![]() |
Ο ΜΙΘΡΑΣ ΣΚΟΤΩΝΕΙ ΤΟΝ ΙΕΡΟ ΤΑΥΡΟ. ΟΨΗ ΡΩΜΑΙΚΟΥ ΑΝΑΓΛΥΦΟΥ ΣΕ ΜΑΡΜΑΡΟ, 2ΟΣ- 3ΟΣ ΑΙ. Μ.Χ. (ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΟΥΒΡΟΥ) |
Κρατάμε λοιπόν την ελπίδα και με περισσότερη γνώση, πορευόμαστε στους δρόμους του αγώνα για ένα καλύτερο αύριο…
Τα σπήλαια και τα βρέφη
![]() |
Ο ΜΙΚΡΟΣ ΒΟΥΔΑΣ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΤΟΠΟ… |
Η «συνταγή» γέννησης Σωτήρων
Κατά την πρώτην, εγεννήθη ο Οσιρις και μόλις εγεννήθη ταυτόχρονα ακούστηκε άνωθεν ισχυρά φωνή ότι ο κυρίαρχος των όλων έρχεται στο φως… Ο Παμύλης, που έβγαζε νερό από το ναό του Δία, άκουσε φωνή να τον διατάσσει ν’ αναγγείλει μεγαλόφωνα, ότι ο Οσιρις εγεννήθη, ο μέγας βασιλεύς, ο ευεργέτης.Και ο Μίθρας γεννιέται χωρίς άλλους μάρτυρες παρά βοσκούς. Ετσι εξηγείται γιατί προτιμήθηκαν οι βοσκοί στο χριστιανικό μύθο, μια και ξέρουμε ότι ο Μίθρας ήταν σύγχρονος και επικίνδυνος ανταγωνιστής του Εβραίου Σωτήρα μας!
Ολες οι Μυστηριακές θρησκείες που επαγγέλλουνται τη Σωτηριακή αθανασία είναι θρησκείες του θνήσκοντος θεού, ή, αλλιώς, όλες οι θρησκείες των θνησκόντων θεών, επαγγέλλουνται τη σωτηριακή αθανασία. Τα Ελευσινιακά Μυστήρια (όπου η Κάθοδος και Ανοδος της Περσεφόνης παράλληλο της Καθόδου και Ανόδου της Δήμητρας, αντικατασταίνει το θάνατο και την ανάσταση του Πλούτου του ύστερα Πλούτωνα), τα Διονυσιακά Μυστήρια, τα Ορφικά και Οσιρικά Μυστήρια, τα Κυβελικά Μυστήρια και, όμοια, τα Μιθραϊκά Μυστήρια (όπου ο ηλιακός Μίθρας σφετερίζεται τη δραματική λατρεία ενός θvήσκοντος Θεού), επαγγέλλουνται όλα τους, τη μετά θάνατο σωτηρία του μύστη τους, κι έχουν στο κέντρο τους το Δράμα ενός θνήσκοντος θεού που ανασταίνεται θανάτω θάνατον πατήσας.
Το άστρο της Βηθλεέμ
![]() |
Ο ΔΙΑΣ ΣΤΟ ΑΡΜΑ… |
Από ιερό του Διόνυσου στην Κραστωνία ξεπηδά την ώρα της νυχτερινής χρονιάτικης θυσίας μεγάλη φωτιά. Η γέννηση του Θείου Βρέφους στα Ελευσίνια μηνιέται «υπό πολλώ πυρί» κάτου από τη φλόγα την πολλή των λαμπάδων. Τον Διόνυσο ο Ερμής τον ανεβάζει «ημιτέλεστον βρέφος» στον Ολυμπο, «ουρανίω πυρί γυΐα λελουμένον».
Ο βοσκός που βρήκε βρέφος τον Ασκληπιό, είδε ν’ αστράφτει από το κορμί του λαμποκοπή, που γύρισε το πρόσωπό του.
![]() |
…ΚΑΙ Ο ΑΙ – ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ |
Οι Ρωμαίοι που, στην αφύπνισή τους, βρίσκουν έτοιμες κοσμογονικές ανακαλύψεις (όπως τη συμβολή του σερνικού στη γονιμοποίηση) «βλέπουν τον Σέρβιο Τύλλιο να γεννιέται από ‘να φλόγινο φαλλό που βγαίνει από την εστία». Οταν ο Σέρβιος ήταν παιδί φεγγοκοπούσε το κεφάλι του σαν κοιμόταν, θα πει ακόμα ο Πλούταρχος.
Και ο Βούδας, φώτιζε ολόγυρα τον τόπο μέσα από τα σπλάχνα της μάνας του.
Τα κάλαντα
Τα Κάλαντα λοιπόν του Αϊ-Βασίλη και των Χριστουγέννων, είναι «αι Καλένδαι Ιανουαρίου» των ειδωλολατρών, εκδήλωση των Πυανεψίων. Η ονομασία κρατά από τo μήνα Πυανεψώνα. Ο Πυανεψών αντιστοιχούσε στο δικό μας μισό του Οκτώβρη και πρώτο μισό του Νοέμβρη. Τα Πυανέψια, προς τιμήν της Σκιράδος Αθηνάς και του Απόλλωνα, και πολύ αργότερα του Διόνυσου, γιόρταζαν τη γονιμότητα του χρόνου που έφευγε και τη συνέχιση της γονιμότητας, του ερχόμενου χρόνου που άρχιζε κείνη τη μέρα: τη Νουμηνεία, η δική μας Πρωτοχρονιά. Η πρώτη μέρα (η δική μας Παραμονή) περνούσε με την ανταλλαγή δώρων από οικογένεια σε οικογένεια και με πλουσιοπάροχα τραπέζια. Το βράδυ όλος ο κόσμος βρίσκεται στους δρόμους, τραγουδώντας και χορεύοντας. Το έθιμο έρχεται κατευθείαν από τα Πυανέψια και της «περιφοράς από οικίας εις οικίαν κλάδων ειρεσιώνης (ελιάς) περιετυλιγμένων με έρια και απαρχάς καρπών, προσφοραί τω Ηλίω και ταις Ωραις, υπό παίδων αδόντων άσμα δι’ ο εφιλοδωρούντο υπό των οικοδεσποτών». Μόλις ξημερώσει οι πόρτες όλων των σπιτιών είναι στολισμένες με κλάδους δάφνης, στεφάνια κ.τ.λ. όλοι καταστόλιστοι «εκ πορφύρας» συνοδεύουν τους άρχοντας στους ναούς, τραγουδώντας και με λαμπάδες που φωτίζουν την πόλη. Οι δε υπηρέτες των αρχόντων σκορπούν λεφτά στον όχλο. Τη μέρα αυτή την περνούν όλοι στα σπίτια τους που παίζουν κύβους (ζάρια), δούλοι και αφεντικά. Και δε δουλεύουν ούτε οι δούλοι, που κι αν μεθύσουν ακόμη, δεν τιμωρούνται!
Ολο το διήμερο των γιορτών της Πρωτοχρονιάς, που λεγόταν Κάλαντα, και τον ενθουσιασμό που προκαλούσαν στο σύνολο του ειδωλολατρικού κόσμου, οι ειδωλολάτρες το μεταφέρουν στη βυζαντινή εποχή μετά μανίας διόλου χριστιανικής. Πράγμα που προκαλεί την αγανάκτηση του Χρυσόστομου, στο τέλος του 4ου προς τον 5ο αιώνα, που είναι πατριάρχης στην Αντιόχεια.
Παρ’ ολ’ αυτά, «οι προθύμως ασπασθέντες τον χριστιανισμόν» δεν το βάζανε κάτω. Οπότε πλέον η 6η Οικουμενική Σύνοδος στα 692, καταδίκασε και απαγόρευσε διά του 62ου κανόνος «τας εορτάς και πανηγύρεις ευωχίας των Εθνικών κατά την 1ην Ιανουαρίου, τας καλουμένας Καλένδας Ιανουαρίου».
Η Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια έχει τέτοιο σεβασμό στην αλήθεια και στο κοινό που δεν αναφέρει τις ρίζες των Καλάντων και προσπαθεί να μας πείσει πως πρόκειται για έθιμο βυζαντινής προέλευσης. Και το έθιμο μπορεί να το ‘πνιξε ο μαϊμουδισμός μας και η νεοπλουτιστική τάση μας να υιοθετούμε τόσο δουλικά έθιμα, απαρνούμενοι δικά μας, που δεν κατάφερε να τα ξεριζώσει όλη η αιματοβαμμένη βία του Βυζαντίου και της Τουρκοκρατίας. Οσοι μεγαλώσαμε σε επαρχία ζήσαμε αυτή τη λαμπρότητα και τον πλούτο της γιορτής της Πρωτοχρονιάς, κατά τις περιγραφές, ως τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Ετσι δίδεται και μια εξήγηση στο γιατί η Καθολική Δύση ρίχνει όλο της το γιορταστικό βάρος στα Χριστούγεννα, ενώ η πρωτοχρονιά περνά τελείως απαρατήρητη. Η Δύση και το φράγκικο κράτος ειδικά, που συγκροτείται στο έβγα του 9ου αιώνα (στις 25/12 του 800 ο Πάπας στέφει στον Αγιο Πέτρο της Ρώμης τον πρώτο Γάλλο αυτοκράτορα, τον Καρλομάγνο) καταπίνει, παρθένο καθώς είναι από παλιότερες ρίζες, όλο το αντιελληνικό πνεύμα του παπισμού, που ταυτιζόταν σε νοοτροπία με τον ιουδαϊκό φανατισμό. Αλλά για να ξαναγυρίσουμε στην εποχή που μας ενδιαφέρει, ο Πυανεψιώνας μήνας ήταν γεμάτος παρόμοιες γιορτές στην αρχαία Αθήνα: Τα κυβερνήσια, τα Οσχοφόρια, Θεσμοφόρια, Απατούρια, Χαλκεία, Επιτάφια, είχαν περίπου τις ίδιες εορταστικές εκδηλώσεις. Νέοι στολισμένοι με κλαδιά ελιάς ή αμπελιού κατάφορτα με σταφύλια (Οσχοφόρια) περιδιάβαιναν τα σπίτια, τραγουδούσαν, κι έβρισκαν παντού στρωμένα τραπέζια, ιδιωτών ή του Δήμου.
Αφού λοιπόν, παρ’ όλες τις απαγορεύσεις, οι παραδόσεις και τα έθιμα επιβίωναν, όπως η ίδια η Φύση και η ζωή, οι παμπόνηροι Πατέρες σοφίστηκαν ένα τέχνασμα: Σφήνωσαν στην καρδιά των βαθιά θεμελιωμένων ειδωλολατρικών εορτών δικές τους εφευρέσεις κι επέτειους: Τα Εισόδια της Θεοτόκου στις 21 του Νοέμβρη που γίνονταν οι σημαντικότερες ειδικές γιορτές των Πυνεψίων, όπως οι Χύτροι. Κι ακολουθούν τα Χριστούγεννα, πρώην γενέθλια του Μίθρα, Αι- Βασίλης, Θεοφάνεια. Ετσι με λίγη παραπάνω πίεση – κι είχαν μεγάλη ειδικότητα στην άσκησή της – οι χριστιανικές γιορτές βίασαν τη γιορταστική παραδοσιακή διάθεση του ειδωλολατρικού κόσμου.
Αντί επιλόγου
Ενας αγώνας αμείλικτος ξεσπά μεταξύ πολιτισμού και «αγίων», που φθονούν μια ακτινοβολία που δε θα εκπέμψουν ποτέ, πολύ φυσικό άλλωστε, μια και δεν παρακινούνται από καμιά έμπνευση ή αγάπη, αλλά εξυπηρετούν πολιτικές σκοπιμότητες, μισαλλόδοξα συμφέροντα και βλέψεις αιώνων. Ιδέες και θεοί, άνθρωποι κι απάνθρωποι, πνεύμα και συμφέροντα, όλα κουβαριασμένα, καβάλα το ‘να πάνω στ’ άλλο, αλληλοεξοντώνονται, αλληλοεκτοπίζονται, ή υποτάσσονται στην εγκληματικότητα των μεν ή τo ακατάλυτο πείσμα των άλλων, κι όλα, πάνω στο σώμα της Αγίας, που ξεκοιλιάζουν, της μοναδικής που ξέρω και προσκυνώ, της Ελλάδας.Μη ναρκισσευόμαστε, ωστόσο, πως χάρη στην αντίδραση μόνο πέρασε η πεμπτουσία της ειδωλολατρίας στο χριστιανισμό και, μάλιστα, πίσω από την πλάτη των Εβραιο-χριστιανών. Μην ξεχνούμε πως «στάθηκε πάντα φροντίδα των κατακτητών λαών, να στερεώνουν τη θέση τους, υιοθετώντας τις λατρείες των καταχτημένων», λέει πολύ σωστά ο G. Thomson.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου