας υπερασπίζει στον πόλεμο αυτό μόνο την εθνική του ανεξαρτησία. Είναι ξένος ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο Αγγλίας – Γερμανίας και Σία. Θέλει χωριστή, έντιμη, άμεση ειρήνη με τη μεσολάβηση της ΕΣΣΔ. Αναγνωρίζει την αρχή της αυτοδιάθεσης μέχρις αποχωρισμού για όλους. Θέλει την ελευθερία του, τη δουλιά του, την επικράτηση της θέλησής του που του πνίγει ο Μεταξάς. Εξωτερική συμμαχία με την ΕΣΣΔ και αληθινή βαλκανική συνεννόηση.
Οι λαοί και φαντάροι της Ελλάδας και Ιταλίας δεν είναι εχθροί μα αδέλφια και η συναδέλφωσή τους στο μέτωπο θα σταματήσει τον πόλεμο που κάνουν οι κεφαλαιοκράτες εκμεταλλευτές τους. Για να γίνουν όλα αυτά, λαός και στρατός πρέπει να ανατρέψουν τη μοναρχοφασιστική διχτατορία του Μεταξά που είναι ο κύριος και βασικός εχθρός τους και να εγκαθιδρύσουν τη λαϊκή αντιφασιστική κυβέρνηση. Για να μπορεί ένας λαός να κρατεί την εθνική λευτεριά, πρέπει να είναι και εσωτερικά λεύτερος. Λαός εσωτερικά σκλάβος δε θάναι άξιος να κρατήσει και την εθνική του ανεξαρτησία και κάθε νίκη του εσωτερικού του τυράννου θα δυναμώνει τη σκλαβιά του.
Αυτός είναι σήμερα ο δρόμος του ΚΚΕ. Κάθε μέλος – στέλεχος της οργάνωσης αυτή τη στιγμή πρέπει να μπάσει στις μάζες και οργανώνοντάς τες γύρω απ’ αυτή να την επιβάλει νικηφόρα. Ακόμα μην ξεχνάτε ούτε στιγμή τους φυλακισμένους και εξορίστους μας. Στην Κέρκυρα κάθε στιγμή η ζωή των καλύτερων παιδιών μας, είναι σε άμεσο κίνδυνο από το μαχαίρι του Μεταξά και τις μπότες του Μουσσολίνι.
Εγώ είμαι γερός και καλά. Ολη μου η σκέψη και η καρδιά μου είναι στο Κόμμα, όπως και η ζωή μου είναι δοσμένη σ’ αυτό.
Ζήτω το ΚΚΕ! Ζήτω η ΚΔ!
Αθήνα, κρατητήρια Γενικής Ασφάλειας
15-1-1941
Γεια χαρά
Ν. Ζαχαριάδης ».
3. Ορισμένα για τα τρία γράμματα
 |
| O Ριζοσπάστης αναγγέλει σε έκτακτη έκδοση την επιστροφή του Νίκου Ζαχαριάδη από την αιχμαλωσία (30 Μαΐου 1945). |
«Γιατί πράγματα που για τους Ελληνες φαντάρους, που έσπευδαν τραγουδώντας στα κέντρα επιστράτευσης, ήταν πολύ απλά, για τον ηγέτη ενός κόμματος – τμήματος της ΚΔ, και μάλιστα του ΚΚΕ, ήταν εξαιρετικά περίπλοκα. Πράγμα που αποδεικνύει άλλη μια φορά τους θανάσιμους κινδύνους κάθε εξάρτησης, απ’ όπου και αν προέρχεται»6!
Το πρώτο που χρειάζεται να παρατηρήσει κανείς, είναι πως όσοι κάνουν λόγο για εξάρτηση του ΚΚΕ από την ΚΔ, εννοώντας πρωταρχικά τη Σοβιετική Ενωση, είναι σαν να μη γνωρίζουν ότι το ΚΚΕ προσχώρησε στην ΚΔ εθελοντικά και ότι με το ΚΚΣΕ το συνέδεαν αμοιβαίοι ιδεολογικοπολιτικοί δεσμοί, σφυρηλατημένοι στην κοινή δράση και στην κοινή θεωρία – εκφραστή των ενιαίων συμφερόντων της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Δεσμοί, που ίσχυαν και ισχύουν με όλα τα Κομμουνιστικά Κόμματα, όπου Γης. Τον προλεταριακό διεθνισμό και την οργανωτική του έκφραση τρέμουν ο αστικός πολιτικός κόσμος και τα οικονομικά του στηρίγματα.
Το γεγονός ότι η Σοβιετική Ενωση και το ΚΚ, αναγνωρισμένα κατείχαν μεταξύ των ΚΚ την πρώτη θέση, λόγω του ρόλου που διαδραμάτιζαν, το θεωρούν εξάρτηση! Και σπεύδουν να μιλήσουν για ένα πολύ σύνθετο και πολύπλοκο πρόβλημα, όπως αυτό του πολέμου, με την ευκολία που θα το έκανε κάθε αστός πατριώτης.
Εξίσου κύριο στη συγκεκριμένη ώρα του πολέμου: Ο ελληνοϊταλικός πόλεμος ήταν ένας κρίκος της αλυσίδας. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ξεκινήσει πριν από ένα και πάνω χρόνο. Συνεπώς, το πρόβλημα είχε διεθνείς διαστάσεις και δεν ήταν μόνο θέμα της Ελλάδας και της Ιταλίας. Ηταν ποτέ δυνατό (και θα ήταν σωστό;) το ΚΚΕ να παραγνωρίσει αυτό το γεγονός και να αντιμετωπίσει μόνο του την παγκόσμια κατάσταση; Μπορούσε να κάνει λόγο μόνο για «τη χώρα του», τη στιγμή που καιγόταν όλος ο κόσμος; Επιπλέον: Τα ελληνικά αστικά κόμματα και η ίδια η 4η Αυγούστου, μόνοι τους αντιμετώπιζαν τον ελληνοϊταλικό πόλεμο; Οχι μόνο δεν τον αντιμετώπιζαν μόνοι τους, αλλά και συντονίζονταν με τους διεθνείς συμμάχους τους αστούς, πολύ καιρό πριν από το ξέσπασμα του πολέμου. Αρκετά, λοιπόν, με την υποκρισία και τις συκοφαντίες κατά του ΚΚΕ!
Τα πράγματα για τους Ελληνες φαντάρους, τουλάχιστον για τη μεγάλη πλειοψηφία τους, ήταν πράγματι πολύ απλά.
Ωστόσο, η αυθόρμητη αντίδραση, όσο κι αν είναι πηγαία και ανιδιοτελής, όσα θετικά στοιχεία κι αν περιέχει, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει την αξία της συνειδητής. Και η πιο γνήσια αυθόρμητη αντίδραση είναι ποιοτικά πολύ κατώτερη από τη συνειδητή. Χειραγωγείται…
Αλίμονο, όμως, αν η σκέψη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ έφτανε ως το αυθόρμητο επίπεδο. Σ’ αυτή την περίπτωση το ΚΚΕ θα ταυτιζόταν με ένα αστικό πατριωτικό κόμμα. Θα εξέλιπε η ουσιώδης μεταξύ τους διαφορά, που συνίσταται στο εξής: Ενώ ο απλός πατριώτης αγωνιζόταν μόνο κατά του συγκεκριμένου επιτιθέμενου, η ΚΔ και το ΚΚΕ προσπαθούσαν να αναλύσουν τα βαθύτερα αίτια που γέννησαν τον πόλεμο, προσπαθούσαν να συνδέσουν την πολεμική δράση με την πάλη για την κοινωνική χειραφέτηση των εργαζομένων, ανεξάρτητα αν αυτό η στρατηγική τους το εκπλήρωνε πάντα με επιτυχή τρόπο. Γι’ αυτό ακριβώς ο διεθνιστής είναι και πραγματικός, σε βάθος, πατριώτης. Γιατί είναι, δηλαδή, επαναστάτης. Αν ήταν πάντα επιτυχημένη η σύζευξη αυτών των δύο είναι άλλης τάξης θέμα και αφορά το ΚΚΕ, όχι τους αστούς και οπορτουνιστές κατηγόρους του. Και, βέβαια, δεν πρόκειται καθόλου για απλά ζητήματα. Ετσι, ο ακριβής προσδιορισμός τους δεν μπορούσε παρά να δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες στον Ν. Ζαχαριάδη , ενώ ήταν επόμενο να μη δημιουργεί καμιά δυσκολία στη μεγάλη λαϊκή μάζα, που ο προσανατολισμός της δεν περιείχε ριζοσπαστικά στοιχεία. Οι δυσκολίες αυξάνονταν από την απουσία της πάντα τόσο απαραίτητης, και ειδικά σε τέτοιες στιγμές, συλλογικής επεξεργασίας και διαμόρφωσης της πολιτικής του ΚΚΕ.
2. Ενα από τα πιο πολυσυζητημένα σημεία του πρώτου γράμματος είναι η φράση «στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά». Απασχόλησε ακόμα και την 6η Ολομέλεια της ΚΕ (1956), καθώς και την 7η (1957) και άλλες αργότερα. Αυτή η φράση είχε γίνει αντικείμενο κριτικής και από την ΚΔ το Γενάρη του 1941, παρά το γεγονός ότι τα ίδια με άλλα λόγια έλεγε και η οδηγία του Ιούλη 1939, όπως θα δούμε και παρακάτω:
«Το πρώτο καθήκον του ΚΚΕ είναι η υπεράσπιση της ανεξαρτησίας της χώρας. Εφόσον η κυβέρνηση Μεταξά παλεύει και αυτή κατά του ίδιου αυτού κινδύνου (…)».
Από τη μια, υπήρχε τότε ένα πραγματικό γεγονός. Οτι ναι μεν η κυβέρνηση Μεταξά ήταν βαθύτατα αντιλαϊκή, όμως στη συγκεκριμένη στιγμή, στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων (Μ. Βρετανία – Γερμανία και Ιταλία) εκ των πραγμάτων διηύθυνε τον πόλεμο, αφού η πολιτική της βρισκόταν στην πολιτική γραμμή που τη συγκεκριμένη στιγμή εφάρμοζε και η Μ. Βρετανία.
Από την άλλη, δεν υπάρχει αμφιβολία πως στο σημείο αυτό ο Ν.Ζαχαριάδης έκανε ένα συμβιβασμό. Είχε υποχρέωση απέναντι στο Κόμμα και στο λαό να πάρει θέση για τον πόλεμο. Κι αυτή η θέση δε θα γινόταν γνωστή, αν το γράμμα έμενε στα συρτάρια του Μανιαδάκη και της «Προσωρινής Διοίκησης», αν το είχε καταπιεί η συνωμοσία της σιωπής.
Το γράμμα δημοσιεύτηκε σε όλο τον αθηναϊκό Τύπο και είχε τεράστια απήχηση. Την απήχησή του δεν επηρέασε στο ελάχιστο η πλαστογραφία που έκανε στο γράμμα ο Μανιαδάκης, ο οποίος στην αρχή τουγράμματος , αντί της φράσης «προς το λαό της Ελλάδας», που είχε γράψει ο Ν. Ζαχαριάδης , έβαλε τη φράση «προς τον υφυπουργό Ασφαλείας» και έτσι το έδωσε στη δημοσιότητα.
3. Δεν είναι ακριβές, αντίθετα είναι προβοκατόρικο, ότι ο Ν.Ζαχαριάδης έγραψε το δεύτερο γράμμα όταν πληροφορήθηκε την κριτική της ΚΔ στο πρώτο γράμμα. Ο Ν. Ζαχαριάδης είχε γράψει το δεύτερο γράμμα ενάμιση μήνα πριν, όπως ομολογείται και από το παρακάτω κείμενο που δημοσιεύτηκε σε ένα ασφαλίτικου τύπου βιβλίο7, μαζί με το «σχέδιο απόφασης» που ο Ν. Ζαχαριάδης είχε δώσει στην «Προσωρινή Διοίκηση».
«ε. Το ανέκδοτον μέχρι σήμερον «σχέδιο απόφασης του ΚΚΕ», του Νίκου Ζαχαριάδη , επί του ελληνοϊταλικού πολέμου 1940-1941, το αποσταλέν υπ’ αυτού εις την Προσωρινήν Διοίκησιν του ΚΚΕ μετά του 2ου ανοικτού γράμματός του της 26 Νοεμβρίου 1940.
Σχέδιο απόφασης: «Ι. Ο λαός της Ελλάδας σε μία παλλαϊκή πανστρατιά, πολεμόντας για την εθνική ανεξαρτησία του σύντριψε την πρώτη επίθεση του ιταλικού φασισμού και υπεράσπισε με το αίμα του τη λευτεριά του. Ο παλλαϊκός αντιφασισμός τσάκισε τα φασιστικά σχέδια.
II. Σήμερα πρωταρχική επιθυμία του λαού είνε α) ν’ αποκαταστήσει την εσωτερική ειρήνη, δίχως καμμιά οικονομική – πολιτική – εδαφική παραχώρηση στον εξωτερικό φασισμό, χωρίς καμμιά βίαιη προσάρτηση β) ν’ αποκαταστήσει την εσωτερική ελευθερία του, να συντρίψει τον εσωτερικό φασισμό. Ενας λαός εσωτερικά σκλαβωμένος δεν μπορεί να φυλάξει ούτε την εθνική λευτεριά του. Και ο λαός δεν έχυσε και δε χύνει το αίμα του για νάνε δούλος στον Μεταξά, τη μοναρχία, την ντόπια κεφαλαιοκρατία και τον εγγλέζικο ιμπεριαλισμό.
III. Ενάντια στη θέληση του λαού, ο Μεταξάς έκανε και κάνει τον πόλεμο ενάντια στην Ιταλία σαν μια επιχείρηση, αντιλαϊκή – πλουτοκρατική – καταχτητική – φασιστική ιμπεριαλιστική. Ολα τα βάρη του πολέμου τα φορτώνει στους εργαζόμενους. Δημιούργησε στρατιές από πλουτοκράτες κουραμπιέδες. Δεν προτείνει σήμερα που η θέση μας είνε ευνοϊκή έντιμη ειρήνη με τη βοήθεια της ΕΣΣΔ, μόνο μας δίνει κρέας για τα κανόνια στη μακρόχρονη πολεμική προσπάθεια του εγγλέζικου ιμπεριαλισμού, άρχισε μαζικούς τουφεκισμούς Αλβανών. Μας υποδουλώνει ακόμα πιο πολύ στην εγγλέζικη κεφαλαιοκρατία που μας γδέρνει απ’ το 1821, που στα 1917 με την πείνα και τις δολοφονίες στην Αθήνα – Πειραιά μάς ανάγκασε να πολεμήσουμε για τα συμφέροντά της. Που μας έστειλε στην Ουκρανία ενάντια στη Ρούσικη επανάσταση. Που μας χαντάκωσε στη Μικρασία. Που στα 1931 έπνιξε στο αίμα το ξεσήκωμα των Ελλήνων της Κύπρου. Που κρατεί το μισό κόσμο σκλάβο της. Που αρνιέται σήμερα να καθορίσει τους πολεμικούς της σκοπούς γιατί ετοιμάζει μια καινούργια συνθήκη Βερσαλλιών που θα την χρησιμοποιήσει σαν προγεφύρωμα για τη βασική πολιτική στρατηγική επιδίωξή της: Το χτύπημα της ΕΣΣΔ. Ο Μεταξάς και η μοναρχοφασιστική διχτατορία τον εθνικό – απελευθερωτικό – αντιφασιστικό – αμυντικό αγώνα του Λαού τον μετατρέπει σε πόλεμο καταχτητικό – ιμπεριαλιστικό – ολοκληρωτικό.
IV. Ο λαός είνε αποφασιστικά ενάντια σ’ έναν τέτοιον πόλεμο. Σήμερα θέλει έντιμη ειρήνη – Βαλκανική στέρεη αδερφική συνεργασία. Συμμαχία και ολόπλευρη σύμπραξη με την ΕΣΣΔ. Εσωτερικό λαϊκό αντιφασιστικό – αντιπλουτοκρατικό καθεστώς. Πραγματική κατοχύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας μας, με την απολύτρωση της Ελλάδας απ’ την εγγλέζικη και κάθε άλλη ξένη ιμπεριαλιστική εξάρτηση.
V. Στο δρόμο αυτό της Ειρήνης – Λευτεριάς – εξασφάλισης, κύριο εμπόδιο στέκεται η μοναρχοφασιστική διχτατορία του Μεταξά. Για να εξασφαλιστεί ο δρόμος αυτός πρέπει να συντριβεί η διχτατορία αυτή. Ο λαός και ο στρατός πρέπει να πάρουν στα χέρια τους τον αγώνα της υπεράσπισης της χώρας απ’ την ιταλοφασιστική εξωτερική επιδρομή και απ’ την εσωτερική φασιστική διχτατορία. Αυτός είνε σήμερα ο δρόμος του ΚΚΕ και του λαού της Ελλάδας»».
4. Θέσεις της ΚΔ για τον πόλεμο
Τον Ιούλη του 1939 η ΚΔ έστειλε στο ΚΚΕ την παρακάτω οδηγία:
Πέρα από την προηγούμενη τοποθέτηση της ΚΔ, η οποία σαφώς χαρακτήριζε τον πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, υπήρξαν και άλλες τοποθετήσεις της για το χαρακτήρα του πολέμου.
Στις αρχές Νοέμβρη 1939 δημοσιεύτηκε έκκληση της Εκτελεστικής Επιτροπής, που χαρακτήριζε τον πόλεμο ιμπεριαλιστικό και από τις δύο μεριές και για τον οποίο «ευθύνονται όλες οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις και στην πρώτη γραμμή οι κυρίαρχες τάξεις των εμπόλεμων κρατών»9.
Ηταν η φάση που η ΚΔ εκτιμούσε (σε καμία περίπτωση άδικα) ότι η Μ. Βρετανία και η Γαλλία επιδίωκαν συνεννόηση με τη Γερμανία, για να την στρέψουν κατά της Σοβιετικής Ενωσης.
Την ίδια εκτίμηση, για το χαρακτήρα του πολέμου, είχε κάνει το Μάρτη του 1939 το 18ο Συνέδριο του ΠΚΚ (Μπολσεβίκων), πέντε μήνες πριν από το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότοφ.
Η προηγούμενη θέση της ΚΔ υποβλήθηκε αργότερα σε κριτική, που επικαλέστηκε ανάμεσα σε άλλα και την εξής τοποθέτηση του Λένιν:
«…Ακόμα και στην Ευρώπη δεν πρέπει να θεωρούνται οι εθνικοί πόλεμοι στην εποχή του ιμπεριαλισμού αδύνατοι» και ότι «ο εθνικός πόλεμος μπορεί να μετατραπεί σε ιμπεριαλιστικό και αντίστροφα»10.
Τον Ιούνη του 1940 η ΚΔ, επικαλούμενη τη μεταβληθείσα διεθνώς κατάσταση, έλεγε προς τα ΚΚ ότι ο γερμανικός ιμπεριαλισμός «σκοπεύει μαζί με την Ιταλία να υποδουλώσει πολλούς ευρωπαϊκούς λαούς, να τους στερήσει την εθνική τους ανεξαρτησία»11.
Οι παραπάνω διαφορετικές θέσεις που πήρε κατά διαστήματα η ΚΔ σχετίζονται άμεσα με το ζήτημα που ακολουθεί.
5. Η θέση της «Παλιάς Κεντρικής Επιτροπής»
Ο Νίκος Πλουμπίδης, επικεφαλής της «Παλιάς ΚΕ», ο οποίος επίσης είχε χαρακτηρίσει ως πλαστό το πρώτο γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη με άρθρο στον παράνομο «Ριζοσπάστη», έγραψε στο βιογραφικό του σημείωμα που έδωσε στο Κόμμα στις 10 Φλεβάρη 1946:
«Το γράμμα του σ. Ζαχαριάδη , σχετικά με τον πόλεμο μούβαλε σε πολλές σκέψεις. Είχε το στυλ του σ. Ζαχαριάδη , ήταν απόλυτα σωστό το μέρος να πολεμήσουμε ενάντια στους ιταλούς φασίστες, μα ν’ αναγνωρίσουμε τον Μεταξά χωρίς όρους, ν’ αποτείνεται στον Μανιαδάκη και όχι στο λαό και να υπογράφει σαν γραμματέας της ΚΕ ενώ θα έπρεπε σαν αρχηγός ή σαν γενικός γραμματέας μου φαίνονταν για όχι σωστό και μύριζε πλαστό. Σε λίγες μέρες πήρα σημείωμα του σ. Ελληνούδη που είχε δραπετεύσει, μούστελνε Ρίζο της Παλιάς ΚΕ και έλεγε πως το γράμμα ήταν πλαστό και μια προκήρυξη με τη θέση της Παλιάς ΚΕ στον πόλεμο. Το σημείωμα έλεγε ότι υπήρχε Προσωρινή Διοίκηση του Κόμματος από τους Μιχαηλίδη, Μιχελίδη και άλλους που λέγαν πως αποτελούν το Κόμμα και που έβριζαν την Παλιά ΚΕ, αποτελούμενη από τους Παπαγιάννη, Κανάκη, Βιτσαρά, Κτιστάκη σαν χαφιέδες. Σε μένα μετά την ανακάλυψη του τυπογραφείου της οδού Μιχαήλ Βόδα, τη σύλληψη, και αμέσως σε λίγες μέρες απόλυση του Μιχαηλίδη είχε γεννηθεί πεποίθηση ότι ο Μιχαηλίδης ήταν χαφιές. Αφού λοιπόν αυτός είναι στην ΠΔ και υπερασπίζει το γράμμα του Ζαχαριάδηκαι κατηγορεί την Παλιά ΚΕ που εγώ πίστευα πως ΔΕΝ ήταν χαφιέδες, το γράμμα του σ. Ζαχαριάδη ασφαλώς είναι πλαστό. Εγώ, εδώ, με βάση ορισμένα στοιχεία τυπικά ΔΕΝ είδα το περιεχόμενο του γράμματος του σ. Ζαχαριάδη και γι’ αυτό παρασύρθηκα και το είπα πλαστό. Τη γραμμή που έβαζε η παλιά ΚΕ την βρήκα λαθεμένη «αριστερή» τροτσκιστική και άρχισα να τους γράφω για να τους πείσω για το στραβό δρόμο που ακολουθούσαν.
Εγώ υποστήριζα την πάλη ενάντια στους φασίστες επιδρομείς, το γκρέμισμα του Μεταξά και τη δημιουργία Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας που θάχει την εμπιστοσύνη του λαού και μαζί μ’ αυτόν θα παλαίψει για την ανεξαρτησία και ακεραιότητα της χώρας, θα συνδεθεί με τη Σοβιετική Ενωση, μόνη χώρα που μπορεί να μας εξασφαλίσει την ανεξαρτησία και ακεραιότητα κλπ. Μ’ ένα λόγο έβαζα το ζήτημα της πάλης κατά του Μεταξά αμέσως από την πρώτη στιγμή του πολέμου και αυτό ήταν το λάθος»12.
Στην πολυσέλιδη επιστολή του προς το ΠΓ μετά τη 2η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (Δεκέμβρης 1942), ο Βαγγέλης Κτιστάκης13, ο οποίος ήταν μέλος της «Παλιάς ΚΕ», υποστήριξε ότι υπήρξε και νεότερη οδηγία της ΚΔ, μετά από αυτή του Ιούλη 1939, δηλαδή μετά το Σύμφωνο (23 Αυγούστου 1939) Ρίμπεντροπ – Μολότοφ, και ότι η «Παλιά ΚΕ» τοποθετήθηκε με βάση αυτή την οδηγία. Υποστήριξε ότι τη νεότερη οδηγία δεν την είδε ο ίδιος, αλλά του την μετέφερε προφορικά ο Μήτσος Παπαγιάννης, επίσης μέλος της «Παλιάς ΚΕ».
Στην ίδια επιστολή ο Κτιστάκης, ως επιβεβαίωση του προηγούμενου, επικαλέστηκε και το παρακάτω:
«…Το μανιφέστο της ΚΔ της 7 Νοέμβρη 1939 (τόχε δημοσιέψει κι η Ακρόπολη κείνες τις μέρες) φωνάζει: «Οι εργάτες κι οι αγρότες να μην πιστεύουν όσους λένε πως αυτός ο πόλεμος γίνεται για τη σωτηρία της δημοκρατίας απ’ το φασισμό. Αυτός ο πόλεμος γίνεται για το θρίαμβο της αντίδρασης». Είναι φανερό πως μετά το διαλεχτικό πήδημα του Γερμανοσοβιετικού συμφώνου της 23 Αυγούστου 1939 (και μέχρι το άλλο διαλεχτικό πήδημα, της 22 Ιούνη 1941), η «πάλη κατά της φασιστικής επικράτησης» δεν ήταν πια ο «βασικός κρίκος της αλυσίδας»» (Προφανώς αναφέρεται στην οδηγία της ΚΔ που παρατέθηκε παραπάνω, αρχές Νοέμβρη 1939).
Επικαλέστηκε επίσης και άρθρο του Γιώργη Σιάντου, γράφοντας:
«Στο Ρίζο της 30 Νοέμβρη 1939, το άρθρο «Ο ρόλος των Γλύξμπουργκ», γραμμένο απ’ τον ίδιο τον Εισηγητή, παρ’ όλο που δημοσιεύτηκε μετά τη σύλληψή του, μιλάει πιο καθαρά για τη θέση μας απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο: «Κάνουν ό,τι μπορούν για να παρασύρουν την Ελλάδα σε πόλεμο στο πλευρό των Αγγλογάλλων ιμπεριαλιστών, είναι έτοιμοι να μεταβάλουν την Ελλάδα σε πολεμικές βάσεις και να δώσουν τον ελληνικό λαό στον Τσάμπερλαιν για να τον σφάξει…»». Και πιο κάτω:
«Λαός και στρατός ας αντιταχθούν αποφασιστικά τόσο στα σχέδια του Μουσολίνι όσο και σε κείνα των Αγγλογάλλων και των Ελλήνων «πρακτόρων τους». Ας αγωνιστούν για να βάλουν την Ελλάδα στο πλευρό των βαλκανικών λαών και της Σοβιετικής Ενωσης για την ΑΠΟ ΚΟΙΝΟΥ (υπογρ. δική μου) υπεράσπιση της ανεξαρτησίας και ακεραιότητας των χωρών τους, για την κατάπαυση του πολέμου, την αποκατάσταση της παγκόσμιας ειρήνης και της ελευθερίας».
Και καταλήγει ο Κτιστάκης:
«Συμπέρασμα: Την εποχή του Ελληνοϊταλικού πολέμου εφόσον το Κόμμα μας εφάρμοζε τις οδηγίες της ΚΔ που έθεταν σα θεμελιώδικο καθήκον την πάλη για τη δημιουργία του βαλκανικού συνασπισμού με την υποστήριξη της Σοβ. Ενωσης, ήταν υποχρεωμένο και να πάρει θέση κατά του πολέμου»14.
Επί της ουσίας η επιστολή Κτιστάκη και γενικότερα οι θέσεις της «Παλιάς ΚΕ» είναι ταυτόσημες με το δεύτερο και με το τρίτο γράμμα τουΖαχαριάδη . Η διαφορά επικεντρώνεται στην τοποθέτηση της κάθε πλευράς κατά την έναρξη του ελληνοϊταλικού πολέμου και μέχρι να καταδιωχθεί ο ιταλικός στρατός πέρα από τα ελληνικά σύνορα.
Η ομοιότητα της θέσης της «Παλιάς ΚΕ» με το δεύτερο και το τρίτο γράμμα φαίνεται και από το παρακάτω κείμενό της, με ημερομηνία 7 Δεκέμβρη 1940, με τίτλο «Μανιφέστο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ». Ανάμεσα σε άλλα ανέφερε:
«Ο πόλεμος αυτός που προκλήθηκε απ’ τη βασιλομεταξική σπείρα, που διατάχτηκε απ’ τους εγγλέζους ιμπεριαλιστές, δεν μπορεί νάχει την παραμικρή σχέση με την υπεράσπιση της πατρίδας μας. (…) Πρέπει γι’ αυτό πρώτα – πρώτα ν’ ανατρέψουμε τη βασιλομεταξική σπείρα που μας έμπλεξε στον πόλεμο. Πρέπει ακόμα να προτείνουμε ειρήνη δίχως προσαρτήσεις κι αποζημιώσεις και ν’ ασφαλίσουμε την ουδετερότητά μας απέναντι στο συνεχιζόμενο πόλεμο των ιμπεριαλιστών, προσανατολιζόμενοι προς τη Σοβιετική Ενωση. (…) Καλούμε τους πολεμιστές μας ν’ αρνηθούν να πολεμήσουν πέρ’ απ’ τα σύνορα της πατρίδας μας. Τι ζητάμε στην Αλβανία; Πού μας πάνε; Ο λαός μας δε θέλει δεύτερο Σαγγάριο!».
Να σημειωθεί ακόμα ότι ο Ν. Ζαχαριάδης , αφού έγραψε το πρώτο γράμμα, έζησε επί μήνες με την αγωνία της επιβεβαίωσης ή όχι της γραμμής που έδινε αυτό. Οπως είπε ο ίδιος, «μόνο την 22/6/1941 ησύχασα οριστικά, βεβαιώθηκα πως έτσι έπρεπε να γίνει»15. Δηλαδή, τη μέρα που η Γερμανία επιτέθηκε κατά της Σοβιετικής Ενωσης.
6. Η αλληλοσχέση των τριών γραμμάτων
Στον Ζαχαριάδη ήταν καθαρό ότι η απόκρουση της ιταλικής επιδρομής θα είχε τη συνέχειά της, δηλαδή τη μετατροπή – από την πλευρά της κυβέρνησης Μεταξά – του αμυντικού πολέμου σε πόλεμο κατακτητικό, με στόχο την κατάληψη της Αλβανίας από τον ελληνικό στρατό. Στη σοβινιστική της επιδίωξη η κυβέρνηση είχε ως πρόσχημα την ύπαρξη της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία. Αυτή η βέβαιη εξέλιξη θα άλλαζε τα δεδομένα του πολέμου.
Ετσι, φαίνεται ότι στη σκέψη του Ζαχαριάδη πρυτάνευε το εξής: Υποστηρίζοντας οι κομμουνιστές το συγκεκριμένο πόλεμο μέχρι ενός σημείου, βοηθούσαν το λαό να δει καλύτερα τα πράγματα, να κατανοήσει το επόμενο «βήμα», την εναντίωση στον πόλεμο, καθώς και την πάλη για την ανατροπή της κυβέρνησης. Αποδεικνύεται αυτό στα κείμενα και των τριών γραμμάτων .
Εχοντας καθαρό ποιες ήταν οι προθέσεις της κυβέρνησης Μεταξά, ο Ν.Ζαχαριάδης διευκρινίζει από την αρχή: «Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσολίνι». Ο λαός της Ελλάδας και όχι η πλουτοκρατία! Και κλείνει το γράμμα του με την υπογράμμιση της διεθνούς διάστασης της λαϊκής πάλης: «Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας». Οι εργαζόμενοι, λοιπόν, όχι οι κυβερνήσεις τους, όπως αυτές της Ελλάδας και της Μ. Βρετανίας.
Τα πράγματα εξελίχθηκαν έτσι ακριβώς. Και τότε ο Ζαχαριάδηςπαρενέβη με το δεύτερο γράμμα του, για να υπογραμμίσει: Πρώτον, ότι ο χαρακτήρας του πολέμου, ως εθνικοαπελευθερωτικός, έχει πάψει να υφίσταται από τη στιγμή που ο ελληνικός λαός χάλασε τα σχέδια του φασισμού. Δεύτερο, ότι, αφού στον πόλεμο κυριάρχησε πια η κατακτητική πτυχή, ως καθήκοντα της πάλης μπαίνουν η ειρήνη και η ουδετερότητα της Ελλάδας. Τρίτο, ότι τώρα επιβάλλεται να προσδιοριστεί σαφέστερα ο «νέος» αντίπαλος του ελληνικού λαού, ο εγγλέζικος ιμπεριαλισμός, και να υπάρξει προσανατολισμός προς τον αληθινό φίλο της χώρας, τη Σοβιετική Ενωση. Τέταρτο, ότι ο λαός πρέπει να προετοιμάζεται για το νέο μέτωπο αγώνα που ανοιγόταν μπροστά του, που σαφέστατα είχε αντικυβερνητικό περιεχόμενο.
Εχει μεγάλη σημασία να δει κανείς ότι το δεύτερο γράμμα ο Ζαχαριάδηςτο έγραψε τη στιγμή που ο ελληνικός στρατός είχε σχεδόν πετάξει τους Ιταλούς εισβολείς έξω από τα ελληνικά σύνορα. Σχεδόν. Γι’ αυτό και είναι προειδοποιητικός σε μεγάλο βαθμό, κάτι που βεβαίως δεν κάνει πια στο τρίτο γράμμα.
Είναι, λοιπόν, πολύ καθαρή η σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο γράμμα, όπως είναι πολύ καθαρές και οι διαφορές του ενός από το άλλο. Κύρια διαφορά: Ο χαρακτήρας του πολέμου.
Ωστόσο, συγκεκριμένοι λόγοι, τους οποίους ο Ζαχαριάδης αναφέρει, τον υποχρέωσαν στη δημοσιοποίηση και τρίτου γράμματος . Το τρίτο γράμμα δεν έχει, ως προς την κατεύθυνση, ουσιαστικές διαφορές από το δεύτερο. Οπως μάλιστα φαίνεται από το «σχέδιο απόφασης» που συνόδευε το δεύτερο και το οποίο δόθηκε από τον Ζαχαριάδη στην «Προσωρινή Διοίκηση», για να το δημοσιεύσει – που όμως εκείνη δεν το δημοσίευσε – το σχέδιο και το τρίτο γράμμα είναι πανομοιότυπα. Θέτουν και τα δύο το θέμα της ανατροπής της κυβέρνησης Μεταξά. Το τρίτο γράμμα:
«…παραμένει (ο Μεταξάς) κύριος εχθρός του λαού και της χώρας. Η ανατροπή του είναι το πιο άμεσο και ζωτικό συμφέρον του λαού μας. Λαός και στρατός πρέπει να πάρουνε στα χέρια τους τη διαχείριση της χώρας και του πολέμου…»
Και το «σχέδιο απόφασης»:
(…) «V. Στο δρόμο αυτό της Ειρήνης – Λευτεριάς εξασφάλισης, κύριο εμπόδιο στέκεται η μοναρχοφασιστική διχτατορία του Μεταξά. Για να εξασφαλιστεί ο δρόμος αυτός πρέπει να συντριβεί η διχτατορία αυτή. Ο λαός και ο στρατός πρέπει να πάρουν στα χέρια τους τον αγώνα της υπεράσπισης της χώρας απ’ την ιταλοφασιστική εξωτερική επιδρομή και απ’ την εσωτερική φασιστική διχτατορία. Αυτός είνε σήμερα ο δρόμος του ΚΚΕ και του λαού της Ελλάδας».
Μάλιστα στο θέμα αυτό ο Ζαχαριάδης έδωσε και τούτη τη θεμελιακή διάσταση:
«Οι λαοί και οι φαντάροι της Ελλάδας και Ιταλίας δεν είναι εχθροί, μα αδέρφια και η συναδέλφωσή τους στο μέτωπο θα σταματήσει τον πόλεμο που κάνουν οι εκμεταλλευτές κεφαλαιοκράτες τους».
Εχοντας, λοιπόν, συμπληρωματική σχέση και συνέχεια το πρώτο γράμμα με το δεύτερο, είναι σαφές ότι την ίδια σχέση και συνέχεια έχει και το πρώτο με το τρίτο.
Είναι σημαντική η τοποθέτηση του Κώστα Καραγιώργη, ο οποίος έγραψε σε άρθρο στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση (ΚΟΜΕΠ) τον Οκτώβρη του 1946, για τη σχέση που έχουν μεταξύ τους τα γράμματα του Ζαχαριάδη. Διαβάζουμε:
«Αργότερα, από τα μπουντρούμια της Γενικής Ασφάλειας της Αθήνας, όταν το Κόμμα έξω οργανωτικά είταν διαλυμένο και βασίλευε ιδεολογική σύγχυση με την χαφιέδικη «Προσωρινή Διοίκηση»και την παλιά «Κεντρική Επιτροπή»(…) Εγραψε μέσα από το κελλί το περίφημο γράμμα του για το πανεθνικό μέτωπο κατά του Ιταλού εισβολέα και κατόπιν το δεύτερο γράμμα του για το συγχρονισμό της πολιτικής γραμμής που επέβαλλαν οι συνθήκες που διαμορφώθηκαν με την απώθηση των Ιταλών έξω από τα ελληνικά σύνορα».16
Ο Καραγιώργης ως δεύτερο εννοούσε το τρίτο, αφού το δεύτερο δεν το γνώριζε ακόμα. Η Ασφάλεια, όπως είδαμε, το δημοσιοποίησε το Μάρτη του 1947, ενώ το άρθρο στην ΚΟΜΕΠ ο Καραγιώργης το έγραψε τον Οκτώβρη του 1946.
Η δραματική ιστορία των τριών γραμμάτων , της πολεμικής που δέχτηκαν και όλων των τότε συνθηκών που διαμορφώθηκαν στο ΚΚΕ, δεν τελειώνει με τα παραπάνω. Μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο μιας άλλης έρευνας.
1. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α’ Τόμος, 1918-1949, σελ. 346, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.
2. Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α’ Τόμος, 1918-1949, σελ. 346, εκδ. Σύγχρονη Εποχή.
3. Το γράμμα παρατίθεται, όπως ακριβώς έχει δημοσιευτεί στο βιβλίο Το ΚΚΕ από το 1931 ως το 1952, σελ. 92, Εκδοτικό της KE του ΚΚΕ.
4. Δημοσιεύεται, όπως ακριβώς υπάρχει στο βιβλίο Το ΚΚΕ από το 1931 ως το 1952, σελ. 95, Εκδοτικό της KE του ΚΚΕ.
5. Πέτρου Ανταίου, Ν. Ζαχαριάδης , θύτης και θύμα, σελ. 163, εκδ. Φυτράκη.
6. Πέτρου Ανταίου, Ν. Ζαχαριάδης , θύτης και θύμα, σελ. 163, εκδ. Φυτράκη.
7. Α. I. Παυλόπουλου, Εθνοπροδοσίαι και ψευδολογίαι του ΚΚΕ, σελ. 141-142, εκδ. Ελληνική Σκέψις, Αθήναι, 1963.
8. To ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τόμ. 5, σελ. 296.
9. Κομμουνιστική Διεθνής, σελ. 493, εκδ. Ελεύθερη Ελλάδα, 1973.
10. Ο.π., σελ. 494.
11. Ο.π., σελ. 495.
12. Αρχείο ΚΚΕ.
13. Ο Κτιστάκης, γραμματέας της Οργάνωσης Κρήτης και πρόεδρος της Διοικητικής Επιτροπής της, βρήκε ένδοξο και ηρωικό θάνατο. Εκτελέστηκε από τους Γερμανούς.
14. Γιάννη Πετσόπουλου, Τα πραγματικά αίτια της διαγραφής μου από το ΚΚΕ, σελ. 328-341, εκδ. 1946.
15. Το ΚΚΕ. Επίσημα Κείμενα, τόμ. 8, σελ. 693.
16. Λευτέρη Αποστόλου, Νίκος Ζαχαριάδης , σελ. 150, εκδ. Φιλίστωρ.
Η Κομμούνα
Πώς όμως φτάσαμε σε αυτό το κοσμοϊστορικό γεγονός; Τα γεγονότα της Κομμούνας του Παρισιού δεν μπορούν να ξεχωριστούν από τα γεγονότα του γαλλο-πρωσικού πολέμου του 1870-71. Ο πόλεμος κηρύσσεται από τον Ναπολέοντα Βοναπάρτη (ανιψιό του Βοναπάρτη, που το 1851 κατέλυσε τη Δημοκρατία, εγκαθιδρύοντας τη «Δεύτερη Αυτοκρατορία»), στις 20 του Ιούλη 1870, αλλά οι πολεμικές επιχειρήσεις δεν ξεκινούν νωρίτερα από τις 2 του Αυγούστου του ίδιου χρόνου. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος αυτός δεν ήταν άλλο από την έκφραση των εκρηκτικών αντιθέσεων και του οξυμένου ανταγωνισμού μεταξύ των αστικών τάξεων της Γαλλίας και της Γερμανίας.
Η προσπάθεια ενοποίησης της Γερμανίας – που συντελείται εκείνη την περίοδο με την πραγματοποίηση τριών πολέμων – είναι η έκφραση της γρήγορης οικονομικής ανόδου των διαφόρων γερμανικών κρατιδίων με επίκεντρο την Πρωσία. Δεν είναι τυχαίο ότι η οικονομική πορεία και η βιομηχανική ανάπτυξη της Γερμανίας είναι πολύ ταχύτερες απ’ ό,τι οι αντίστοιχες της Γαλλίας. Η αντίθεση, λοιπόν, ανάμεσα στις δύο χώρες οξύνεται, αφού η Γαλλία όχι μόνο βλέπει έναν επικίνδυνο ανταγωνιστή, αλλά και μια ισχυρή απειλή στα ανατολικά της σύνορα.
Σε σχέση με τη Γαλλία, η οικονομική πορεία της Γερμανίας παρουσιάζει τις εξής ιδιομορφίες: Αφ’ ενός είναι πολύ γρήγορη. Ας πάρουμε την εξόρυξη κάρβουνου που αποτελεί τομέα – κλειδί για τον 19ο αιώνα. Η παραγωγή της Γερμανίας περνά από τα 12.000.000 τόνους το 1860 στα 26.000.000 το 1870, ενώ της Γαλλίας, τον ίδιο χρόνο, δεν ξεπερνούσε τα 10.000.000. Αφ’ ετέρου είναι πολύ πιο προσανατολισμένη προς μία «παραγωγική» και «βιομηχανική» κατεύθυνση. Η πρώτη ατμομηχανή στη Γερμανία κατασκευάζεται – με αρκετή καθυστέρηση – το 1841 από την εταιρεία «Borsig» που εδρεύει στο Βερολίνο (και που εξακολουθεί να υπάρχει και σήμερα στο δυτικό τμήμα της πόλης). Το 1871, όμως, η Γερμανία διαθέτει ήδη περισσότερες ατμομηχανές από τη Γαλλία.
Ο πόλεμος και οι συνέπειες
 |
| ΗΤΤΑ ΤΟΥ ΓΑΛΛΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΟ ΣΕΝΤΑΝ 2/9/1870 |
Στις 2 του Σεπτέμβρη, με την είδηση της συνθηκολόγησης, η αντιπολίτευση στον Λουδοβίκο – που καιρό υπέβοσκε – ξεσπά. Συνέρχεται το νομοθετικό Σώμα του Παρισιού και ανάμεσα στα άλλα αποφασίζει την κατάργηση της μοναρχίας και την εγκαθίδρυση της δημοκρατίας (4 του Σεπτέμβρη), τη δημιουργία κυβέρνησης «Εθνικής Αμυνας» και τη δημιουργία Εθνοφρουράς για την υπεράσπιση της πόλης από τον κίνδυνο της άμεσης κατάληψης. Στις 16 του Σεπτέμβρη τα πρώτα γερμανικά στρατιωτικά τμήματα εμφανίζονται έξω απ’ το Παρίσι και στις 19 του μήνα ξεκινά η πολιορκία της πόλης κυρίως από το Βορρά και την Ανατολή.
Η κυρίαρχη αστική τάξη επιδιώκει, από τον Οκτώβρη ακόμη, να σώσει τα συμφέροντά της, να προδώσει το λαό και να έρθει σε συμφωνία με τους Πρώσους. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, στις 27 του Οκτώβρη, ο στρατάρχης Μπαζέν παραδίδει στους Γερμανούς το Μετς με όλο το στρατό του. Στις 31 του Οκτώβρη, το προλεταριάτο απαντά σε αυτή την προδοτική στάση με εξέγερση, η οποία όμως αποτυγχάνει.
Στις 18 του Γενάρη, στην Αίθουσα των Κατόπτρων των Βερσαλιών, που έχουν καταλάβει τα γερμανικά στρατεύματα, ο βασιλιάς της Πρωσίας Γουλιέλμος ανακηρύσσεται διά βοής «Αυτοκράτορας της Γερμανίας» (Κάιζερ). Ηταν η ληξιαρχική πράξη γέννησης της Γερμανίας.
Η νέα προδοσία της αστικής τάξης έρχεται στις 19 του Γενάρη του 1871, όταν η εθνοφρουρά οδηγείται σε βέβαιη καταστροφή με την οργάνωση εξόδου στον τομέα Μπινζαβάλ. Το αποτέλεσμα ήταν νέα εργατική εξέγερση στις 22 του Γενάρη, και αυτή, όμως, αποτυχημένη.
Στις 28 του Γενάρη, η κυβέρνηση Εθνικής Αμυνας υπογράφει ανακωχή με τους Γερμανούς, η οποία δεν είναι τίποτε άλλο από πλήρης συνθηκολόγηση. Στις 8 του Φλεβάρη και ενώ η πολιορκία του Παρισιού συνεχίζεται, εκλέγεται νέα Εθνοσυνέλευση, στη σύνθεση της οποίας πλειοψηφούν οι μοναρχικοί. Στις 17 του Φλεβάρη πρωθυπουργός αναλαμβάνει ο Thiers (Θιέρσιος). Στις 26 του ίδιου μήνα, υπογράφεται στις Βερσαλίες η προκαταρκτική συμφωνία και επικυρώνεται από την Εθνοσυνέλευση την 1η του Μάρτη.
Η κατάσταση στο Παρίσι έχει φτάσει σε εκρηκτικό σημείο. Ηδη, όπως είδαμε, έχουν πραγματοποιηθεί δύο αποτυχημένες εξεγέρσεις, που όμως δηλώνουν τη διάθεση του λαού της πόλης και των πρωτοπόρων στοιχείων του, των εργατών. Στο μεταξύ, το Φλεβάρη – Μάρτη του 1871, εργάτες και μικροαστοί του Παρισιού ιδρύουν μια μαζική πολιτική οργάνωση, τη «Δημοκρατική Ομοσπονδία της Εθνοφρουράς του Τμήματος του Σηκουάνα», με δύναμη 215 ταγμάτων. Να σημειωθεί εδώ πως ο λαός του Παρισιού δεν είχε αφοπλιστεί.
Η Κομμούνα
 |
| ΟΔΟΦΡΑΓΜΑΤΑ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ |
Συλλαμβάνουν τους στρατηγούς των κυβερνητικών στρατευμάτων Λεκόντ και Τομά και τους εκτελούν. Οι εξεγερμένοι καταλαμβάνουν το Δημαρχείο του Παρισιού και υψώνουν την κόκκινη σημαία. Στις 20 του Μάρτη γίνονται προσπάθειες εξέγερσης και σε άλλες πόλεις, που, όμως, αποτυγχάνουν.
Στις 26 του Μάρτη, εκλέγεται η Παρισινή Κομμούνα και στις 28 ανακηρύσσεται πανηγυρικά κυβέρνηση. Στο μεταξύ, η προδοτική αστική κυβέρνηση του Θιέρσιου έχει μεταφερθεί στις Βερσαλίες (18 χλμ. δυτικά του Παρισιού).
Μέσα στις 70 μέρες που κράτησε η Κομμούνα, μέχρι τις 28 του Μάη, υλοποίησε ένα πλούσιο έργο και πήρε ιστορικές αποφάσεις. Να πώς περιγράφει ο Μαρξ τα διατάγματα της Κομμούνας:
«Το πρώτο διάταγμα της Κομμούνας ήταν το διάταγμα για την κατάργηση του μόνιμου στρατού και για την αντικατάστασή του με τον οπλισμένο λαό». «Η Κομμούνα – συνεχίζει σε άλλο σημείο – δεν επρόκειτο να είναι ένα κοινοβουλευτικό, αλλά ένα εργαζόμενο Σώμα, εκτελεστικό και νομοθετικό ταυτόχρονα. Η αστυνομία, που ως τότε ήταν το όργανο της κεντρικής κυβέρνησης, απογυμνώθηκε αμέσως από όλες τις πολιτικές της ιδιότητες και μετατράπηκε σε υπεύθυνο όργανο της Κομμούνας, που μπορούσε να ανακληθεί σε οποιαδήποτε στιγμή».
Τα διατάγματα
 |
| 28η ΜΑΡΤΙΟΥ 1871. Η ΑΝΑΚΥΡΥΞΗ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΑΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΔΗΜΑΡΧΕΙΟΥ |
Καθιέρωσε την ασυλία των ξένων ενάντια στις κατασχέσεις. Διόρισε επιτροπή για την αναδιοργάνωση της εκπαίδευσης. Καθιέρωσε τη δωρεάν Παιδεία. Κατάργησε την αστυνομία και την αντικατέστησε με την Πολιτοφυλακή.
Η πτώση της Κομμούνας έγινε στις 28 του Μάη. Το μένος των κυρίαρχων τάξεων της Γαλλίας ήταν τεράστιο και ήθελαν να δώσουν μια «παραδειγματική τιμωρία» στους εξεγερμένους εργάτες. Ετσι, στις 21 του Μάη, τα στρατεύματα του στρατηγού Μακ – Μαόν αρχίζουν γενική επίθεση ενάντια στο Παρίσι.
Κινητοποιούνται 130.000 καλά οπλισμένοι και εκπαιδευμένοι στρατιώτες, που υποστηρίζονται από μεγάλες μονάδες βαρέος πυροβολικού. Απέναντί τους βρίσκονται περίπου 30.000 κομμουνάροι, άσχημα οπλισμένοι. Η αγριότητα των επιθέσεων είναι τέτοια που η βδομάδα, μέχρι τις 28 του Μάη, οπότε ηττάται η Κομμούνα, έμεινε στην ιστορία ως «Ματωμένη Βδομάδα». «Η γη στρώθηκε από τα πτώματά τους και το φρικιαστικό αυτό θέαμα θα χρησιμεύσει για να δοθεί ένα μάθημα», έλεγε ο Θιέρσιος σε ένα τηλεγράφημά του, εκείνη την εποχή.
Τα διδάγματα
 |
| Η ΚΑΤΑΚΤΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ. ΟΔΟΦΡΑΓΜΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΠΑΝΣ, ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΝΤΑΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ |
Και σε άλλο σημείο, στο ίδιο έργο: «Τα μέλη της Κομμούνας χωρίζονταν σε μια πλειοψηφία, τους μπλανκιστές που επικρατούσαν και στην Κεντρική Επιτροπή της Εθνοφυλακής και σε μια μειοψηφία: Μέλη της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών, κυρίως από οπαδούς της σοσιαλιστικής σχολής του Προυντόν (…) Καταλαβαίνει κανείς, λοιπόν, ότι στον οικονομικό τομέα η Κομμούνα παράλειψε αρκετά πράγματα, που, κατά τη σημερινή μας αντίληψη, έπρεπε να τα είχε κάνει. Δυσκολότερα, βέβαια, από όλα μπορεί να κατανοηθεί το γεγονός ότι η Κομμούνα στάθηκε ευλαβικά με ιερό σεβασμό μπροστά στις πόρτες της τράπεζας της Γαλλίας. Αυτό ήταν επίσης σοβαρό πολιτικό λάθος. Η τράπεζα στα χέρια της Κομμούνας – αυτό θα άξιζε περισσότερο από δέκα χιλιάδες ομήρους».
Ο Β. Ι. Λένιν, στο άρθρο του «Τα διδάγματα της Κομμούνας», σημειώνει: «(…) Παρά το γεγονός ότι το σοσιαλιστικό προλεταριάτο ήταν χωρισμένο σε πολλές αιρέσεις, η Κομμούνα αποτέλεσε ένα λαμπρό υπόδειγμα της ικανότητας του προλεταριάτου να πραγματοποιεί ομόθυμα τα δημοκρατικά καθήκοντα που η αστική τάξη ήξερε μόνο να τα διακηρύσσει. Χωρίς καμιά ιδιαίτερη πολύπλοκη νομοθεσία, απλά, στην πράξη, το προλεταριάτο που κατέλαβε την εξουσία εφάρμοσε τον εκδημοκρατισμό του κοινωνικού καθεστώτος, κατάργησε τη γραφειοκρατία και πραγματοποίησε την αιρετότητα των δημόσιων υπαλλήλων από το λαό.
1Παρ’ όλα όμως τα λάθη της, η Κομμούνα αποτελεί το πιο υψηλό παράδειγμα του πιο περίλαμπρου προλεταριακού κινήματος του ΧΙΧ αιώνα. Ο Μαρξ εκτιμούσε εξαιρετικά την ιστορική σημασία της Κομμούνας. Αν τον καιρό που η συμμορία των Βερσαλιών έκανε την προδοτική επιδρομή για ν’ αφαιρέσει από το προλεταριάτο του Παρισιού τα όπλα οι εργάτες τα παράδιναν χωρίς μάχη, η καταστροφική πτώση του ηθικού, που θα προκαλούσε μια τέτοια αδυναμία στο προλεταριακό κίνημα, θα ήταν πολλές φορές πιο βαριά, παρά η ζημιά από τις απώλειες που είχε η εργατική τάξη στον αγώνα, υπερασπίζοντας τα όπλα της. Οσο μεγάλες και αν ήταν οι θυσίες της Κομμούνας, αυτές εξαγοράζονται με τη σημασία που έχει για τον καθολικό προλεταριακό αγώνα: Η Κομμούνα έδειξε τη δύναμη του εμφυλίου πολέμου, διέλυσε τις πατριωτικές αυταπάτες κι έκανε θρύψαλα την απλοϊκή πίστη ότι οι επιδιώξεις της αστικής τάξης είναι πανεθνικές. Η Κομμούνα έμαθε στο ευρωπαϊκό προλεταριάτο να βάζει συγκεκριμένα τα καθήκοντα της σοσιαλιστικής επανάστασης …)».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου